Επανάσταση του Φεβρουαρίου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Antonis flu (συζήτηση | συνεισφορές)
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Antonis flu (συζήτηση | συνεισφορές)
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 35:
Ο [[Ραμπίνοβιτς]] συνοψίζει τα κύρια μακροπρόθεσμα και βραχυπρόθεσμα αίτια:
 
"''Η επανάσταση του Φεβρουαρίου 1917… δημιουργήθηκε στην προπολεμική πολιτική και οικονομική αστάθεια, την τεχνολογική καθυστέρηση και τις θεμελιώδεις κοινωνικές διαιρέσεις, συνδυασμένα με την κατάφωρη κακοδιαχείριση της πολεμικής προσπάθειας, τις συνεχείς στρατιωτικές ήττες, την εγχώρια οικονομική παράλυση και τα εξωφρενικά σκάνδαλα γύρω από την μοναρχία''".<ref>{{cite book
|author = Alexander Rabinowitch
|title = The Bolsheviks in Power: The First Year of Soviet Rule in Petrograd
Γραμμή 80:
|place =
|pages = 372
|isbn = 0-306-80154-X.}}</ref> οι αναφορές αυτές είχαν αποτέλεσμα τις επιθέσεις σε μεμονωμένους αστυνομικούς σε όλη την πόλη. Εντωμεταξύ, εμφανίστηκαν περιστατικά ανταρσίας μέσα στους στρατιώτες.<ref>Curtis 1957, p. 30.</ref> Αυτός ήταν ο λόγος που, στις 11 Μαρτίου (26 Φεβρουαρίου), όταν ο Τσάρος διέταξε τον στρατό να καταστείλει την εξέγερση με την βία, οι στρατιώτες άρχισαν να στασιάζουν και να ενώνονται με τους διαδηλωτές.<ref name=Τσάρο>Beckett 2007, p. 523.</ref> Το πρωί της 12ης Μαρτίου (27 Φεβρουαρίου), στασιαστές στρατιώτες του τέταρτου λόχου του εφεδρικού συντάγματος Παβλόφσκι αρνήθηκαν να προελάσουν όταν διατάχθηκαν, πυροβόλησαν κατά του διοικητή και ενώθηκαν με τους διαδηλωτές στους δρόμους.<ref>Wildman 1970, p. 8.</ref> Άλλα συντάγματα γρήγορα πήραν μέρος στην ανταρσία, με αποτέλεσμα την καταδίωξη των αστυνομικών και την συγκέντρωση 40.000 τυφεκίων, τα οποία ήταν διασκορπισμένα ανάμεσα στους εργάτες.<ref>Curtis 1957, p. 30.</ref>
 
Με το σούρουπο της 12ης Μαρτίου (27 Φεβρουαρίου), ο Στρατηγός Καμπάλοφ και οι δυνάμεις του είδαν την πρωτεύουσα να ελέγχεται από τους επαναστάτες.<ref>Wildman 1970, p. 8.</ref> Οι διαδηλωτές της Πετρούπολης έκαψαν κυβερνητικά κτίρια, κατέλαβαν το οπλοστάσιο, και απελευθέρωσαν φυλακισμένους στην πόλη.<ref>Wildman 1970, p. 8.</ref> Οι αξιωματικοί κρύφτηκαν και βρήκαν καταφύγιο στο κτίριο του Ναυαρχείου της Πετρούπολης. Συνολικά, πάνω από 1.300 άνθρωποι έχασαν την ζωή τους στις διαδηλώσεις του Μαρτίου (Φεβρουαρίου) 1917.<ref>Curtis 1957, p. 30.</ref>
Γραμμή 89:
Ο Τσάρος είχε επιστρέψει στην βάση του στην πρώτη γραμμή, στην Στάβκα, στις 7 Μαρτίου (22 Φεβρουαρίου). Αφού ξέσπασε η βία, εν τούτοις, ο [[Μιχαήλ Ροντζιάνκο]], Πρόεδρος της Δούμας, έστειλε στον Τσάρο μια έκθεση για το χάος με τηλεγράφημα (η ακριβής διατύπωση και μεταφράσεις διαφέρουν, αλλά κάθε μια διατηρεί παρόμοια λογική<ref name=Ροντζιάνκο/>):
 
"''Η κατάσταση είναι σοβαρή. Η πρωτεύουσα είναι σε κατάσταση αναρχίας. Η Κυβέρνηση έχει παραλύσει. Οι Μεταφορές και ο εφοδιασμός με τρόφιμα και καύσιμα έχει πλήρως διακοπεί. Η γενική δυσαρέσκεια αυξάνεται… Δεν πρέπει να υπάρξει καθυστέρηση. Κάθε αναβολή ισοδυναμεί με θάνατο''".
