Διάβολος της Τασμανίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

| status_ref = <ref name=IUCNIUCN2008>{{IUCN2008|assessors=Hawkins, C.E., McCallum, H., Mooney, N., Jones, M. & Holdsworth, M.|year=2008|id=40540|title=Sarcophilus harrisii|downloaded=12 October 2008}} Listed as Endangered(EN A2be+3e v3.1)</ref>

Ο διάβολος της Τασμανίας είναι το μόνο επιζών μέλος του [[γένος (βιολογία)|γένους]] ''[[Σαρκόφιλος]]'' (''Sarcophilus''). Έχει μέγεθος μικρού σκύλου, αλλά είναι κοντόχοντρο και μυώδες και μετά την εξαφάνιση της [[θυλακίνη]]ς (''Thylacinus cynocephalus'') το 1936 είναι το μεγαλύτερο σαρκοφάγο μαρσιποφόρο. Χαρακτηρίζεται από την μαύρη γούνα του, την έντονη οσμή όταν αγχώνεται, την εξαιρετικά δυνατή και ενοχλητική κραυγή του και την αγριότητά του όταν τρώει. Τρέφεται από το κυνήγι αλλά και από θνησιμαία, ενώ παρόλο που είναι εν γένει μοναχικό ζώο, μερικές φορές τρώει σε ομάδες.

== ΤαξονομίαΤαξινομία ==

Ο φυσιοδίφης [[Τζορτζ Χάρις]] έγραψε την πρώτη δημοσιευμένη περιγραφή του διάβολου της Τασμανίας το 1807, ονομάζοντάς τον ''Didelphis ursina''.<ref name="Harris">Harris, G. P. 1807. Description of two species of Didelphis for Van Diemen's Land. ''Transactions of the Linnean Society of London'', Volume IX</ref> Το 1838 ο διάβολος μετονομάστηκε σε ''Dasyurus laniarius'' από τον [[Ρίτσαρντ Όουεν]] πριν τοποθετηθεί στο γένος ''Sarcophilus'' το 1841 και ονομαστεί προ τιμήν του Χάρις ''Sarcophilus harrisii'' από τον [[Πιέρ Μπουατάρ|Pierre Boitard]]. Μια μεταγενέστερη αναθεώρηση της ταξονομίαςταξινομίας του διάβολου δημοσιεύτηκε το 1987, επιχειρώντας να αλλάξει το όνομα του είδους σε ''Sarcophilus laniarius'' με βάση απολιθώματα λίγων ζώων που βρέθηκαν στην ηπειρωτική Αυστραλία.<ref name="Werdelin1987">Werdelin, L. 1987. Some observations on Sarcophilus laniarius and the evolution of Sarcophilus. ''Records of the Queen Victoria Museum, Launceston'', 90:1–27</ref> Ωστόσο αυτό δεν έγινε ευρέως δεκτό από την επιστημονική κοινότητα, το όνομα ''S. harrisii'' διατηρήθηκε και το ''S. laniarius'' αποδόθηκε σε ένα απολιθωμααπολίθωμα.<ref name="MSW3" />

Ο διάβολος της Τασμανίας (''Sarcophilus harrisii'') ανήκει στην οικογένεια των [[Δασυουριδών|Δασυουρίδες]] (''Dasyuridae''). Το γένος ''[[Sarcophilus]]'' περιλαμβάνει ακόμα δύο είδη τα οποία είναι γνωστά μόνο από απολιθώματα του [[πλειστόκαινο]]υ, το ''S. laniarius'' και το ''S. moomaensis''. Οι σχέσεις μεταξύ των τριών ειδών δεν είναι ξεκάθαρες. Η [[φυλογένεση|φυλογενετική]] ανάλυση δείχνει ότι έχει στενότερη συγγένεια με τα είδη της οικογένειας ''[[Δασύουρος]]'', και πιο μακρινή με την εξαφανισμένη [[θυλακίνη]] (γνωστή και ως τίγρη της Τασμανίας).<ref name="Krajewski1992">Krajewski, C. et al. 1992. Phylogenetic relationships of the thylacine (Mammalia:Thylacinidae) among dasyuroid marsupials: evidence from cytochrome ''b'' DNA sequences. ''Proceedings of the Royal Society B-Biological Sciences'' 250:19–27 PMID 1361058</ref>

[[Αρχείο:TasmanianDevil 1888.jpg|left|thumb|Τα μουστάκια του διάβολουδιαβόλου της Τασμανίας τον βοηθούν να εντοπίζει τηντη λεία του.]]

