Ναυμαχία του Ναυαρίνου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο κεντρικός παράγοντας που καθόρισε την επέμβαση των τριών [[Ευρώπη|ευρωπαϊκών]] [[Μεγάλες Δυνάμεις|μεγάλων δυνάμεων]] στην [[Ελλάδα|ελληνική]] σύγκρουση ήταν οι φιλοδοξίες της Ρωσίας να επεκταθεί στην περιοχή της [[Μαύρη Θάλασσα|Μαύρης Θάλασσας]] εις βάρος της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και η συναισθηματική υποστήριξή της για τους συντρόφους-[[Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος|ορθόδοξους χριστιανούς Έλληνες]], οι οποίοι είχαν [[επανάσταση του 1821|επαναστατήσει]] εναντίον της οθωμανικής κυριαρχίας το 1821. Αφού οι προθέσεις της Ρωσίας θεωρήθηκαν σημαντική γεωστρατηγική απειλή από τις άλλες δυνάμεις, και ειδικά από τη Μεγάλη Βρετανία, η βρετανική και [[Αυστρία|αυστριακή]] διπλωματία στόχευαν στην παρεμπόδιση της ρωσικής επέμβασης, με την ελπίδα ότι η οθωμανική κυβέρνηση θα πετύχαινε την καταστολή της εξέγερσης. Αλλά το 1825, η ενθρόνιση του [[τσάρος|τσάρου]] [[Νικόλαος Β΄Α΄ της Ρωσίας|Νικόλαου B΄Α΄]] στο ρωσικό θρόνο, σημάδεψε την υιοθέτηση μιας επιθετικότερης "ελληνικής" πολιτικής, υποχρέωσε τη [[Μεγάλη Βρετανία]] να επέμβει, με το φόβο ότι μια ασυγκράτητη [[Ρωσία]] θα αποσυνέθετε ολοκληρωτικά την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Η Γαλλία ένωσε τις άλλες δύο δυνάμεις προκειμένου να αποκατασταθεί ο ηγετικός ρόλος της στις ευρωπαϊκές υποθέσεις μετά από την ήττα της στους [[Ναπολεόντειοι πόλεμοι|Ναπολεόντειους πολέμους]]. Οι κυβερνήσεις και των τριών δυνάμεων δέχονταν επίσης υπό την έντονη πίεση της εγχώριας κοινής γνώμη τους ώστε να ενισχυθούν οι Έλληνες, ειδικά μετά από την εισβολή της Πελοποννήσου, το 1825, από τον υποτελή στους Οθωμανούς [[Ιμπραήμ Πασάς|Ιμπραήμ Πασά]] της Αιγύπτου και τις αγριότητες του στρατού του σε βάρος του γηγενούς πληθυσμού.