Άμλετ (ταινία, 1948): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

πρώτη_προβολή = [[Αρχείο:Flag_of_the_United_KingdomFlag of the United Kingdom.svg|25px|Country flag]] [[4 Μαΐου|4/5]][[1948|/1948]] |

Η ταινία '''Άμλετ''' ([[Αγγλική γλώσσα|αγγλ.]] '''Hamlet''') αποτελεί κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου θεατρικού έργου του [[Ουίλλιαμ Σαίξπηρ|Σαίξπηρ]] σε σκηνοθεσία [[Λόρενς Ολίβιε]]. Ο Άμλετ ήταν η δεύτερη ταινία την οποία σκηνοθέτησε ο Ολίβιε, μετά το ''[[Ερρίκος ο 5ος (ταινία)|Ερρίκος ο 5ος]] (Henry V, 1944)'' βασισμένο επίσης στο ομώνυμο έργο του Σαίξπηρ. Ο Ολίβιε, που κρατά το ρόλο του Άμλετ στην ταινία, πλαισιώνεται από τους [[Τζιν Σίμονς]], Άιλιν Χέρλι και Μπέιζιλ Σίντνεϊ. Η ταινία αποτέλεσε την πρώτη Βρετανική παραγωγή που βραβεύτηκε ποτέ με [[Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας]]<ref>Robertson, Patrick. ''The Guinness Book of Almost Everything You Didn't Need to Know About the Movies''. Great Britain: Guinness Superlatives Ltd., Enfield, Middlesex, 1986. ISBN 0-85112-481-X, p. 40</ref>, ενώ έλαβε επίσης και το Χρυσό Λέοντα στο [[Φεστιβάλ Βενετίας|Φεστιβάλ της Βενετίας]].

Ο Ολίβιε ήταν 40 χρονών, όταν αποφάσισε να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το αθάνατο έργο του Γουίλιαμ Σαίξπηρ και βρισκόταν στον απόγειο της καριέρας του τόσο στο θέατρο όσο και στον κινηματογράφο. Η φήμη του λοιπόν του επέτρεψε να πάρει αποφάσεις πολύ προσωπικές για τη δημιουργία της ταινίας, χωρίς να χρειαστεί να αντιμετωπίσει έντονες αρνητικές κριτικές (Οι μοναδικοί που διαμαρτυρήθηκαν ήταν οι μελετητές του έργου του Σαίξπηρ που υποστήριξαν ότι ο σκηνοθέτης έκανε πολλές μετατροπές στο έργο). Μια από αυτές τις αποφάσεις ήταν το ότι μείωσε τη διάρκεια του έργου του Σαίξπηρ από τεσσερισήμισι ώρες σε δυόμησι και το γεγονός ότι έδωσε τη δική του προσωπική ψυχαναλυτική ερμηνεία στο χαρακτήρα του Άμλετ, ο οποίος, κατά τον Ολίβιε, ήταν θύμα ενός δυνατού οιδιπόδειου συμπλέγματος με τη μητέρα του Γερτρούδη. Άλλη μια από τις επιλογές του Ολίβιε ήταν να χρησιμοποιήσει ασπρόμαυρη φωτογραφία για την κινηματογραφική αυτή μεταφορά του έργου του Σαίξπηρ, σε αντίθεση με την έγχρωμη που χρησιμοποίησε στο ''Ερρίκος ο 5ος'' (Henry V, 1944). Ο Άμλετ αποτελεί τη μοναδική κινηματογραφική μεταφορά έργου του Άγγλου Βάρδου που σκηνοθέτησε ποτέ ο Ολίβιε με ασπρόμαυρη φωτογραφία. Μετά την προβολή της ταινίας ο Ολίβιε δήλωσε: ''Προσπάθησα να αγγίξω την ποιητική αλήθεια του έργου του Σαίξπηρ, παντρεύοντας το στυλ του ιντιμισμού με την αυστηρότητα των σκηνικών''. Μπορεί κανείς να διαπιστώσει κάτι τέτοιο παρατηρώντας τα κοστούμια, τα οποία βραβεύτηκαν επίσης με όσκαρ.