Ο διάβολος της Τασμανίας αποθηκεύει λίπος στην ουρά του,. έτσιΈτσι, μη υγιή ζώα έχουν συχνά λεπτές ουρές. Ένας πρωκτογεννητικός οσμηγόνος αδένας στη βάση της ουράς του χρησιμοποιείται για να σημαδεύει το έδαφος πίσω του. Όταν ταραχτεί, μπορεί να παράξειπαραγάγει πολύ έντονη οσμή.

Έχει μακρυά μουστάκια στο πρόσωπο και σε προεξοχές στην κορυφή του κεφαλιού του. Αυτά βοηθούν τον διάβολο της Τασμανίας να εντοπίσει τηντη λεία του όταν κυνηγάει στο σκοτάδι, καθώς και να εντοπίσει άλλους διάβολουςδιαβόλους που πλησιάζουν όταν τρώει. Η ακοή είναι η κυρίαρχη αίσθησή του, ενώ έχει και οξεία όσφρηση. Καθώς κυνηγάει τη νύκτανύχτα, η όρασή του τείνει να είναι ισχυρότερη σε ασπρόμαυρες συνθήκες. Σε αυτές τις συνθήκες μπορεί να εντοπίσει εύκολα κινούμενα αντικείμενα αλλά δυσκολεύεται να εντοπίσει στάσιμα.<ref name="DPIWEweb1">Department of Primary Industries, Water and Environment. [http://www.dpiwe.tas.gov.au/inter.nsf/WebPages/BHAN-5372WP?open Tasmanian Devil - Frequently Asked Questions]{{dead link|date=June 2015}}</ref>

[[Αρχείο:Tasmanina Devil development.PNG|thumb|500px|Αναπτυξιακά στάδια της ενηλικίωσης του διαβόλου της Τασμανίας. Οι διαγώνιες γραμμές υποδεικνύουν τηντη χρονική διάρκεια των μεταβολών. Για παράδειγμα, χρειάζονται περίπου 90 μέρες ώστε να αναπτυχθεί η γούνα σε όλο το σώμα.]]

Τα θηλυκά αρχίζουν να αναπαράγονται όταν φτάσουν τηντη σεξουαλική ωριμότητα, τυπικά τον δεύτερο χρόνο της ζωής τους. Σε αυτό το σημείο αρχίζουν να γίνονται γόνιμα μία φορά τον χρόνο, παράγοντας πολλαπλά [[ωάριο|ωάρια]].<ref name="Guiler1970">Guiler, E.R. 1970. Observations on the Tasmanian devil, ''Sarcophilus harrisii'' II. Reproduction, Breeding and Growth of Pouch Young. ''Australian Journal of Zoology'' 18:63–70</ref> Το ζευγάρωμα γίνεται τον Μάρτιο σε προφυλαγμένα σημεία κατά τηντη διάρκεια της ημέρας και της νύχτας. Δεν είναι [[μονογαμία|μονογαμικά]] ζώα, και τα θηλυκά ζευγαρώνουν με αρκετά αρσενικά αν δεν τα επιτηρεί κάποιο μετά το ζευγάρωμα. Η [[εγκυμοσύνη]] διαρκεί 21 μέρες και γεννούν 20-30 μικρά,<ref name="DPIWEweb1" /> κάθε ένα από τα οποία ζυγίζει περίπου 0,18–0,24 γραμμάρια.<ref name="Fischer2001">Fisher, D.O. et al. 2001. The ecological basis of life history variation in marsupials, [http://esapubs.org/archive/ecol/E082/042/appendix-A.htm Appendix A]. ''Ecology'' 82:3531–3540</ref> Όταν γεννιούνται τα μικρά, ο ανταγωνισμός καθώς μετακινούνται από τον κόλπο στον μάρσιπο είναι έντονος. Ο μάρσιπος του θηλυκού, όπως και αυτός των [[Βομβατίδες|Βομβατίδων]], ανοίγει στην πίσω μεριά, πράγμα που δυσκολεύει το θηλυκό όταν υπάρχουν μέσα μικρά. Παρά το γεγονός ότι γεννάει πολλά μικρά, το θηλυκό έχει μόνο 4 θηλές, και έτσι ποτέ δεν θηλάζουν πάνω από τέσσερα μικρά στον μάρσιπο, ενώ όσο μεγαλώνει το ζώο γεννάει μικρότερο αριθμό μικρών.<ref name="DPIWEweb1" /> Κατά μέσο όρο επιβιώνουν περισσότερα θηλυκά από ότιό,τι αρσενικά.<ref name="Guiler1970" />

