Ιταλική ενοποίηση: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η '''Ιταλική ενοποίηση''' ([[Ιταλική γλώσσα|ιταλικά]]: ''il Risorgimento'', ή «Η αναβίωση») ήταν το πολιτικό και κοινωνικό κίνημα κατά το οποίο συσσωματώθηκαν διαφορετικά κράτη της [[Ιταλική χερσόνησος|ιταλικής χερσονήσου]] στο ενιαίο κράτος της [[Ιταλία|Ιταλίας]] στην διάρκεια του [[19ος αιώνας|19ου αιώνα]]. Παρά την έλλειψη συναίνεσης όσον αφορά τις ακριβείς ημερομηνίες για την έναρξη και το τέλος αυτής της περιόδου, πολλοί μελετητές συμφωνούν ότι η διαδικασία ξεκίνησε το [[1815]] με το [[Συνέδριο της Βιέννης]] και το τέλος της διοίκησής του [[Ναπολέοντας Βοναπάρτης|Ναπολέοντα]], και έκλεισε κάποια στιγμή γύρω στο [[1871]] με τον [[Γαλλοπρωσικός Πόλεμος|Γαλλοπρωσικό πολέμο]].

Κατά το μεγαλύτερο μέρος του 19ου αιώνα, στην ιταλική χερσόνησο υπήρχαν πολλά διαφορετικά κράτη. Από αυτά, το μοναδικό στο οποίο βασίλευε [[Ιταλοί|Ιταλός]] [[Βασιλεία|μονάρχης]] ήταν το βασίλειο του [[Πεδεμόντιο|Πεδεμοντίου]] και της [[Σαρδηνία|Σαρδηνίας]]. Σε αυτό βασίστηκε, σε μεγάλο βαθμό, και η προσπάθεια ενοποίησης. Πρωτεργάτες υπήρξαν ο βασιλιάς [[Βίκτωρ Εμμανουήλ Β΄]] και ο μετριοπαθής [[Φιλελευθερισμός|φιλελεύθερος]] [[πρωθυπουργός]] Καμίλο Καβούρ. Παράλληλα, ο πολιτικός Τζουζέπε Ματσίνη ίδρυσε τιτο κίνημα ''Νέα Ιταλία'' με στόχο τη δημιουργία ενός ενιαίου και [[Δημοκρατία|δημοκρατικού]] ιταλικού κράτους. Στα [[1859]] - [[1860]] το Πεδεμόντιο απέσπασε από την [[Αυστρία]] περιοχές της βόρειας Ιταλίας, ενώ ο Ιταλός επαναστάτης [[Τζουζέπε Γκαριμπάλντι]] κήρυξε την επανάσταση στην νότιο Ιταλία και την ένωση αυτών των περιοχών με το Πεδεμόντιο. Έτσι, το [[1861]] σχηματίστηκε το ενιαίο [[Βασίλειο της Ιταλίας]], που ως το [[1870]] είχε λάβει την εδαφική μορφή που έχει σήμερα η Ιταλία.