Τσαρλς Σκοτ Σέρινγκτον: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η πρώτη πανεπιστημιακή θέση του Σέρινγκτον ήταν στην έδρα Χολτ της Φυσιολογίας στο [[Πανεπιστήμιο Λίβερπουλ|Πανεπιστήμιο του Λίβερπουλ]], την οποία κατέλαβε το [[1895]]. Εκεί εγκατέλειψε πλέον την έρευνα στην παθολογία<ref name=onfrsV8/> και αφοσιώθηκε στο νευρικό σύστημα. Πειραματιζόμενος με γάτες, σκύλους και πιθήκους που είχαν υποστεί λοβοτομή, συμπέρανε ότι τα ανακλαστικά πρέπει να θεωρούνται συνεργατικές δραστηριότητες πολλών μερών του οργανισμού και όχι αποτέλεσμα των δραστηριοτήτων των λεγόμενων «τόξων ανακλαστικών» (reflex-arcs), όπως πιστευόταν γενικώς μέχρι τότε<ref name=whonamedit/>.

;''The Integrative Action of the Nervous System'' (1906)<ref name=Sherrington06 />: Συλλογή 10 διαλέξεων που δόθηκαν στο [[Πανεπιστήμιο Γέιλ]] το 1904.<ref name=Burke-2007>{{cite journal|last1=Burke|first1=RE|title=Sir Charles Sherrington's the integrative action of the nervous system: a centenary appreciation|journal=Brain|date=Απρίλιος 2007|volume=130|issue=Pt 4|pages=887–94|doi=10.1093/brain/awm022|pmid=17438014|url=http://brain.oxfordjournals.org/content/130/4/887.long}}</ref> Γίνεται λόγος για τη θεωρία των νευρώνων και των «[[Σύναψη|συνάψεων]]» (όρος που είχε εισαγάγει ο ίδιος το 1897), και για την επικοινωνία μεταξύ των νευρώνων. Οι έρευνες αυτές ουσιαστικά έδωσαν τέλος στη διαμάχη μεταξύ της νευρωνικής και της δικτυακής θεωρίας στα θηλαστικά, διαμορφώνοντας έτσι τη σημερινή αντίληψη για το [[Κεντρικό νευρικό σύστημα|ΚΝΣ]]<ref name=Burke-2007/>. Σε αυτές τις διαλέξεις ο Σέρινγκτον διατυπώνει τη θεωρία του ότι το νευρικό σύστημα δρα ως ο συντονιστής διάφορων μερών του σώματος και ότι τα ανακλαστικά αποτελούν τις απλούστερες εκφράσεις της αλληλεπιδραστικής λειτουργίας του, καθιστώντας ικανό ολόκληρο το σώμα να δράσει προς ένα σκοπό κάθε φορά. Η συλλογή είναι αφιερωμένη στον [[Ντέιβιντ Φέριερ]]<ref name=jpmV50/>.

;''[http://books.google.com.mx/books?id=3xQ7AAAAIAAJ&printsec=frontcover#v=onepage&q&f=false Man on His Nature]'' (''Ο άνθρωπος επί της φύσεως αυτού'', 1940): Μία παράθεση της φιλοσοφικής σκέψεως του Σέρινγκτον. Ο Σέρινγκτον είχε μελετήσει επί πολλά χρόνια το έργο του Γάλλου ιατρού του 16ου αιώνα [[Ζαν Φερνέλ]], που είχε επινοήσει τον όρο «φυσιολογία». Το βιβλίο αυτό βασίζεται στις διαλέξεις Gifford που είχε δώσει ο Σέρινγκτον το 1937 και το 1938 στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου, οι οποίες εστίαζαν στον Φερνέλ και στην εποχή του, Μια αναθεωρημένη έκδοση κυκλοφόρησε το 1951. Εδώ εξερευνώνται φιλοσοφικές σκέψεις για τη νόηση, την ανθρώπινη ύπαρξη και τον Θεό, σε σχέση με τη [[φυσική θεολογία]].<ref>[http://www.giffordlectures.org/Author.asp?AuthorID=152 Charles Scott Sherrington] R. Scott Spurlock, University of Edinburgh</ref> Chapters of the book align with the twelve zodiac signs.<ref>Man on his Nature, Sherrington</ref>

* Πρώτος νόμος του Σέρινγκτον: Every posterior spinal nerve root supplies a particular area of the skin, with a certain overlap of adjacent dermatomes.

{{Ενσωμάτωση κειμένου|en|AlexanderCharles FlemingScott Sherrington}}