Απελευθέρωση των δουλοπάροικων του 1861: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

με μόνο αυτούς που ήταν ιδιωτική ιδιοκτησία να θεωρούνται δουλοπάροικοι. Αποτελούσαν κατ’ εκτίμηση το 38% του πληθυσμού.<ref>Richard Pipes, Russia Under the Old Regime.</ref> Όπως είχαν υποχρεώσεις προς το κράτος, είχαν και προς τους γαιοκτήμονες, οι οποίοι είχαν μεγάλη εξουσία πάνω στις ζωές τους. Από τα μέσα στου δέκατου ένατου αιώνα, λιγότεροι από τους μισούς Ρώσους αγρότες ήταν δουλοπάροικοι.

Ο αγροτικός πληθυσμός ζούσε σε νοικοκυριά (ντβόρι, ενικός ντβορ), συγκεντρωμένα σε χωριά (''ντερέβνι.''· ένα ''ντερέβνια'' με εκκλησία γινόταν ''σέλο''), διευθυνόμενο από μια ''μιρ'' (“κομμούνα”, ή ''ομπτσίνα'') – απομονωμένες, συντηρητικές, σε μεγάλο βαθμό αυτάρκεις και αυτοδιοικούμενες μονάδες διασκορπισμένες σε όλο το κτήμα κάθε 10 χλμ (6,2 μίλια) ή περίπου. Η Αυτοκρατορική Ρωσία είχε περίπου 20 εκατομμύρια ''ντβόρι'', με το σαράντα τοις εκατό από αυτά να περιλαμβάνει έξι έως δέκα άτομα.

Έντονα απομονωμένη, η συνέλευση της ''μιρ'', η ''σκοντ'' (''σέλσκι σκοντ''), διόριζε έναν ηλικιωμένο (''σταρόστα'') και έναν “υπάλληλο” (''πιζάρ'') για να διαχειριστούν κάθε εξωτερικό ζήτημα. Οι αγρότες μέσα σε μια ''μιρ'' μοιράζονταν γη και πόρους. Τα χωράφια μοιράζονταν μεταξύ των οικογενειών σαν ''ναντέλ'' (“παραχώρηση”) – ένα σύμπλεγμα από λωρίδες αγροτεμαχίων, κατανεμημένων σύμφωνα με την ποιότητα του εδάφους. Οι λωρίδες περιοδικά ανακατανέμονταν ανάμεσα στα χωριά για να δημιουργήσουν οικονομικές συνθήκες επιπέδου. Παρά το γεγονός αυτό, η γη δεν ήταν ιδιοκτησία της ''μιρ''. Η γη ήταν η νόμιμη ιδιοκτησία των 100.000 πάνω κάτω γαιοκτημόνων (''πομέστσικς'', ένα ισοδύναμο της “τσιφλικάδικης αριστοκρατίας”) και στους κατοίκους, όπως οι δουλοπάροικοι, δεν επιτρεπόταν να εγκαταλείψουν το κτήμα όπου είχαν γεννηθεί. Οι αγρότες ήταν αναγκασμένοι να κάνουν τακτικές πληρωμές σε εργασία και προϊόντα. Έχει υπολογιστεί ότι οι γαιοκτήμονες έπαιρναν τουλάχιστον το ένα τρίτο του εισοδήματος και της παραγωγής από το πρώτο μισό του δέκατου ένατου αιώνα.<ref>{{cite book

== Πρόωρες μεταρρυθμιστικές ενέργειες ==

Η ανάγκη για επείγουσα μεταρρύθμιση ήταν πλήρως κατανοητή στην Ρωσία του 19ου αιώνα. Μεγάλη υποστήριξη γι’ αυτή προήλθε από τα πανεπιστήμια, συγγραφείς και άλλους πνευματικούς κύκλους. Διάφορα προγράμματα μεταρρυθμίσεων απελευθέρωσης ετοιμάστηκαν από τους Μιχαήλ Σπεράνσκι, Νικολάι Μορντβίνοφ και Πάβελ Κισελιόφ. Ωστόσο, η συντηρητική ή αντιδραστική αριστοκρατία ματαίωσε τις προσπάθειές τους. Στα Δυτικά κυβερνεία (''γκουμπέρνια'') η δουλοπαροικία είχε καταργηθεί στις αρχές το αιώνα. Στο Βασίλειο της Πολωνίας, η δουλοπαροικία είχε καταργηθεί πριν γίνει Ρωσική (από τον [[Ναπολέων Α΄ της Γαλλίας|Ναπολέοντα]] το 1807). Η δουλοπαροικία είχε καταργηθεί στο Κυβερνείο της Εσθονίας το 1816, [http://greek_greek.enacademic.com/221636/%CE%9A%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BB%CE%AC%CE%BD%CE%B4%CE%B7 Κουρλάνδη] το 1817 και στην Λιβόνια[[Δουκάτο της Λιβονίας|Λιβονία]] το 1819.<ref>Charles Wetherell, Andrejs Plakans, "Borders, ethnicity, and demographic patterns in the Russian Baltic provinces in the late nineteenth century", Continuity and Change(1999), 14: 33–56</ref>

Το 1797, ο [[Παύλος Α΄ της Ρωσίας|Παύλος Α΄ της Ρωσίας]] αποφάσισε ότι η απλήρωτη εργασία περιοριζόταν σε 3 ημέρες την εβδομάδα, και ποτέ την Κυριακή. Αλλά ο νόμος του δεν εφαρμόστηκε. Αρχίζοντας το 1801, ο Αλέξανδρος Α΄ της Ρωσίας όρισε μια επιτροπή για να μελετήσει την ενδεχόμενη απελευθέρωση, αλλά το μόνο αποτέλεσμα ήταν να απαγορεύσει την πώληση των δουλοπάροικων χωρίς τις οικογένειές τους. Αρχίζοντας το 1825, ο Νικόλαος Α΄ της Ρωσίας εξέφρασε την επιθυμία του για την απελευθέρωση σε πολλές περιπτώσεις, και ακόμη βελτίωσε την ζωή των δουλοπάροικων στα κρατικά κτήματα, αλλά δεν άλλαξε την κατάσταση των δουλοπάροικων στα ιδιωτικά κτήματα.