Μονμάρτρη: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Στους χρόνους του [[Μεσαίωνας|Μεσαίωνα]] η Μονμάρτρη αναφέρεται δύο φορές. Το [[830]], όταν ο Κόμης Εντ ανέβηκε στην κορυφή του λόφου προκειμένου από εκεί να εμψυχώσει το ηθικό των πολιορκημένων από τους Νορμανδούς Παριζιάνων και το [[977]], όταν ο Αυτοκράτορας Όθων στρατοπέδευσε στην κορυφή αυτού του λόφου.<br /> Τον [[12ος αιώνας|12ο αιώνα]] η Μονμάρτρη αποτέλεσε την έδρα ενός σημαντικού γυναικείου [[αβαείο]]υ [[Βενεδικτίνοι|Βενεδεκτίνων μοναχών]].<br /> Αργότερα κατά την πολιορκία του Παρισιού, το [[1590]], ο βασιλιάς Ερρίκος Δ΄ διέμενε στο εν λόγω αβαείο. Το [[1860]] η περιοχή προσαρτήθηκε διοικητικά στο [[Παρίσι]] και κατά τη διάρκεια της επανάστασης της [[Παρισινή Κομμούνα|Παρισινής Κομμούνας]], το [[1871]], η περιοχή αποτέλεσε το επίκεντρο πολλών δολοφονιών, μεταξύ των οποίων και των στρατηγών Λεκόντ και Κρεμάν-Τομάς (18 Μαρτίου).<br />

 

 

Το [[1876]] ξεκίνησε η κατασκευή της βασιλικής της [[Σακρέ Κερ]] (''Basilique du Sacré Cœur'', «Βασιλική της Ιερής Καρδίας»), στην κορυφή του λόφου της Μονμάρτρης, που αποτελεί σήμερα ένα από τα σπουδαιότερα αξιοθέατα. Από τις αρχές του [[19ος αιώνας|19ου αιώνα]] και μέχρι τις αρχές του [[20ος αιώνας|20ου]], η Μονμάρτρη εξελίχθηκε σε ένα σημαντικό κέντρο καλλιτεχνικών δραστηριοτήτων και τόπο συγκέντρωσης πολλών, κυρίως φτωχών, διανοούμενων, καλλιτεχνών, μεταξύ των οποίων ο [[Βίνσεντ βαν Γκογκ]], ο [[Ανρί Ματίς]] και ο [[Πάμπλο Πικάσο]], καθώς επίσης γυναικών ελευθερίων ηθών και διαφόρων σπουδαστών, που όλοι σχεδόν από τον τρόπο ζωής τους έδιναν ένα ιδιότυπο χαρακτήρα στην περιοχή, που ονομάστηκε [[μποέμ]]ικη.<br /> Έτσι, η συνοικία της Μονμάρτρης πριν τον [[Β' Παγκόσμιος Πόλεμος|Β΄ ΠΠ]] αποτέλεσε λόγω της φιλοξενίας αρκετών κέντρων διασκέδασης, με πολυάριθμα [[καμπαρέ]], όπως το θρυλικό ''[[Moulin Rouge]]'' (=''Κόκκινος Μύλος''), το ''[[Lapin Agile]]'' (=''Σβέλτος Λαγός'') και το ''Le Chat Noir'' (=''[[Ο Μαύρος Γάτος]]''), το επίκεντρο της μποέμικης ζωής όλης της Ευρώπης.