Μέσα στον μάρσιπο τα μικρά αναπτύσσονται γρήγορα. Σε 15 ημέρες τα εξωτερικά μέρη του αυτιού είναι ορατά. Τα βλέφαρα διακρίνονται στις 16 ημέρες, τα μουστάκια στις 17 και τα χείλη στις 20 ημέρες. Η γούνα αρχίζει να αναπτύσσεται στην 49η ημέρα και συνεχίζει μέχρι την 90η ημέρα. Τα μάτια τους ανοίγουν λίγο μετά την ανάπτυξη της γούνας, μεταξύ 87ης και 93ης ημέρας, ενώ το στόμα τους αποδεσμεύεται από την θηλή στην 100ή μέρα.<ref name="Guiler1970" /> Βγαίνουν από τον μάρσιπο 105 ημέρες μετά την γέννησή τους ζυγίζοντας περίπου 500 γραμμάρια. Εν αντιθέσει με τα μικρά των [[καγκουρό]], οι μικροί διάβολοι δεν επιστρέφουν στον μάρσιπο, αλλά παραμένουν στην φωλιά για άλλους τρεις μήνες, αρχίζοντας να βγαίνουν από αυτήν μεταξύ Οκτωβρίου και Δεκεμβρίου, πριν γίνουν πλήρως ανεξάρτητα τον Ιανουάριο. Οι θηλυκοί διάβολοι είναι απασχολημένοι με το μεγάλωμα των μικρών καθ' όλη τηντη διάρκεια του χρόνου εκτός από έξι εβδομάδες.

Οι διάβολοι της Τασμανίας είναι εξαπλωμένοι σε όλοιόλη την Τασμανία, αλλά πεθαίνουν γρήγορα από μεταδοτικό καρκίνο του προσώπου. Βρίσκονται σε όλα τα φυσικά περιβάλλοντα του νησιού, συμπεριλαμβανομένων των περιχώρων αστικών περιοχών, αλλά τους αρέσουν ιδιαίτερα τα ξηρά σκληρόφυλλα δάση και οι παράκτιοι δασότοποι. Ο τασμανιακός διάβολος είναι [[νυκτόβιο ζώο|νυκτόβιος]] κυνηγός, περνώντας την ημέρα σε πυκνούς θάμνους ή τρύπες. Οι νεαροί διάβολοι είναι ικανοί να σκαρφαλώνουν σε δέντρα, ικανότητα που μειώνεται όσο μεγαλώνουν. Οι διάβολοι μπορούν επίσης να κολυμπούν. Είναι κατά κύριο λόγο μοναχικά ζώα και δεν σχηματίζουν αγέλες.<ref name="Fischer2001" /> Καταλαμβάνουν περιοχές 8-20 τετραγωνικών χιλιομέτρων, οι οποίες αλληλεπικαλύπτονται σημαντικά με αυτές άλλων ατόμων.

