Αερόσακος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

=== ΕμπρόσθιοιΜπροστινοί (οδηγού / συνοδηγού) ===

Πρώτη η [[Ford]], το [[1971]], κατασκεύασε έναν πειραματικό στόλο οχημάτων με αερόσακους. Ακολούθησε η ''[[General Motors'']], το [[1973]], με επιλεγμένα για κυβερνητικές πωλήσεις μοντέλα της ''[[Chevrolet'']], ενώ το [[1974]] προσέφερε και επίσημα αερόσακους οδηγού / συνοδηγού στο ευρύ κοινό. Το σύστημα αυτό αποτελείτο από 2 αερόσακους μαζί (ποτέ ξεχωριστά μόνο από έναν) και διατέθηκε ως προαιρετική επιλογή, σε κάποια πολυτελή μοντέλα των εταιρειών [[Cadillac]], Buick και Oldsmobile, με έξτρα χρέωση 235 [[Δολάριο ΗΠΑ|δολάρια ΗΠΑ]].<ref>[http://www.autosafetyexpert.com/defect_airbag.php?middlepage=defect_airbag.php&pagetitle=AIRBAGS www.autosafetyexpert.com/AIRBAGS]</ref> Ωστόσο, το κοινό δεν έδειξε τότε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την πατέντα αυτή και μόλις 11.000 αυτοκίνητα του ομίλου της General Motors παραγγέλθηκαν με αερόσακους τα έτη 1973 - 1976, με αποτέλεσμα η παραγωγή τους να σταματήσει το [[1976]]. Σε όσα οχήματα είχαν τοποθετηθεί αερόσακοι, οι ζώνες ασφαλείας ήταν μόνο δύο σημείων αντί τριών, καθώς οι αερόσακοι είχαν τότε επινοηθεί ως ένα εναλλακτικό υποκατάστατο αντί της ζώνης ασφαλείας.<ref>[http://www.cardomain.com/ride/770691/3 Pictures and details about the 1970s GM Air Cushion Restraint System.]</ref>

Το Δεκέμβριο του [[1980]], η [[Mercedes-Benz]] επανέφερε τον αερόσακο οδηγού στην [[Mercedes-Benz W126|W126]] S-Class, αρχικά μόνο στην γερμανική αγορά και ωςμε έξτρα, με χρέωση 1.525,50 [[Γερμανικό μάρκο|Γερμανικά μάρκα]]. Το σύστημα πλέον διαφημιζόταν ως ''«συμπληρωματικό σύστημα συγκράτησης / <span style="color:red">S</span>upplementary <span style="color:red">R</span>estraint <span style="color:red">S</span>ystem (S.R.S.)»'', καθώς είχε σχεδιαστεί να ενεργεί ''μαζί'' με την [[ζώνη ασφαλείας]]. Κατά το πρώτο πλήρες έτος που προσφερότανείχε προσφερθεί, το ([[1981]]), συνολικά 2.636 αγοραστές της S-Class παρήγγειλαν αυτή την νέα πατέντα ασφαλείας. Το [[1983]] ο αερόσακος οδηγού άρχισε να προσφέρεταιδιατίθεται και σε άλλα κράτη, ενώ το [[1986]] η Mercedes-Benz άρχισε να προσφέρει και αερόσακο συνοδηγού στο ίδιο μοντέλο.

[[Αρχείο:Renault twingo interior.jpg|320px310px|thumb|left|Το ταμπλό ενός [[Renault Twingo]] του [[1999]]. Αν και πρόκειται γιαΜολονότι αυτοκίνητο πόλης της κατηγορίας Α, είχαν πλέον καθιερωθεί οι 2 μπροστινοί αερόσακοι (οδηγού / συνοδηγού).]]

Αντιθέτως, στην [[Ευρώπη]] το είδος ήταν σχεδόν άγνωστο ως τότε, με εξαίρεση ελάχιστα πολυτελή μοντέλα που δεν απευθύνονταν στο ευρύ κοινό. Σε προσιτό μοντέλο, για πρώτη φορά εμφανίστηκε προαιρετικά αερόσακος οδηγού στο μικρομεσαίο [[Volkswagen Golf]] το [[1992]], ενώ το [[1993]] άρχισε να προσφέρει και προαιρετικόέξτρα αερόσακο συνοδηγού. Το ίδιο έτος λανσαρίστηκε το Golf Cabrio τρίτης γενιάς, με στάνταρ 2 αερόσακους οδηγού / συνοδηγού.

Τα τελευταία χρόνια έχουν εμφανιστεί και εμπρόσθιοιμπροστινοί αερόσακοι γονάτων συνοδηγού, που ξεδιπλώνουν κοντά ή πάνω από το ντουλαπάκι σε μετωπική πρόσκρουση, αλλά εν έτει [[2016]] παραμένουν εξαιρετικά σπάνιοι.

