Σύνδρομο της Στοκχόλμης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Το σύνδρομο της Στοκχόλμης μπορεί να θεωρηθεί ως μια μορφή [[τραυματική συγκόλληση|τραυματικής συγκόλλησης]] , η οποία δεν απαιτεί απαραιτήτως ένα σενάριο ομηρείας, αλλά το οποίο περιγράφει «ισχυρούς συναισθηματικούς δεσμούς που αναπτύσσονται μεταξύ δύο ατόμων, όπου ένα πρόσωπο παρενοχλεί περιοδικά, χτυπάει, απειλεί, κακοποιεί, ή εκφοβίζει το άλλο.""<ref>Dutton, D.G and Painter, S.L. (1981) Traumatic Bonding: the development of emotional attachments in battered women and other relationships of intermittent abuse. Victimology: An International Journal, 1(4), pp. 139–155</ref> Μια συχνά χρησιμοποιούμενη υπόθεση για να εξηγήσει το φαινόμενο του συνδρόμου της Στοκχόλμης, βασίζεται στη [[Σίγκμουντ Φρόυντ|φροϋδική θεωρία]]. Προτείνει ότι η σύνδεση είναι αντίδραση του ατόμου στο τραύμα του να γίνει θύμα. Η ταύτιση με τον επιτιθέμενο είναι ένας τρόπος που το ίδιο το εγώ υπερασπίζεται τον εαυτό του. Όταν ένα θύμα πιστεύει τις ίδιες αξίες με τον επιτιθέμενο, αυτός παύει να γίνεται αντιληπτός ως απειλή.<ref>{{cite journal|last=Mackenzie|first=Ian K.|title=The Stockholm Syndrome Revisited: Hostages, Relationships, Prediction, Control and Psychological Science|journal=Journal of Police Crisis Negotiations|date=February 2004|volume=4|issue=1|pages=5–21|url=http://journals1.scholarsportal.info.myaccess.library.utoronto.ca/tmp/11009621295891804833.pdf|accessdate=December 9, 2012}}</ref>▼