Ωγκύστ ντε Σουαζέλ Γκουφιέ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Το [[1784]] εξελέγη μέλος τής [[Γαλλική Ακαδημία|Γαλλικής Ακαδημίας]] και διορίστηκε από τον Λουδοβίκο ΙΣΤ'ΙΣΤ΄ πρεσβευτής της Γαλλίας στην [[Κωνσταντινούπολη]], όπου έφθασε τον Ιούλιο του 1785. Πραγματοποιεί ένα δεύτερο ταξίδι στην Ανατολή, τη φορά αυτή ως διπλωματικός απεσταλμένος του [[Λουδοβίκος ΙΣΤ΄ της Γαλλίας|Λουδοβίκου ΙΣΤ΄]] στην [[Υψηλή Πύλη]]. Ο δεύτερος τόμος του έργου του αποτελείται από δύο μέρη και περιέχει πολύτιμο αρχαιολογικό, ιστορικό και γεωγραφικό υλικό. Δεκάδες αρχαιολόγοι, φιλόλογοι, ζωγράφοι και κάθε λογής επιστήμονες είχαν συγκεντρώσει τo υλικό ύστερα από πολύμοχθη αναζήτηση στην ηπειρωτική και νησιωτική 'Ελλάδα, που κράτησε χρόνια ολόκληρα. Του χρεώνεται όμως ότι δεν προέβη σε κάποια ''"ηθική ανταπόδοση"'' για την ''"πνευματική τους προσφορά"''. Συνήθως ο Γκουφιέ προέβαλε το δικό του όνομα και μόνο ''"σε μερικούς χάρτες και πίνακες...κάνει την παραχώρηση να σημείωση με τα μικρότερα στοιχεία το όνομα των σχεδιαστών ή τα αρχικά τους"''<ref>Σιμόπουλος Κυριάκος, 'Ξένοι Ταξιδιώτες στην Ελλάδα', τόμ. Β'Β΄ (1700-1800), 8η έκδ., Στάχυ, Αθήνα 1999, σελ. 387.</ref>.

Το χρονικό του, όταν βρίσκει στοιχεία που παραπέμπουν στην αρχαία Ελλάδα, διακρίνεται από ένα θερμό φιλελληνισμό, όπου όπως γράφει το [[1782]]: ''"Στους ορεσίβιους διατηρείται το πνεύμα της ελευθερίας που ζωογόνησε τους αρχαίους Έλληνες"''<ref>"Ιστορία του Ελληνικού Έθνους", τόμ. ΙΑ', ''Ο ελληνισμός υπό ξένη κυριαρχία, περίοδος 1669-1821, Τουρκοκρατία - Λατινοκρατία'', Εκδοτική Αθηνών Α.Ε., Αθήνα 1975, σελ. 147A.</ref>. Ο ενθουσιασμός του περιηγητή ''"για κάθε τι που άφορα την αρχαία 'Ελλάδα είναι απεριόριστος. Ωστόσο, για τους σύγχρονους Έλληνες δείχνει επιφυλακτικότητα ή συγκαταβατική αδιαφορία. Καμιά εκδήλωση συμπάθειας στο κείμενο για τη σκληρή μοίρα του υπόδουλου Ελληνισμού"'' αφού ''"δεν θεωρεί τους σύγχρονους Έλληνες αντάξιους των προγόνων τους"''<ref>Σιμόπουλος, ό.π., σελ. 358.</ref>. Όπως σχολιάζει ο [[Κυριάκος Σιμόπουλος]], κάποιες φορές ο Γκουφιέ κάνει ''"υπερβολικές"'' και ανακριβείς περιγραφές, όπως στην περίπτωση που ''"η Πάτρα αφανίσθηκε από τους Τούρκους"'' και ''"έσφαξαν κάπου 1.500 Έλληνες"'', όπου προσθέτει πως ''"οι γείτονες νησιώτες, Ζακυνθινοί καί Κεφαλονίτες, ρίχτηκαν πάνω στη δύστυχη αυτή χώρα και ξανάφυγαν φορτωμένοι λάφυρα από τους συμπατριώτες τους"''<ref>Σιμόπουλος, ''Ξένοι Ταξιδιώτες...'', τόμ. Β'Β΄, σελ. 367.</ref> ενώ επρόκειτο απλώς για φυσιολογικές λόγω των περιστάσεων ''"επιτάξεις για τη συντήρηση του εκστρατευτικού σώματος"''<ref>Σιμόπουλος, ό.π., υποσημ. #3.</ref>. Σε άλλο σημείο μεροληπτεί κατά των Μανιατών μιλώντας για ''"δειλία των Ελλήνων"''<ref>Σιμόπουλος, ό.π., σελ. 365..</ref>, κατηγορία αβάσιμη αφού σε μάχη της ίδιας περιόδου<ref>κατά την υπό τους Ορλώφ πελοποννησιακή επανάσταση το [[1770]].</ref> 400 Μανιάτες έπεσαν νεκροί μέχρι τον τελευταίο πολεμώντας ''"ολόκληρα μερόνυχτα"'' πολλαπλάσιους εχθρούς<ref>Σιμόπουλος, ό.π., σελ. 366.</ref>.

Είναι πάντως γεγονός ότι παρά ''"την απογοήτευση που ένοιωσε στην Ελλάδα ο Γάλλος περιηγητής"'' διατηρούσε ''"φλογερή επιθυμία...να δη αναστημένο το μεγαλείο της κλασσικής εποχής"''. Αυτό μαρτυρούσε η προμετωπίδα του βιβλίου του όπου υπήρχε μια σύνθεση με μια ''"μια αλυσοδεμένη γυναίκα, την Ελλάδα, κάτω από τον οθωμανικό ζυγό"'' και ''"γύρω της πένθιμα μνημεία...του Λυκούργου, του Μιλτιάδη, του Αριστείδη"'' και άλλων. ''"Αυτή η προμετωπίδα ήταν αρκετή να προβάλη το ελληνικό δράμα στην ευρωπαϊκή συνείδηση"''<ref>Σιμόπουλος, ''Ξένοι Ταξιδιώτες...'', τόμ. Β'Β΄, σελ. 358.</ref>.