Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων του «Πάπας»

'''Πάπας''' ([[λατινικά]]: ''papa'', υποκοριστικό της λέξης ''πατέρας'')<ref>{{cite web|url=http://nlp.perseus.tufts.edu/hopper/text?doc=Perseus:text:1999.04.0057:entry=pa/ppas |title=Liddell and Scott |publisher=Oxford University Press |accessdate=2013-02-18}}</ref> είναι ο τίτλος τιμής που φέρουν οι προκαθήμενοι των πρεσβυγενών Πατριαρχείων Ρώμης και Αλεξανδρείας. Στη σύγχρονη εκκλησιαστική ορολογία επικράτησε όμως να χαρακτηρίζει σχεδόν αποκλειστικά τον επίσκοπο [[Επισκοπή της Ρώμης|Επίσκοπο Ρώμης]] ως [[Ποντίφηκας|Ποντίφηκα]] και Αρχηγόηγέτη της [[Καθολική Εκκλησία|Καθολικής Εκκλησίας]].

ΕκτόςΟ Πάπας, εκτός από τον τίτλο του Επισκόπου Ρώμης, ο Πάπας κατέχει και άλλα αξιώματα, καθώς επίσης και την ανώτατη και καθολική ιερατική εξουσία: είναι [[Αρχιεπίσκοπος]] της [[Ρώμη|Ρωμαϊκής]] επαρχίαςΕπαρχίας, Αρχιεπίσκοπος [[Ιταλία|Ιταλίας]] και των παρακείμενων νήσων, και μόνος [[Πατριάρχης]] της Δυτικής Εκκλησίας. Το δόγμα της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας ως προς τον Πάπα επικυρώθηκε στη Βατικάνεια Σύνοδο με τον κανόνα «''Pastor Aeternus''». Τα τέσσερα κεφάλαια του κανόνα ασχολούνται αντίστοιχα με το αξίωμα του Πάπα ως Επικεφαλής της Εκκλησίας, τη διαχρονικότητα αυτού του αξιώματος στο πρόσωπο του ρωμαίου Ποντίφικα, την αρμοδιότητα του Πάπα σχετικά με την πιστή, και την ανώτατη αυθεντία του που καθορίζει όλα τα θέματα πίστης και ηθικής.

Πέραν από αυτόν τον πνευματικό ρόλο, ο Πάπας είναι επίσης ο αρχηγόςπολιτικός ηγέτης της πόλης – -κράτους του [[Βατικανό|Βατικανού]]. Πριν το [[1870]], η εδαφική κυριαρχία του Ποντίφικα επεκτείνονταν σε μια μεγάλη περιοχή της κεντρικής Ιταλίας, μια περιοχή γνωστότερη ως [[Παπικά Κράτη]] που αποκαλούνταν «''Κλήρος του Αγίου Πέτρου''». Εντούτοις το έγγραφο στο οποίο ήταν βασισμένα τα εδαφικά προνόμια — η αποκαλούμενη [[Δωρεά του Κωνσταντίνου|ΚωνσταντίνειαΚωνσταντίνειος Δωρεά]] — αποδείχθηκε το [[15ος αιώνας|15ο αιώνα]] μια ευφυής πλαστογραφία. Ο Επίσκοπος Ρώμης διατήρησε την κυριαρχία του στα παπικά κράτη μέχρι την ιταλική ενοποίηση το [[1870]], ωστόσο ο τελικός πολιτικός διακανονισμός μεταξύ της ιταλικής κυβέρνησης και του Πάπα επήλθε με τις [[Συνθήκες του Λατερανού]] το [[1929]].