Πέτρος Δημάκης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Jm (συζήτηση | συνεισφορές) |
Jm (συζήτηση | συνεισφορές) |
||
Γραμμή 87:
Η πληροφορία του Αρχιεπισκόπου ήταν μερικώς αληθής, διότι τα εκπαιδευτήρια λειτουργούσαν σε άλλα οικήματα στο συνοικισμό '''Σίτσοβα''' της '''Τσερνίτσας''', όπως βεβαίωνε το '''υπουργείο των Εκκλησιαστικών''', αφού με ενέργειες παραγόντων μετά τον εμπρησμό είχε επιτευχθεί η έγκριση λειτουργίας του τότε ελληνικού σχολείου στη '''Σίτσοβα''', σημερινή [[Αλαγονία Καλαμάτας|Αλαγονία]].
'''Σωματείο «ΠΕΤΡΟΣ ΔΗΜΑΚΗΣ»'''
Το έτος [[1923]], οι '''Αρτεμίσιοι Ελευθέριος Ν. Γεωργίλης''', δικηγόρος, ο '''Νικόλαος Γ. Μασουρίδης και Νικόλαος Αριστ. Στούμπος''', προκειμένου να εξασφαλίσουν την έδρα των σχολείων στην Αρτεμισία ίδρυσαν σωματείο με την επωνυμία '''«Πέτρος Δημάκης»''' με αποκλειστικό σκοπό την με κάθε νόμιμο τρόπο ανοικοδόμηση των καμένων διδακτηρίων στο '''Μελέ''' ή την ανέγερση νέων στην [[Αρτεμισία Καλαμάτας|Αρτεμισία]].
Το σωματείο μετά από την εκλογή του πρώτου Διοικητικού Συμβουλίου έκανε έκκληση προς όλους τους συμπατριώτες, απανταχού της γης να ενισχύσουν την προσπάθεια. Υπήρξε μεγάλη ανταπόκριση και άρχισε η κατεδάφιση των καμένων διδακτηρίων στο '''Μελέ''' και η ανοικοδόμηση νέου διώροφου διδακτηρίου στην [[Αρτεμισία Καλαμάτας|Αρτεμισία]], το οποίο αποπερατώθηκε με χρήματα που διέθεσε το '''Ελληνικό δημόσιο'''. Στο διδακτήριο αυτό στεγάστηκαν το '''Δημοτικό και το Ημιγυμνάσιο'''.
Τον Οκτώβριο του [[1934]] καταργήθηκε το ημιγυμνάσιο λόγω έλλειψης μαθητών, παρά το γεγονός ότι συντηρείτο από τα '''Δημάκεια κληροδοτήματα''' και δεν έπρεπε σε καμία περίπτωση να καταργηθεί ανεξάρτητα από το πλήθος των μαθητών. Μετά από έντονες διαμαρτυρίες, το ημιγυμνάσιο ξαναλειτούργησε τον επόμενο χρόνο, για να κλείσει οριστικά και αμετάκλητα το έτος [[1941]] λόγω έλλειψης μαθητών εξ αιτίας της '''Γερμανικής κατοχής''' και το [[1943]] πυρπολήθηκε από τους '''Γερμανούς'''.
== Τερματισμός διεκδικήσεων ==
Οι '''κληρονόμοι του Πέτρου Δημάκη''' συνέχισαν τις διεκδικήσεις τους για πολλά χρόνια μετά από τον θάνατό του. Όπως αναφέρεται από τον '''Σπύρο Ι. Ρουσσάκη''' στην έκδοση του '''Συλλόγου Καρβελαίων''' στην [[Καλαμάτα]] το [[1984]] στο βιβλίο με τον τίτλο '''«ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΤΗΣ ΣΙΔΕΡΟΠΟΡΤΑΣ»,''' στις απαιτήσεις των κληρονόμων και στην προσπάθειά τους να πάρουν τις εισπράξεις του μοναστηριού, στις [[23 Αυγούστου]] [[1934]], απάντησε δυναμικά ο '''παπά Γιώργης Λαδάς''', εφημέριος της μονής της '''Σιδερόπορτας''' της [[Καρβέλι Μεσσηνίας|κοινότητας Καρβελίου]], δίνοντας τέλος στην υπόθεση των διεκδικήσεων και από τότε δεν ξαναπαρουσιάστηκε τέτοια απαίτηση από κανένα.
Παρόμοιες διεκδικήσεις κληρονόμων, υπάρχουν και στην περίπτωση της '''Αγίας Ελεούσας'''.
== Βιβλιογραφία: ==
*1.'''ΑΛΑΓΟΝΙΑΚΑ – Αντωνίου Μασουρίδη''', πρώην Γυμνασιάρχη. 1η έκδοση στην [[Αθήνα]] με δαπάνες του Συγγραφέα από το τυπογραφείο '''Αλεξ. Βιτσικουνάκη''' το [[1936]]. 2η έκδοση (αναδημοσίευση) στην [[Αθήνα]] από τον '''Σύλλογο Αρτεμισίων Αθήνας''' το [[1994]], διατηρώντας την ίδια σελιδομέτρηση.
*2.'''ΠΕΤΡΟΣ Γ. ΔΗΜΑΚΗΣ ο μεγάλος ευεργέτης''' – έκδοση των '''φίλων του Ταϋγέτου''', για τον '''Δημάκειο εκπαιδευτικό αθλητικό όμιλο''' το [[1996]].
*3.'''Μια μεγάλη του γένους σχολή''' – '''Κωνσταντίνος Ξενογιάννης'''.
*4.'''Το μοναστήρι της Σιδερόπορτας''' του '''Σπύρου Γ. Ρουσσάκη''' – έκδοση του '''Συλλόγου Καρβελαίων'''. [[Καλαμάτα]] [[1984]].
== Δημοτικό Σχολείο Αρτεμισίας ==
| |||