Laissez-faire: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ →Ευρώπη |
συλλογική μετάφραση από το Κέντρο Φιλελεύθερων Μελετών |
||
Γραμμή 42:
Στην Ευρώπη το κίνημα laissez-faire διαδόθηκε αρχικά πολύ κυρίως από τους [[Φυσιοκράτες]], ένα κίνημα που ξεκίνησε με τον Υποκόμη ντε Γκουρναί, ένα επιτυχημένο έμπορο. Ο Γκουρναί υιοθέτησε την έννοια, που είναι μετάφραση της κινεζικής φιλοσοφίας γου γουέι<ref>Christian Gerlach, [http://hsozkult.geschichte.hu-berlin.de/daten/2005/gerlach_christian_wu-wei.pdf Wu-Wei in Europe. A Study of Eurasian Economic Thought], [[London School of Economics]] – Μάρτιος 2005 σελ. 3:"the diffusion of wu-wei, co-evolved with the
inner-European laissez-faire principle, the Libaniusian model." σελ. 8:"Thus, wu-wei has to be recognized as a laissez-faire instrument of Chinese political economy " σελ. 10:"Practising wu-wei erzhi. Consequently, it is this variant of the laissez-faire maxim in which the basis of Physiocracy’s ‘moral philosophy’ is to be located. Priddat’s work made clear that the wu-wei of the complete économie has to be considered central to Physiocracy; " σελ. 11:"that wu-wei translates into French as laissez-faire"</ref>, έχοντας διαβάσει τα όσα είχε γράψει για την Κίνα ο [[Φρανσουά Κενέ]]<ref name=Clarke/>. Ο Γκουρναί θεωρούσε ότι το κράτος πρέπει να επιτρέψει στους φυσικούς νόμους να ρυθμίζουν την οικονομική δραστηριότητα, με το κράτος να επεμβαίνει μόνο για να προστατεύει τη ζωή, την ελευθερία και την περιουσία. Οι ιδέες του υιοθετήθηκαν από τον Φρανσουά Κενέ και τον Τυργκώ, Βαρόνο του Ωλν. Ο Βασιλιάς της Γαλλίας [[Λουδοβίκος ΙΕ΄]] άκουγε τον Κενέ και ο τελευταίος τον έπεισε, το [[1754]], να δοκιμάσει το laissez-faire. Στις [[17 Σεπτεμβρίου]] ο Βασιλιάς κατήργησε όλους τους δασμούς και περιορισμούς στην πώληση και μεταφορά σιτηρών και, για περισσότερο από μια δεκαετία, το πείραμα λειτουργούσε επιτυχώς. Μετά, όμως, το [[1768]] η σοδειά ήταν κακή και η τιμή του ψωμιού ανέβηκε τόσο ψηλά, ώστε επήλθε εκτεταμένη πείνα, ενώ οι έμποροι εξήγαν το σιτάρι, προκειμένου να επιτύχουν μεγαλύτερο κέρδος. Το [[1770]] το διάταγμα που επέτρεπε το ελεύθερο εμπόριο ανακλήθηκε<ref>Will & Ariel Durant, ''Rousseau and the Revolution'', σελ. 71–77, Simon and Schuster, 1967, ISBN 067163058X.</ref>.
Το δόγμα του laissez-faire κατέστη θεμελιώδες στοιχείο του [[Κλασικός φιλελευθερισμός|ευρωπαϊκού φιλελευθερισμού]] του δεκάτου ενάτου αιώνα<ref name="Fine, Sidney 1964"/>. «Όπως οι φιλελεύθεροι υποστήριζαν την ελευθερία της σκέψης στο διανοητικό πεδίο, κατά τον τρόπο αυτό ήσαν εξίσου έτοιμοι να προασπίσουν τις αρχές του ελεύθερου εμπορίου και του [[Ελεύθερη αγορά|ελεύθερου ανταγωνισμού]] στην οικονομία. Το κράτος θα περιοριζόταν σε έναν παθητικό ρόλο αστυνομικού, προστατεύοντας την ιδιωτική περιουσία και αποδίδοντας δικαιοσύνη, χωρίς όμως να εμπλέκεται στις υποθέσεις των πολιτών του. Οι επιχειρηματίες, και ιδίως οι Βρετανοί βιομήχανοι, έσπευσαν να συσχετίσουν τις αρχές αυτές με τα δικά τους οικονομικά συμφέροντα<ref name="Fine, Sidney 1964"/>». Πολλές από τις ιδέες των φυσιοκρατών διαδόθηκαν σε όλη την Ευρώπη και υιοθετήθηκαν, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, στη [[Σουηδία]], την [[Τοσκάνη]], την [[Ισπανία]] και, μετά το [[1776]], στις νεοσυσταθείσες [[Ηνωμένες Πολιτείες]]. Ο Άνταμ Σμιθ, συγγραφέας του «''[[Ο Πλούτος των Εθνών|Πλούτου των Εθνών]]''», γνώρισε τον Κενέ και παραδέχθηκε την επιρροή του<ref>Will & Ariel Durant, ''Rousseau and the Revolution'', σελ. 76, Simon and Schuster, 1967, ISBN 067163058X.</ref>.
