Laissez-faire: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
μ Αναστροφή της επεξεργασίας από τον 79.129.57.53 (συνεισφ.), επιστροφή στην τελευταία εκδοχή υπό [[Χρήστ... |
||
Γραμμή 2:
==Ετυμολογία==
Σύμφωνα με την ιστορικό θρύλο, η φράση προκύπτει από μια
Το ανέκδοτο της συνάντησης Κολμπέρ-ΛεΖέντρ αναφέρθηκε το [[1751]] σε ένα άρθρο στο ''Journal Oeconomique'' από τον Γάλλο υπουργό και υπέρμαχο του [[Ελεύθερο εμπόριο|ελεύθερου εμπορίου]] René de Voyer, το οποίο τυχαίνει να είναι και η πρώτη εμφάνιση της φράσης σε έντυπη μορφή<ref>M. d'Argenson, "Lettre au sujet de la dissertation sur le commerce du marquis de Belloni', Απρίλιος 1751, ''Journal Oeconomique'' [http://books.google.com/books?id=k4ABAAAAYAAJ&vq=morbleu&dq=editions%3ANYPL33433007441680&lr&pg=RA3-PA111#v=onepage&q&f=false σελ. 111]. Δες A. Oncken, ''Die Maxime Laissez faire et laissez passer, ihr Ursprung, ihr Werden'', 1866</ref> Ο Argenson χρησιμοποίησε την φράση ο ίδιος νωρίτερα ([[1736]]) μέσα στο ίδιο του το ημερολόγιο, σε ένα περίφημο ξέσπασμα:
Γραμμή 22:
Ωστόσο, ο Άνταμ Σμιθ<ref name=asoae /> και οι σημαντικοί κλασσικοί οικονομολόγοι, όπως ο [[Τόμας Μάλθους]] και ο [[Ντέηβιντ Ρικάρντο]], δεν χρησιμοποιούσαν την έκφραση. Ο [[Τζέρεμι Μπένθαμ]] την χρησιμοποιούσε, αλλά ήταν μάλλον η αναφορά του Τζέημς Μιλ στο αξίωμα του laissez-faire (μαζί με το “pas trop gouverner”) σε ένα λήμμα για την έκδοση του [[1824]] της Encyclopaedia Britannica που στην πραγματικότητα διέδωσε τον όρο και τον κατέστησε κοινό στη χρήση στην αγγλική γλώσσα. Με την έλευση της Λέσχης κατά του Νόμου του Καλαμποκιού ο όρος απέκτησε μεγάλο μέρος της σημασίας που έχει (στη χρήση του στα αγγλικά)<ref>{{cite journal|author=Abbott P. Usher|title=Economic History – The Decline of Laissez Faire|year=1931|journal=American Economic Review|volume=22|issue=1, Supplement|pages=3–10|display-authors=etal}}</ref>.
Ο Άνταμ Σμιθ χρησιμοποίησε για πρώτη φορά τη μεταφορά του «[[Αόρατο Χέρι|αόρατου χεριού]]» στο βιβλίο του «''Η Θεωρία των Ηθικών Συναισθημάτων''», προκειμένου να περιγράψει τα μη-επιδιωκόμενα αποτελέσματα της οικονομικής αυτο-οργάνωσης που προκύπτουν από το οικονομικό συμφέρον του καθενός<ref>Andres Marroquin, ''Invisible Hand: The Wealth of Adam Smith'', The Minerva Group, Inc., 2002, ISBN 1-4102-0288-7, σελ. 123.</ref>. Η ιδέα πίσω από το «αόρατο χέρι», αν και όχι η ίδια η μεταφορά, ανήκει στον [[Μπερνάρ ντε Μαντεβίλ]] (''Bernard de Mandeville'') και το Μύθο των Μελισσών του. Στην πολιτική οικονομία, η ιδέα αυτή και το δόγμα του laissez-faire ήταν πάντοτε πολύ συγγενή<ref>John Eatwell, The Invisible Hand, W.W. Norton&Company, 1989, σελ. Πρόλογος x1.</ref>. Πολλοί έχουν χαρακτηρίσει τη μεταφορά του αόρατου χεριού ως μεταφορά για το laissez-faire<ref>{{cite web|url=http://www.google.com/books?id=zAIar8Ee80QC&lpg=PA122&dq=laissez%20faire%20invisible%20hand&pg=PA122#v=onepage&q=laissez%20faire%20invisible%20hand&f=false |title=The mathematical century: the 30 greatest problems of the last 100 years (2006) Piergiorgio Odifreddi, Arturo Sangalli, Freeman J Dyson, σελ. 122 |publisher=Google.com |accessdate=2013-07-30}}</ref>, παρότι ο Σμιθ ουδέποτε χρησιμοποίησε ο ίδιος τον όρο<ref name=
==Βασικές αρχές του laissez-faire==
|