Οι τασμανιανοί διάβολοι μπορούν να κυνηγήσουν θηράματα μεγέθους μικρού [[καγκουρό]], αλλά στην πράξη είναι [[Οπορτουνισμός|οπορτουνιστικά]] ζώα και τρώνε θνησιμαία πολύ πιο συχνά από ότιό,τι κυνηγούν. Παρόλο που προτιμά [[βομβατίδες]], τρώει όλα τα μικρά ενδημικά θηλαστικά, οικόσιτα θηλαστικά (συμπεριλαμβανομένων των προβάτων), πουλιά, ψάρια, έντομα, βατράχια και ερπετά. Η δίαιτά τους έχει μεγάλη ποικιλία και εξαρτάται από το τι υπάρχει διαθέσιμο.<ref name="DPIWEweb1" /> Κατά μέσο όρο τρώνε το αντίστοιχο του 15% του σωματικού τους βάρους περίπου, κάθε ημέρα, ωστόσο μπορούν να φάνε έως και το 40% του βάρους τους σε 30 λεπτά εάν δοθεί ευκαιρία.<ref name="Pemberton1993">Pemberton, D. and Renouf, D. 1993. A field-study of communication and social behaviour of Tasmanian Devils at feeding sites. ''Australian Journal of Zoology'', 41:507–526.</ref> Οι Τασμανικοίτασμανικοί διάβολοι εξαφανίζουν κάθε ίχνος του πτώματος, τρώγοντας εκτός από το κρέας και τα εσωτερικά όργανα, τα οστά και την γούνα. Από αυτή την άποψη, ο διάβολος της Τασμανίας έχει κερδίσει την εκτίμηση των Τασμανών αγροτών, καθώς η ταχύτητα με την οποία καθαρίζει τα πτώματα προλαμβάνει την εξάπλωση εντόμων που σε άλλη περίπτωση θα μπορούσαν να βλάψουν τα ζώα τους.

Παρόλο που κυνηγούν μόνοι τους,<ref name="DPIWEweb1" /> η καταβρόχθιση τροφής είναι κοινωνικό γεγονός για τον διάβολο της Τασμανίας. Μεγάλο μέρος των θορύβων που του αποδίδονται είναι αποτέλεσμα της άγριας συλλογικής κατανάλωσης της λείας, κατά την οποία μπορεί να συγκεντρωθούν έως και 12 άτομα, τα οποία μπορούν να ακουστούν σε απόσταση αρκετών χιλιομέτρων. Μία μελέτη των συνηθειών των διαβόλων κατά την διατροφή τους ταυτοποίησε 20 στάσεις του σώματοςσώματός του, συμπεριλαμβανομένου του χαρακτηριστικού άγριου χασμουρητού τους, και 11 διαφορετικούς ήχους που χρησιμοποιούν οι διάβολοι για να επικοινωνούν όταν τρώνε. ΕπιβάλουνΕπιβάλλουν την κυριαρχία τους με ήχους και με στάσεις του σώματός τους, ωστόσο μπορεί να εμπλακούν και σε διαμάχη.<ref name="Pemberton1993" /> Τα ενήλικα αρσενικά είναι τα πιο επιθετικά, ενώ είναι σύνηθες να προκαλούνται ουλές από διαμάχες για την τροφή ή το ζευγάρωμα.

Για αρκετό καιρό η Τασμανία είναι το τελευταίο καταφύγιο τοντων μεγάλων σαρκοφάγων μαρσιποφόρων. Όλα τα μεγάλα σαρκοφάγα μαρσιποφόρα εξαφανίστηκαν από την ηπειρωτική [[Αυστραλία]] λίγο μετά την έλευση των ανθρώπων. Μόνο τα μικρότερα και πιο ευπροσάρμοστα επιβίωσαν. Απολιθωμένα στοιχεία από την δυτική [[Βικτώρια (Αυστραλία)|Βικτώρια]] δείχνουν ότι οι διάβολοι της Τασμανίας υπήρχαν τηνστην ηπειρωτική Αυστραλία μέχρι περίπου πριν 600 χρόνια (περίπου 400 χρόνια πριν τον ευρωπαϊκό αποικισμό).<ref name="Guiler1983" /> Η εξαφάνισή τουτους αποδίδεται στην θήρευσή τους από το [[ντίνγκο]] και τους [[ιθαγενείς Αυστραλοί|ιθαγενείς Αυστραλούς]].<ref name="Johnson2003">Johnson, C.N. and Wroe, S. 2003. Causes of extinction of vertebrates during the Holocene of mainland Australia: arrival of the dingo, or human impact? ''Holocene'' 13:941–948</ref> Στην Τασμανία όπου δεν υπήρχαν ντίνγκο, σαρκοφάγα μαρσιποφόρα υπήρχαν μέχρι την άφιξη των Ευρωπαίων. Η εξαφάνιση της [[θυλακίνης]] μετά την άφιξη των Ευρωπαίων είναι αρκετά γνωστή, ωστόσο απειλήθηκαν επίσης και οι διάβολοι της Τασμανίας.