 
-Το πρώτο τηλεγράφημα του Ροντζιάνκο στον Τσάρο, 11 Μαρτίου (26 Φεβρουαρίου) 1917.<ref name=Ροντζιάνκο/>
 
Η αντίδραση του Νικόλαου στις 12 Μαρτίου (27 Φεβρουαρίου), ίσως βασισμένη σε προηγούμενη επιστολή της Αυτοκράτειρας προς αυτόν ότι η ανησυχία για την Πετρούπολη ήταν υπερβολική αντίδραση, ήταν εκνευρισμός ότι “πάλι, αυτός ο χοντρός Ροντζιάνκο μου έγραψε πολλές ανοησίες, στις οποίες απαξιώ ακόμη και να απαντήσω”.<ref>Wade 2005, p. 37.</ref> Εντωμεταξύ, τα γεγονότα εκτυλίσσονταν στην Πετρούπολη. Το μεγαλύτερο μέρος της φρουράς στασίασε, αρχίζοντας με τους [[Σωματοφύλακες του Συντάγματος Βολίνσκι]]. Επιπλέον, οι μονάδες των Κοζάκων στις οποίες η κυβέρνηση έφτασε να στηρίζεται για έλεγχο του πλήθους, άρχισαν να δείχνουν σημάδια ότι υποστήριζαν τον λαό. Αν και ελάχιστοι εντάχτηκανεντάχθηκαν ενεργά στην εξέγερση, πολλοί αξιωματικοί είτε εκτελέστηκαν είτε κρύφτηκαν.· η ικανότητα της φρουράς να συγκρατήσει τις διαδηλώσεις αχρηστεύτηκε, τα σύμβολα του τσαρικού καθεστώτος κατεδαφίστηκαν γρήγορα ανά την πόλη και η κυβερνητική εξουσία στην πρωτεύουσα κατέρρευσε – αφού δεν την βοήθησε το γεγονός ότι ο Νικόλαος είχε διαλύσει την Δούμα εκείνο το πρωί, αφήνοντάς την χωρίς καμία νομική εξουσία για να δράσει. Η αντίδραση της ΔούμαΔούμας, παρακινημένηπαρακινημένης από το φιλελεύθερο μπλοκ, ήταν να δημιουργήσει μια [[Προσωρινή Επιτροπή]] για να αποκαταστήσει τον νόμο και την τάξη.· εντωμεταξύ, τα σοσιαλιστικά κόμματα ξαναδημιούργησαν το [[Σοβιέτ]] της Πετρούπολης, που δημιουργήθηκε για πρώτη φορά κατά την επανάσταση του 1905, για να εκπροσωπεί εργάτες και αγρότες. Οι υπόλοιπες πιστές μονάδες μετέβαλαν πίστη την επόμενη ημέρα.<ref>Wade 2005, pp. 40–43.</ref>
Οι Αρχηγοί του Στρατού και οι υπουργοί που είχαν έρθει να συμβουλεύσουν τον Τσάρο του πρότειναν να παραιτηθεί του θρόνου. Το έπραξε στις 15 Μαρτίου (2 Μαρτίου), για λογαριασμό του ιδίου και του γιού του, Τσάρεβιτς Αλεξέι.29 Ο Νικόλαος όρισε τον αδελφό του, Μέγα Δούκα Μιχαήλ Αλεξανδρόβιτς, να τον διαδεχθεί. Αλλά ο Μέγας Δούκας συνειδητοποίησε ότι θα είχε λίγη στήριξη ως κυβερνήτης, κι έτσι αρνήθηκε το στέμμα στις 16 Μαρτίου (3 Μαρτίου),29 δηλώνοντας ότι θα αναλάμβανε