Χρυσαετός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Παρόλο που, ο χρυσαετός θεωρείται, γενικά, [[μετανάστευση πτηνών|καθιστικό]] είδος, στην πραγματικότητα έχει την συμπεριφορά ενός [[μετανάστευση πτηνών|μερικώς μεταναστευτικού]] πτηνού. Μολονότι είναι καλά προσαρμοσμένο σε ψυχρά κλίματα, ωστόσο, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει εύκολα την μείωση των διαθέσιμων πηγών τροφής στα βόρεια τμήματα της κατανομής του. Γι’ αυτό και οι πληθυσμοί που αναπαράγονται σε [[γεωγραφικό πλάτος|γεωγραφικά πλάτη]] μεγαλύτερα των 60° Β., είναι συνήθως μεταναστευτικά, αν και αυτό μπορεί να συμβαίνει, εν μέρει, και σε εκείνους τους πληθυσμούς που αναπαράγονται στις 50° Β., περίπου. Ακόμη και στα μεταναστευτικά τους ταξίδια, οι χρυσαετοί πετούν περισσότερο με γυροπετάγματα και αερολισθήσεις, εκμεταλλευόμενοι τα θερμικά ρεύματα, παρά με ενεργητική πτήση (φτεροκοπήματα). <ref>McIntyre et al</ref>

 

 

Ομοίως, το σύνολο των πληθυσμών που αναπαράγονται στην Β. και Κ. [[Αλάσκα]] και τον Β. [[καναδάς|Καναδά]] μεταναστεύουν νότια. Στο όρος Lorette στην [[Αλμπέρτα]], περίπου 4.000 άτομα μπορεί να περάσουν κατά την διάρκεια του φθινοπώρου, η μεγαλύτερη αποδημία χρυσαετών που έχει καταγραφεί στην υφήλιο. Εδώ, οι οροσειρές είναι σχετικά χαμηλές και συνεχείς, κατάλληλες για να δημιουργούνται θερμικά ανοδικά ρεύματα και να καθίσταται εφικτή η μετανάστευση μεγάλων αποστάσεων. <ref>Sherrington</ref> Από παρατηρήσεις, τα πουλιά που είχαν εκκολαφθεί στο Εθνικό Πάρκο Denali στην [[Αλάσκα]], ταξίδεψαν από 818 έως 4.815 χιλιόμετρα, μέχρι τις θέσεις διαχείμασης στην δυτική [[Βόρεια Αμερική]]. <ref>McIntyre et al</ref>