Θέμα Παρίστριον: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας Ετικέτα: αφαιρέθηκαν παραπομπές |
||
Γραμμή 5:
Αν και οι Βυζαντινοί συγγραφείς χρησιμοποιούν τον όρο για να περιγράψουν τα μέρη κατά μήκος του Δούναβη γενικά, η επαρχία του Παρίστριου φαίνεται ότι αποτελούταν στο μεγαλύτερο μέρος από τη σύγχρονη [[Δοβρουτσά]]<ref>{{harvnb|Stephenson|2000|pp=55, 78}}.</ref>. Δεν είναι βέβαιο το πότε ιδρύθηκε η επαρχία: ο Ρουμάνος μελετητής Nicolae Bănescu θεωρούσε ότι ιδρύθηκε αμέσως μετά το τέλος της εισβολής του [[Σβιάτοσλαβ A΄ του Κιέβου|Σβιάτοσλαβ A΄]], ηγέτη των Ρως, στην Βουλγαρία (970–971), ενώ άλλοι, όπως ο Vasil Zlatarski, δημιουργία του τέλους-μέσα του 11ου αιώνα<ref name="ODB"/>. Την επαρχία κυβερνούσε ''[[Κατεπάνω]]'' ή ''[[Δουξ|Δούκας]]'', και είχε την έδρα της μάλλον στο Δορύστολον (η σύγχρονη [[Σιλίστρα]]), όπου όντως μαρτυρείται η ύπαρξη βυζαντινής ''στρατηγίας'' τη δεκαετία 970<ref name="seals">{{harvnb|Nesbitt|Oikonomides|1991|pp=150–151}}.</ref>. Στον απόηχο της νίκης του εναντίον των Ρως, ο Αυτοκράτορας [[Ιωάννης Α΄ Τσιμισκής|Ιωάννης Τσιμισκής]] (βασιλεία 969–976) διόρισε τον [[Λέων Σαρακηνόπουλος|Λέοντα Σαρακηνόπουλο]] διοικητή στην βορειοανατολική Βουλγαρία, με βάση τα ''Μικρά Πρεσθλάβα'' / Ιωαννόπολις (Πρεσθλαβίτζα). Ο Σαρακηνόπουλος και οι υπό αυτού, επιδόθηκαν τα επόμενα χρόνια σε οχυρωματικά έργα στην περιοχή της Δοβρουτσά, όπου εγκαταλελειμμένα επιδιορθώθηκαν και επανδρώθηκαν ξανά<ref>{{harvnb|Stephenson|2000|pp=56–58}}</ref>.
Όμως η περιοχή γύρισε ξανά σε [[Πρώτη Βουλγαρική Αυτοκρατορία|Βουλγαρικό]] έλεγχο υπό τους αδελφούς [[Δυναστεία Κομητόπουλων|Κομητόπουλους]] το 986 και έμεινε μέχρι το περίπου 1001, όταν και αποκαταστάθηκε ο Βυζαντινός έλεγχος. Ο μελετητής Bănescu πάντως, θεωρεί ότι ο Δορύστολον παρέμεινε συνέχεια σε Βυζαντινά χέρια<ref name="seals"/><ref>{{harvnb|Stephenson|2000|pp=59, 63–64}}.</ref>. Από το τα μέσα της δεκαετίας το 1030, η περιοχή γνώρισε συνεχείς επιδρομές από τους [[Πετσενέγοι|Πετσενέγους]]. Ο πληθυσμός αποσύρθηκε στις λίγες μεγάλες οχυρωμένες πόλεις, και οι Πετσενέγοι ήταν ελεύθεροι να εγκατασταθούν στην επαρχία σαν σύμμαχοι και αποικιστές (δηλαδή σύμφωνα με τον όρο που χρησιμοποιούσαν οι σύγχρονοι συγγραφείς, ως ''μιξοβάρβαροι''), και κρατιόταν σε ειρηνική κατάσταση με υποχωρήσεις και μέσω του εκτεταμένου εμπορίου. Δεν ήταν πριν τη δεκαετία του 1070 όταν οι Πετσενέγοι εξαπέλυσαν ανοιχτή εξέγερση και αποτέλεσαν συνεχή απειλή για τις Βαλκανικές επαρχίες του Βυζαντίου, μέχρι που ηττήθηκαν τελειωτικά στην [[Μάχη του Λεβουνίου]] το 1091. Παρά κάποιες περιστασιακές επιδρομές από τους [[Κουμάνοι|Κουμάνους]] μετέπειτα, το Παρίστριον παρέμεινε κατά κύριο λόγο ειρηνικό ευημερούν κατά το 12ο αιώνα<ref>cf. {{harvnb|Stephenson|2000|pp=80–107}}.</ref>
Γνωστοί διοικητές του θέματος
* [[Λέων Σαρακηνόπουλος]], πριν το 976
* [[Ρωμανός Δ΄ Διογένης|Ρωμανός Διογένης]], δούξ, ο μετέπειτα αυτοκράτορας
* [[Βασίλειος Αποκάπης]], δούξ
* [[Νέστωρ (δούξ Παρίστριων)|Νέστωρ]], δούξ
* [[Λέων Νικερίτης]], 1091,
* [[Δημήτριος Κατακαλών]], κατεπάνω
* [[Θεόδωρος Πηγονίτης]], κατεπάνω
| |||