Φιάλη του Λέιντεν

Φιάλη του Λέιντεν ή Λουγδουνική λάγηνος ονομάζεται συσκευή αποθήκευσης ηλεκτρικού φορτίου που βασίζεται στην αρχή λειτουργίας του πυκνωτή. Η συσκευή επινοήθηκε ανεξάρτητα από τον Γερμανό κληρικό Ewald Georg von Kleist και τον Ολλανδό επιστήμονα Pieter van Musschenbroek του πανεπιστημίου του Λέιντεν, το 1745. Αποτελείται από ένα γυάλινο δοχείο (βάζο) που φέρει επένδυση εσωτερικά και εξωτερικά με μεταλλικά φύλλα (αρχικά ψευδαργύρου), τα οποία διακόπτονται σε επαρκή απόσταση από το στόμιο του δοχείου, ώστε να μην σχηματίζεται σπινθήρας. Ένα αγώγιμο στέλεχος διαπερνά το πώμα του δοχείου, και έρχεται σε επαφή με την εσωτερική επένδυση. Η φιάλη του Λέινται επομένως είναι ένας πυκνωτής με οπλισμούς τα δύο μεταλλικά φύλλα, και διηλεκτρικό τα τοιχώματα του γυάλινου δοχείου.

Φιάλη του Λέιντεν παλαιού τύπου, με νερό

Νεότερη φιάλη του Λέιντεν, με μεταλλικά ελάσματα, 1919

Η φιάλη του Λέιντεν έχει αναλογικά με το μέγεθός της πολύ μικρή χωρητικότητα, αλλά παρουσιάζει αντοχή σε πολύ υψηλές τιμές δυναμικού (διαφορά φάσης). Χρησιμοποιείται σε πειράματα στατικού ηλεκτρισμού ως αποθήκη φορτίου.