Γκότφριντ Βίλχελμ Λάιμπνιτς: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η φιλοσοφική σκέψη του Λάιμπνιτς εμφανίζεται κατακερματισμένη, επειδή τα φιλοσοφικά γραπτά του αποτελούνται κυρίως από ένα πλήθος μικρά κομμάτια: άρθρα σε επιστημονικά περιοδικά, χειρόγραφα που δημοσιεύτηκαν πολύ μετά το θάνατό του, και πολλές επιστολές σε πολλούς ανταποκριτές. Έγραψε μόνο δύο βιβλία μήκος  από φιλοσοφικές πραγματείες, εκ των οποίων μόνο η Θεοντησέ του 1710, δόθηκε στη δημοσιότητα κατά τη διάρκεια της ζωής του. Η  ημερομηνία έναρξης του Λάιμπνιτς ως φιλόσοφος στο λόγο του για τη [[Μεταφυσική]], ήταν το 1686 ως ένα σχόλιο σχετικά με μια διαφορά λειτουργίας μεταξύ του [[ΝικόλαουΝικολά ΜαλεμπράνσεΜαλμπράνς]] (Nicolas Malebranche) και του [[Άντωνι Άρναουλντ]]. Αυτό οδήγησε σε μια εκτεταμένη και πολύτιμη αλληλογραφία με τον Άρναουλντ που είναι και ο λόγος που δεν είχαν δημοσιευθεί μέχρι τον 19ο αιώνα. Το 1695, ο Λάιμπνιτς ασχολήθηκε στην ευρωπαϊκή φιλοσοφία με ένα άρθρο περιοδικού με τίτλο «Νέο Σύστημα της Φύσης και Επικοινωνίας των ουσιών».<ref>Ariew & Garber, 138; Loemker, §47; Wiener, II.4</ref> Μεταξύ του 1695 και του 1705, συνέθεσε [[Νέα Δοκίμια|τα Νέα Δοκίμια]] του στην ανθρώπινη νόηση, ένα μακράν σχόλιο για τον [[ΤζονΤζων Λοκ]] (John Locke) το 1690. Όσον αφορά την ανθρώπινη κατανόηση ασχολήθηκε με ένα [[Δοκίμιο]], αλλά μόλις ανακοινώθηκε το 1704 ο θάνατος του Λοκ, έχασε την επιθυμία του να το δημοσιεύσει, έτσι ώστε τα νέα Δοκίμια δεν είχαν δημοσιευθεί μέχρι το 1765. Η [[Μοναντόλοτζι]], που δημιουργήθηκε το 1714 και δημοσιεύτηκε μετά τον θάνατό του, αποτελείται από 90 αφορισμούς.

Σε αντίθεση με τον Καρτέσιο και τον Σπινόζα, ο Λάιμπνιτς είχε μια διεξοδική πανεπιστημιακή εκπαίδευση στη φιλοσοφία. Είχε επηρεαστεί από τον καθηγητή του [[Λίπζικ]] [[ΓιακόμπΓιάκομπ ΘωμαίσιουςΤομάζιους]] (Jakob Thomasius), ο οποίος εποπτεύεται επίσης ΒΑ του διατριβή στη φιλοσοφία.<ref name="Arthur p. 13">Arthur 2014, p. 13.</ref> Ο Λάιμπνιτς επίσης ήθελε να διαβάσει ανυπόμονα τον [[Φρανσίσκο Σουάρεζ]] (Francisco Suárez), μια ισπανική [[Ιησουίτες|ιησουίτη]] που διατηρείται ακόμη και σε πανεπιστήμια της [[Λουθηρανικής]]. Ο Λάιμπνιτς  ήταν άνθρωπος που ενδιαφερόταν για τις νέες μεθόδους και τα συμπεράσματα του Ντεσκάρτες, Χιούγκενς, του Νιούτον και του [[Μπούλ]], αλλά είδε το έργο τους μέσα από ένα φακό σε μεγάλο βαθμό φιμέ από σχολαστικές έννοιες. Ωστόσο, παραμένει το γεγονός ότι οι μέθοδοι και οι ανησυχίες του Λάιμπνιτς συχνά προβλέπουν τη [[λογική]] και την [[αναλυτική]] και την [[Γλωσσική σχετικότητα|γλωσσική]] φιλοσοφία του 20ου αιώνα.