Βυζαντινο-Οθωμανικοί Πόλεμοι: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η λατινική παρουσία στα Βαλκάνια δεν επέτρεψε στους Βυζαντινούς να συγκεντρώσουν επαρκείς δυνάμεις στην απώθηση των Οθωμανών. Αυτό εξηγείται από τη δράση του Μιχαήλ Η' Παλαιολόγου, καθώς οι προσπάθειες του να απομακρύνει τους Λατίνους από την Ελλάδα ογήδησεοδήγησε στην εγκατάλειψη των συνόρων της Ανατολίας, γεγονός που επέτρεψε στις τουρκικές φυλές να προβούν σε επιδρομές κατά των βυζαντινών επαρχιών. Οι εκστρατείες του Ανδρόνικου Β' στην Ανατολία, αν και είχαν μερικές στρατιωτικές επιτυχίες, εκμηδενίστηκαν από την κατάσταση στα δυτικά σύνορα της Αυτοκρατορίας.<ref name="ReferenceC"/> Σε κάθε περίσταση, οι Βυζαντινοί ήταν αναγκασμένοι να διαλέξουν μεταξύ μιας παπικής και λατινικής απειλής ή μιας μη δημοφιλούς ένωσης, η οποία χρησιμοποιήθηκε από αρκετούς αντίπαλους ενάγοντες ως αιτία για πραξικόπημα κατά του Βυζαντινού Αυτοκράτορα.

Από τα μέσα και τα τέλη του 14ου αιώνα, ωστόσο, οι Βυζαντινοί λάμβαναν βοήθεια από τη Δύση. Αυτό οφειλόταν στη συμπάθεια προς μια συντροφική χριστιανική δύναμη που αντιμετώπιζε μια μουσουλμανική δύναμη και, παρά τις δύο Σταυροφορίες, οι Βυζαντινοί «έλαβαν τόση βοήθεια από τη Ρώμη όσο εμείς από τον [Μαμελούκο] Σουλτάνο [της Αιγύπτου]».<ref>Madden, Thomas F. ''Crusades: the Illustrated History''. 1st ed. Ann Arbor: University of Michigan P, 2005</ref> Το [[Σουλτανάτο των Μαμελούκων (Κάιρο)|Σουλτανάτο των Μαμελούκων]], τον 13ο αιώνα, ήταν μια από τις πιο αποφασισμένες δυνάμεις που είχε στόχο την απομάκρυνση των Χριστιανών από τη Μέση Ανατολή, γι' αυτό και προέβη σε πολλές επιδρομές κατά της [[Κύπρος|Κύπρου]] τον 14ο και 15ο αιώνα.