μόνο αν αυτή ήταν η συναίνεση δημοκρατικής πράξης της Ρωσικής Συντακτικής Συνέλευσης, η οποία θα καθορίσει την μορφή της κυβέρνησης για την Ρωσία. Έξι ημέρες αργότερα, ο Νικόλαος, όχι πια Τσάρος και προσφωνούμενος με περιφρόνηση από τους φρουρούς “Νικόλαος Ρομανόφ”, επανενώθηκε με την οικογένειά του στο Ανάκτορο Αλεξάνδρου στο Τσαρσκόγιε Σελό. Αυτός και η οικογένειά του και οι πιστοί υπηρέτες τέθηκαν υπό προστατευτική επιτήρηση από την Προσωρινή Κυβέρνηση.
Προσωρινή Κυβέρνηση και Σοβιέτ της Πετρούπολης μοιράζονται την εξουσία
Οι Αρχηγοί του Στρατού και οι υπουργοί που είχαν έρθει να συμβουλεύσουν τον Τσάρο, του πρότειναν να παραιτηθεί του θρόνου.{{πηγή}} Το έπραξε στις 15 Μαρτίου (2 Μαρτίου), για λογαριασμό του ιδίου και του γιού του, Τσάρεβιτς Αλεξέι.29<ref name=Τσάρο/> Ο Νικόλαος όρισε τον αδελφό του, Μέγα Δούκα Μιχαήλ Αλεξανδρόβιτς, να τον διαδεχθεί. Αλλά ο Μέγας Δούκας συνειδητοποίησε ότι θα είχε λίγη στήριξη ως κυβερνήτης, κι έτσι αρνήθηκε το στέμμα στις 16 Μαρτίου (3 Μαρτίου),29<ref name=Τσάρο/> δηλώνοντας ότι θα αναλάμβανε μόνο αν αυτή ήταν η συναίνεση δημοκρατικής πράξης της Ρωσικής Συντακτικής Συνέλευσης, η οποία θα καθορίσει την μορφή της κυβέρνησης για την Ρωσία.<ref>Browder & Kerensky 1961, p. 116.</ref> Έξι ημέρες αργότερα, ο Νικόλαος, όχι πια Τσάρος και προσφωνούμενος με περιφρόνηση από τους φρουρούς “Νικόλαος Ρομανόφ”, επανενώθηκε με την οικογένειά του στο Ανάκτορο Αλεξάνδρου στο Τσαρσκόγιε Σελό.<ref>Tames 1972, p.</ref> Αυτός και η οικογένειά του και οι πιστοί υπηρέτες τέθηκαν υπό προστατευτική επιτήρηση από την Προσωρινή Κυβέρνηση.<ref>Service 1986, p.</ref>
Πρίγκιπας Γκεόργκι Λβοβ, πρώτος επικεφαλής της Προσωρινής Κυβέρνησης
 
Το άμεσο αποτέλεσμα της Επανάστασης του Φεβρουαρίου ήταν ένα γενικό κλίμα αγαλλίασης και ενθουσιασμού στην Πετρούπολή. Στις 16 Μαρτίου (3 Μαρτίου), ανακοινώθηκε η προσωρινή κυβέρνηση. Η κεντρο-αριστερά εκπροσωπήθηκε ικανοποιητικά, και στην κυβέρνηση αρχικά προήδρευε ένας φιλελεύθερος αριστοκράτης, ο Πρίγκιπας Γκεόργκι Γιεβγιένεβιτς Λβοβ, ένας άνθρωπος χωρίς δεσμούς με οποιοδήποτε επίσημο κόμμα. Οι σοσιαλιστές είχαν σχηματίσει το δικό τους αντίπαλο όργανο, το