Ο Ολίβιε υποδύθηκε τον Άμλετ όντας 40 χρονών, ενώ η Άιλιν Χέρλι που υποδύεται τη μητέρα του, Γερτρούδη ήταν μόλις 28. Ο ηθοποιός υποδύθηκε επίσης το φάντασμα του πατέρα του Άμλετ, ηχογραφώντας από πριν τα λόγια του φαντάσματος κι αναπαράγοντας τον κατά τα γυρίσματα με μειωμένη ταχύτητα. Για πολλά χρόνια όμως υπήρχε η υποψία ότι πίσω από τη φωνή του φαντάσματος βρισκόταν ο σαιξπηρικός ηθοποιός και φίλος του Ολίβιε, [[Τζον Γκίλγκουντ]]. Ο Γκίλγκουντ υποδύθηκε αυτόν το ρόλο, 3 φορές τα χρόνια που ακολούθησαν (το 1964 πλάι στον Ρίτσαρντ Μπάρτον, το 1970 πλάι στον Ρίτσαρντ Τσάμπερλαϊν και το 1994 πλάι στον Κένεθ Μπράνα)<ref>"John Gielgud: The Authorized Biography" by Sheridan Morely Simon & Shuster 2002 pg 463</ref>. Ένας από τους μεγαλύτερους φόβους του Ολίβιε πριν την προβολή της ταινίας ήταν η υποδοχή που επρόκειτο να λάβει, ως Άμλετ, από το κοινό. Φοβόταν ότι το κοινό επρόκειτο να τον αντιμετωπίσει ως το μεγάλο σαιξπηρικό ηθοποιό Λόρενς Ολίβιε κι όχι ως τον πρίγκηπα της Δανίας Άμλετ. Γι' αυτό το λόγο έβαψε τα μαλλιά του ξανθά. Η Τζιν Σίμονς που στα δεκαοκτώ της είχε ήδη μεγάλη κινηματογραφική καριέρα στην Αγγλία (έχοντας εμφανιστεί σε ταινίες του [[Ντέιβιντ Λιν]] και των Έμερικ και Πρέσμπεργκερ), ανέλαβε το ρόλο της Οφηλίας, ένα ρόλο που της απέφερε υποψηφιότητα για [[Όσκαρ Β' Γυναικείου Ρόλου]] και της άνοιξε τις πόρτες για καριέρα στο Χόλιγουντ.

Πριν την προβολή της ταινίας ο Λώρενς Ολίβιε δήλωσε: ''Ο Άμλετ μου, είναι αποτέλεσμα συνεργασίας ενός μικρού γκρουπ ανθρώπων, τα οποία επέλεξα προσεκτικά. Το πιο πιστό γκρουπ ανθρώπων με το οποίο ένας ηθοποιός-σκηνοθέτης είχε ποτέ την τιμή να συνεργαστεί''. Μια περηφάνεια, από μέρους του Ολίβιε, η οποία ήταν δικαιολογημένη, δεδομένου ότι χάρη στους συνεργάτες του, μαζί με την ιδιοφυή του παρουσία στο ρόλο του σκηνοθέτη, παραγωγού και πρωταγωνιστή της ταινίας, το έργο του απέφερε το Χρυσό Λέοντα στο [[Φεστιβάλ Βενετίας|Φεστιβάλ της Βενετίας]] το 1948 και τέσσερα βραβεία Όσκαρ. Η ταινία γεννήθηκε με τις καλύτερες προϋποθέσεις, καθώς κατά τα γυρίσματά της (τα οποία διήρκεσαν 6 μήνες), ο Ολίβιε έλαβε τιμητικό Όσκαρ για τη δημιουργία του ''[[Ερρίκος ο 5ος (ταινία)|Ερρίκος ο 5ος]] (Henry V, 1944)'' καθώς και τον τίτλο του Βαρόνου από την Αγγλική Βασιλική Αυλή.

Σύμφωνα με τον Τζέι Λόρενς Γκάντερ η φωτογραφία της ταινίας οφείλει πολλά στη γερμανική σχολή του εξπρεσιονισμού και στο [[Φιλμ νουάρ|φιλμ νουάρ]]. Τα σκηνικά της ταινίας με τις κατακόμβες και τις απέραντες σκάλες συμβολίζουν το λαβύρινθο της ψυχής του Άμλετ<ref>Guntner, p.119</ref>.

Η ταινία απέσπασε 4 βραβεία όσκαρ και χάρισε στον Ολίβιε το πρώτο και μοναδικό για εκείνον όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου καθιστώντας τον τον μοναδικό ηθοποιό που έλαβε αυτή την τιμή για σαιξπηρικό ρόλο<ref name="NY Times">{{cite news |url=http://movies.nytimes.com/movie/21342/Hamlet/awards |title=NY Times: Hamlet |accessdate=2008-12-20|work=NY Times}}</ref>. Ήταν επίσης ο μοναδικός ηθοποιός που έλαβε όσκαρ έχοντας σκηνοθετήσει τον εαυτό του, μέχρι τη νίκη του [[Ρομπέρτο Μπενίνι]] για το ''[[Η Ζωή Είναι Ωραία]] (La Vita è Bella)'' το 1998. Ο Ολίβιε προτάθηκε επίσης για όσκαρ σκηνοθεσίας το οποίο έχασε από τον [[Τζον Χιούστον]] που κρίθηκε νικητής για την ταινία ''Ο Θησαυρός της Σιέρα Μάντρε (The Treasure of Sierra Madre, 1948)''.