Οι πρώτοι άποικοι της Τασμανίας έτρωγαν τωντον τασμανιακό διάβολο, του οποίου την γεύση συνέκριναν με αυτή του [[μοσχάρι|μοσχαριού]].<ref name="Harris" /> Καθώς πιστεύονταν ότι οι διάβολοι θα κυνηγούσαν και θα σκότωναν οικόσιτα ζώα, καθιερώθηκε πρόγραμμα επιδότησης για την απομάκρυνση του διάβολουδιαβόλου από τις αγροτικές ιδιοκτησίες στις αρχές του 1830. Στα επόμενα 100 χρόνια, το κυνήγι με παγίδες και οι δηλητηριάσεις τουςτούς έφεραν στα όρια της εξαφάνισης. Μετά τον θάνατο της τελευταίας θυλακίνης το 1936, αναγνωρίστηκε και η απειλή για την επιβίωση των διαβόλων. Ο διάβολος της Τασμανίας προστατεύτηκε με νόμο το 1941 με αποτέλεσμα να ανακάμψει με αργούς ρυθμούς ο πληθυσμός του.

Στην καταγεγραμμένη ιστορία συνέβησαν τουλάχιστον δύο μεγάλες μειώσεις στον πληθυσμό των διαβόλων, πιθανώς λόγω επιδημίας, το 1909 και το 1950.<ref name="Guiler1983" /> Το Υπουργείο Πρωτογενούς Βιομηχανίας και Νερού της Τασμανίας αναφέρει ότι ο τρέχων πληθυσμός βρίσκεται στο εύρος 10.000 με 100.000 ατόμων, με το πιο πιθανό να είναι μεταξύ 20.000 και 50.000 ενήλικων άτομαατόμων.<ref name="DPIWEweb1" /> Ο κύριος επιστήμονας του προγράμματος για την ασθένεια όγκων του προσώπου των διαβόλων (DFTD), Hamish McCallum, δίνει μια πιο συντηρητική εκτίμηση για τον πληθυσμό, μεταξύ τουλάχιστον 25.000 και το πολύ 75.000 άτομα.<ref name="Byrnes">Byrnes, M. 2007. [http://www.alertnet.org/thenews/newsdesk/SYD321428.htm Battle to save Tasmanian devil from extinction] Retrieved on 15 March 2007.</ref>