[[Αρχείο:Gurtairbag.jpg|thumb|right|200px|Αερόσακος σε ζώνη ασφαλείας.]]

Το [[Volvo V40]], που εισήχθη το [[2012]], είναι το πρώτο στην ιστορία αυτοκίνητο που φέρει και εξωτερικό αερόσακο στο μπροστινό καπό. Ενεργοποιείται σε πρόσκρουση με πεζούς, ώστε να μειώνει τον κίνδυνο τραυματισμού τους. Η τεχνολογία αυτή είναι στάνταρ σε όλες τις εκδόσεις του V40 και είχε ως αποτέλεσμα το μοντέλο να πετύχει την υψηλότερη βαθμολογία στην ιστορία του Euro NCAP στη σχετική δοκιμή, με σκορ 88%.

[[Αρχείο:Motorcycle air bag - VerkehrszentrumMotorradairbag.JPG|thumb|300px|left|Αερόσακος μοτοσικλέτας.]]

HΚατά την παρουσίαση, η Ηonda ισχυρίζεταιισχυρίστηκε ότι οι αισθητήρες στο μπροστινό πιρούνι μπορούν και να αποφασίσουν αν πραγματικά πρέπει να δώσουν εντολή να ανοίξει ο αερόσακος. Παράλληλα, ο ίδιος ο αερόσακος απορροφά ένα μέρος της ενέργειας πρόσκρουσης που ασκείται στον οδηγό και μειώνει την [[ταχύτητα]] με την οποία ο οδηγός κινδυνεύει να εκτιναχθεί από την μοτοσικλέτα.<ref>[http://www.motorcyclenews.com/MCN/News/newsresults/archive/86493/86922/86926/86935/?&R=EPI-86935 Τhe 2006 Honda Goldwing gets airbag]</ref>

[[Αρχείο:SRSAirbag.jpg|thumb|300px|right|Η διεθνώς καθιερωμένη ετικέτα «SRS Airbag» σε ένα [[Mazda 2]]. Εδώ πρόκειται για πλευρικό αερόσακο τύπου κουρτίνας (side curtain airbag), ο οποίος «ξεδιπλώνεται και κατεβαίνει» από την οροφή. Ο υποψήφιος αγοραστής ενός αυτοκινήτου '''πρέπει να αναζητά την συγκεκριμένη ετικέτα''' για να εξακριβώσει πόσους και τι είδους αερόσακους διαθέτει το κάθε μοντέλο.]]

Στην [[Ευρώπη]] οι ζώνες ασφαλείας έγιναν από τη [[Δεκαετία 1970|δεκαετία του 1970]] υποχρεωτικές στα μπροστινά καθίσματα, όπως και η χρήση τους, ενώ από τη [[Δεκαετία 1980|δεκαετία του 1980]] διαδόθηκαν και στα πίσω καθίσματα, ενώ το σύστημα αερόσακων ήταν ακόμα άγνωστο. Ακόμα και μετά την εμφάνισή τους όμως, οι αερόσακοι δεν είχαν είχαν επιβληθεί ως υποχρεωτικοί για τις αυτοκινητοβιομηχανίες, έως και τα τέλη της [[Δεκαετία 1990|δεκαετίας του 1990]]. Για τον λόγο αυτό, ονομάζονταικαθιερώθηκε εξ αρχής να φέρουν την ονομασία «συμπληρωματικό σύστημα συγκράτησης» (supplementary restraint system / SRS).

Αυτό σημαίνει ότι οι αερόσακοι για όσα μοντέλα πωλούνται στην αγορά των ΗΠΑ, είναι υποχρεωτικό να σχεδιάζονται με τέτοιες προδιαγραφές ώστε να προλαμβάνεται η πρόκληση σοβαρού τραυματισμού, ακόμα και όταν οι επιβάτες δεν φορούν ζώνες ασφαλείας, γεγονός που σαφώς περιπλέκει περαιτέρω τον σχεδιασμό του συστήματος συγκράτησης.

Εν κατακλείδι, τα συστήματα συγκράτησης των Ευρωπαϊκών προδιαγραφών ECE, τα οποία ισχύουν και στο μεγαλύτερο μέρος του κόσμου, παρέχουν την επιθυμητή προστασία μόνο για τους δεμένους επιβάτες, ενώ η προστασία από τα συστήματα συγκράτησης των ΗΠΑ (νομοθεσία FMVSS) είναι η πλέον αποτελεσματική μόνο για τους μη δεμένους επιβάτες, αλλά πάντως όχι η βέλτιστη δυνατή.