Σοβιέτ της Πετρούπολης (ή συμβούλιο εργατών) τέσσερις ημέρες νωρίτερα. Το Σοβιέτ της Πετρούπολης και η Προσωρινή Κυβέρνηση μοιράστηκαν την δυαδική εξουσία στην Ρωσία. Το Σοβιέτ της Πετρούπολης είχε την πιο ισχυρή συνηγορία για την εξουσία καθώς έλεγχε τους εργάτες και τους στρατιώτες, αλλά δεν ήθελε να συμμετάσχει στην διακυβέρνηση και την γραφειοκρατία. Από την άλλη πλευρά, η Προσωρινή Κυβέρνηση εφθάρη μη έχοντας απόλυτο έλεγχο σε όλες τις πλευρές της κυβέρνησης, και έκανε πολλές προσπάθειες να πείσει το Σοβιέτ της Πετρούπολης να ενταχθεί στην προσωρινή Κυβέρνηση.
== Η Προσωρινή Κυβέρνηση και το Σοβιέτ της Πετρούπολης μοιράζονται την εξουσία==
[[Αρχείο:Https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/e/e0/.png|200px|μικρογραφία|δεξιά|Πρίγκιπας Γκεόργκι Λβοβ, πρώτος επικεφαλήςπρωθυπουργός της Προσωρινής Κυβέρνησης]]
[[Αρχείο:Https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/.jpg|μικρογραφία|δεξιά|Νικολάι Τσχέιτζε πρώτος Πρόεδρος της Εκτελεστικής Επιτροπής του Σοβιέτ της Πετρούπολης]]
Το άμεσο αποτέλεσμα της Επανάστασης του Φεβρουαρίου ήταν ένα γενικό κλίμα αγαλλίασης και ενθουσιασμού στην Πετρούπολή. Στις 16 Μαρτίου (3 Μαρτίου), ανακοινώθηκε η προσωρινή κυβέρνηση. Η κεντρο-αριστερά εκπροσωπήθηκε ικανοποιητικά, και στην κυβέρνηση αρχικά προήδρευε ένας φιλελεύθερος αριστοκράτης, ο Πρίγκιπας Γκεόργκι Γιεβγιένεβιτς Λβοβ, ένας άνθρωπος χωρίς δεσμούς με οποιοδήποτε επίσημο κόμμα. Οι σοσιαλιστές είχαν σχηματίσει το δικό τους αντίπαλο όργανο, το Σοβιέτ της Πετρούπολης (ή συμβούλιο εργατών) τέσσερις ημέρες νωρίτερα. Το Σοβιέτ της Πετρούπολης και η Προσωρινή Κυβέρνηση μοιράστηκαν την δυαδική εξουσία στην Ρωσία. Το Σοβιέτ της Πετρούπολης είχε την πιο ισχυρή συνηγορία για την εξουσία καθώς έλεγχε τους εργάτες και τους στρατιώτες, αλλά δεν ήθελε να συμμετάσχει στην διακυβέρνηση και την γραφειοκρατία. Από την άλλη πλευρά, η Προσωρινή Κυβέρνηση εφθάρη μη έχοντας απόλυτο έλεγχο σε όλες τις πλευρές της κυβέρνησης, και έκανε πολλές προσπάθειες να πείσει το Σοβιέτ της Πετρούπολης να ενταχθεί στην προσωρινή Κυβέρνηση.
Νικολάι Τσάιτζε, πρώτος Πρόεδρος της Εκτελεστικής Επιτροπής του Σοβιέτ της Πετρούπολης