Η [[Ασθένεια όγκων προσώπου των δαιμόνων|ασθένεια (''Devil Facial Tumour Disease'', DFTD)]] εμφανίστηκε πρώτη φορά το 1996 σε διάβολουςδιαβόλους στην φύση, ενώ οι εκτιμήσεις για τις επιπτώσεις της κυμαίνονται μεταξύ 20% και 50% μείωση στον πληθυσμό στο 65% της πολιτείας.<ref name="DFTDUpdateJune20005">DPIWE. 2005. [http://web.archive.org/web/20051002173420/http://www.dpiwe.tas.gov.au/inter.nsf/Attachments/LBUN-6D73V5/$FILE/Tas_devil_update_June2005.pdf Devil Facial Tumour Disease - Update June 2005]</ref><ref name="DPIWEDMS2005">DPIWE. 2005. [http://web.archive.org/web/20051002173424/http://www.dpiwe.tas.gov.au/inter.nsf/Attachments/LBUN-6996MH/$FILE/DFTD_DMS_Feb05a.pdf Tasmanian Devil Facial Tumor Disease, Disease Management Strategy]</ref> Οι προσβεβλημένοι πυκνοί πληθυσμοί έχουν θνησιμότητα που φτάνει το 100% σε 12-18 μήνες.<ref name="DPIWEweb3">DPIWE. [http://www.dpiwe.tas.gov.au/inter.nsf/WebPages/LBUN-5QF86G?open Disease Affecting Tasmanian Devils]{{dead link|date=June 2015}}</ref> Το είδος καταχωρήθηκε ως επικίνδυνο για εξαφάνιση με Τασμανικό (''Threatened Species Protection Act 1995'') και Αυστραλιανό (''[[Environment Protection and Biodiversity Conservation Act 1999]]'') νόμο το 2006 που σημαίνει ότι κινδυνεύει με εξαφάνιση μεσοπρόθεσμα.<ref name="2006 listing">DPIWE. 2006. [http://www.dpiw.tas.gov.au/inter.nsf/Attachments/LBUN-6MW7Y8/$FILE/devilNews_March2006.pdf Devil Facial Tumor Disease, Newsletter March]{{dead link|date=June 2015}}</ref><ref>Department of the Environment and Heritage. July 2006. [http://web.archive.org/web/20060724170810/http://www.deh.gov.au/epbc/publications/pubs/tasmanian-devil-policy.pdf EPBC Policy Statement 3.6 - Tasmanian Devil (Sarcophilus harrisii)]</ref> Η [[IUCN]] είχε καταχωρήσει το 1996 τον διάβολο της Τασμανίας ως είδος με ελάχιστο κίνδυνο εξαφάνισης<ref name="IUCNIUCN2006">{{IUCN2006 | assessors = Australasian Marsupial & Monotreme Specialist Group | year = 1996 | title = Sarcophilus harrisii | id = 40540 | downloaded = 2007-07-21}}</ref>, αλλά το 2009 επανακαταχωρήθηκε ως απειλούμενο είδος.<ref>{{cite web|url=http://www.iucnredlist.org/apps/redlist/details/40540/0 |title=Sarcophilus harrisii (Tasmanian Devil) |publisher=Iucnredlist.org |date= |accessdate=2010-03-16}}</ref><ref>{{cite web|last=Mercer |first=Phil |url=http://news.bbc.co.uk/1/hi/world/asia-pacific/8062840.stm |title=Asia-Pacific &#124; Tasmanian devils now endangered |publisher=BBC News |date=2009-05-22 |accessdate=2010-03-16}}</ref>

Οι άγριοι πληθυσμοί διαβόλων παρακολουθούνται ώστε να εντοπιστεί η διάδοση της ασθένειας και να διαπιστωθούν αλλαγές στην εξάπλωσή της. Η παρακολούθηση περιλαμβάνει την παγίδευση των ζώων σε μία καθορισμένη περιοχή, ώστε να ελεγχθεί η παρουσία της ασθένειας και να εξακριβωθεί ο αριθμός των προσβεβλημένων ζώων. Η ίδια περιοχή ελέγχεται συχνά για τον χαρακτηρισμό της εξάπλωσης της ασθένειας με τον χρόνο. Μέχρι τώρα έχει διαπιστωθεί ότι τα βραχυπρόθεσμα αποτελέσματα της ασθένειας σε μία περιοχή μπορεί να είναι σοβαρά. Είναι απαραίτητη η μακροπρόθεσμη παρακολούθηση παρόμοιων περιοχών, ώστε να αποτιμηθεί το αν τα αποτελέσματα αυτά παραμένουν ή αν ο πληθυσμός μπορεί να ανακάμψει.<ref name="DPIWEDMS2005" /> Δοκιμάζεται επίσης η αποτελεσματικότητα καταπολέμησης της ασθένειας με την απομάκρυνση των προσβεβλημένων ατόμων. Ελπίζεται ότι η απομάκρυνση των προσβεβλημένων ατόμων από τους άγριους πληθυσμούς θα μειώσει την επικράτηση της ασθένειας και θα επιτρέψει σε περισσότερα άτομα να επιβιώσουν αρκετά ώστε να αναπαραχθούν.<ref name="DPIWEDMS2005" />