Στη Βρετανία, το [[1843]] ιδρύθηκε το περιοδικό [[The Economist|Εκόνομιστ]] που εξελίχθηκε σε μια φωνή υπέρ του καπιταλισμού laissez-faire με μεγάλη επιρροή<ref>{{cite journal|author=Scott Gordon|title=The London Economist and the High Tide of Laissez Faire|year=1955|journal=Journal of Political Economy|volume=63|issue=6|pages=461–88|doi=10.1086/257722}}</ref>. Οι οπαδοί του laissez-faire ήσαν αντίθετοι με την παροχή βοήθειας σε τρόφιμα για την αντιμετώπιση των λιμών εντός της [[Βρετανική Αυτοκρατορία|Βρετανικής Αυτοκρατορίας]]. Το [[1847]], αναφερόμενος στο λιμό της [[Ιρλανδία|Ιρλανδίας]], ο ιδρυτής του Εκόνομιστ Τζαίημς Ουΐλσον έγραψε: «Δεν είναι κανενός ανθρώπου δουλειά να φροντίζει για κάποιον άλλο<ref>{{cite book|author=Cormac Ó Gráda|title=The Great Irish Famine|year=1995|chapter=section: ''Ideology and relief'' στο κεφάλαιο 2|isbn=9780521557870|publisher=Cambridge University Press}}</ref>». Ωστόσο, ο Εκόνομιστ έκανε εκστρατεία κατά των Νόμων του Καλαμποκιού που προστάτευαν τους ιδιοκτήτες στο Ηνωμένο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας και της Ιρλανδίας από τον ανταγωνισμό από λιγότερο ακριβές ξένες εισαγωγές δημητριακών προϊόντων. Ο Μεγάλος Λιμός της Ιρλανδίας το [[1845]] οδήγησε στην απάλειψη των Νόμων του Καλαμποκιού το [[1846]]. Οι δασμοί στο σιτάρι που διατηρούσαν την τιμή του ψωμιού τεχνητά σε υψηλά επίπεδα καταργήθηκαν<ref>George Miller. ''On Fairness and Efficiency''. The Policy Press, 2000. ISBN 978-1-86134-221-8 σελ. 344</ref>. Ωστόσο, η κατάργηση των Νόμων του Καλαμποκιού ήλθε πολύ αργά και δεν απέτρεψε τον Ιρλανδικό Λιμό, εν μέρει και επειδή επιβλήθηκε σταδιακά σε περίοδο τριών ετών<ref>Christine Kinealy. ''A Death-Dealing Famine:The Great Hunger in Ireland''. Pluto Press, 1997. ISBN 978-0-7453-1074-9. σελ. 59</ref>.
Μια ομάδα που αυτοαποκαλούνταν «Οι Φιλελεύθεροι του Μάντσεστερ», στην οποίαν ανήκαν ο Ρίτσαρντ Κόμπντεν και ο Ρίτσαρντ Ράιτ, ήσαν σθεναροί υπέρμαχοι του ελεύθερου εμπορίου και η δουλειά τους συνεχίσθηκε μετά το θάνατο του Ρίτσαρντ Κόμπντεν το [[1866]] από τη Λέσχη Κόμπντεν<ref>{{cite web|title=London Clubs in the Late Nineteenth Century |url=http://www.nuff.ox.ac.uk/economics/history/paper28/28taddeiweb1.pdf |format=PDF|author=Antonia Taddei|year=1999|accessdate=2008-12-30}}</ref>. Το [[1860]] υπεγράφη μια εμπορική συμφωνία μεταξύ Βρετανίας και Γαλλίας, μετά από την οποία υπεγράφησαν πολλές αντίστοιχες συμβάσεις μεταξύ άλλων ευρωπαϊκών κρατών. Η πτώση του laissez-faire, όπως αυτό εφαρμοζόταν στη Βρετανική Αυτοκρατορία, ξεκίνησε εν μέρει από Βρετανικές εταιρείες που αποζητούσαν κρατική υποστήριξη για τις θέσεις τους στο εξωτερικό, ιδίως τις Βρετανικές πετρελαϊκές εταιρείες<ref>{{Cite journal |last= Jones |first= G. Gareth |year= 1977 |title= The British Government and the Oil Companies 1912–1924: The Search for an Oil Policy |journal= The Historical Journal |volume= 20 |issue= 3 |pages= 647–72 |jstor= 2638433 |doi=10.1017/s0018246x00011286}}</ref>.
==Κριτικές==
| |||