Δύο πληθυσμοί «ασφαλείας» υγειών ατόμων έχουν τοποθετηθεί σε εγκαταστάσεις στο προάστειοπροάστιο [[Χόμπαρντ]] της [[Ταροόνα]] καθώς και στη [[Νήσος Μαρία|Νήσο Μαρία]] στις ακτές της Τασμανίας. Μία άλλη πιθανότητα είναι η αναπαραγωγή σε αιχμαλωσία σε ζωολογικούς κήπους στην ηπειρωτική Αυστραλία. Η παρακμή στον αριθμώναριθμό των διαβόλων θεωρείται επίσης ως οικολογικό πρόβλημα, καθώς η παρουσία του στο [[οικοσύστημα]] των τασμανιακών δασών πιστεύεται ότι εμπόδιζε την εγκατάσταση της [[κόκκινη αλεπού|κόκκινης αλεπούς]] που εισήχθη παράνομα στην Τασμανία το 2001.<ref name="DPIWEweb3" /><ref name="Bostanci2005">Bostanci, A. 2005. A Devil of a Disease. ''[[Science]]'', 307:1035 PMID 15718445</ref> Οι αλεπούδες είναι προβληματικό [[εισβάλλον είδος]] σε όλες τις άλλες [[Πολιτείες και Επικράτειες της Αυστραλίας|πολιτείες της Αυστραλίας]] και η εγκαθίδρυσή τους στην Τασμανία θα δυσχεράνει την ανάκαμψη του πληθυσμού των τασμανιανών διαβόλων.

Εξαιτίας των περιορισμών στην εξαγωγή του διαβόλου της Τασμανίας κανονικά μπορεί να βρεθεί σε αιχμαλωσία μόνο στην Αυστραλία. Ο τελευταίος διάβολος εκτός Αυστραλίας πέθανε στον Παιδικό Ζωολογικό Κήπο του Φορτ ΓουέϊνΓουέιν στην Ιντιάνα των ΗΠΑ το 2004.<ref name="zoo">[https://archive.is/20121209212551/www.highbeam.com/doc/1P1-94713891.html Last Tasmanian Devil not in Australia dies] United Press International, HighBeam Research</ref> Ωστόσο η κυβέρνηση της Τασμανίας έστειλε ένα ζευγάρι στον [[Ζωολογικός Κήπος της Κοπεγχάγης|Ζωολογικό Κήπο της Κοπεγχάγης]] για την γέννηση του πρώτου γιου του πρίγκηπα Φρέντερικ της Δανίας και της Τασμανής γυναίκας του, Μαίρης, τον Οκτώβριο του 2005.<ref name="Devilgift">''Tassie sends devils to celebrate birth'', AAP, October 17, 2005</ref> Αυτοί είναι οι μόνοι διάβολοι που υπάρχουν σήμερα εκτός Αυστραλίας.

Ο διάβολος της Τασμανίας είναι πιθανώς περισσότερο γνωστός διεθνώς ως η έμπνευση για τον ομώνυμο χαρακτήρα των ''[[Looney Tunes]]'' γνωστό ως ''Taz''. Ενώ το καρτούν αναπαριστά μια στυλιζαρισμένη εκδοχή διάβολουδιαβόλου της Τασμανίας (εξέχοντες κυνόδοντες, μεγάλο κεφάλι, μικρά πόδια) οι ομοιότητες συμπεριφοράς είναι περιορισμένες, αποτελούμενες κυρίως από την θορυβώδη αλλά ντροπαλή συμπεριφορά και την αδηφάγα όρεξη. Ερευνητές έχουν επίσης ονομάσει ένα γενετικώς μεταλλαγμένο ποντίκι «διάβολο της Τασμανίας». Το μεταλλαγμένο ποντίκι έχει ελαττωματική ανάπτυξη στα αισθητήρια κύτταρα του αυτιού οδηγώντας το σε ανώμαλη συμπεριφορά, κάνοντας κύκλους και στρίβοντας το κεφάλι του,<ref name="Erven2002">Erven, A. et al. 2002. A novel stereocilia defect in sensory hair cells of the deaf mouse mutant Tasmanian Devil. ''European Journal of Neuroscience'' 16:1433–1441 PMID 12405956</ref> θυμίζοντας περισσότερο το καρτούν «Ταζ» παρά τους πραγματικούς διάβολους της Τασμανίας.