Κομνηνός Πυρομάγλου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο Κ. Πυρομάγλου γεννήθηκε το [[1899]] στο χωριό [[Πλάκα Λήμνου|Πλάκα]] της [[Λήμνος|Λήμνου]], με πιθανή καταγωγή από [[Μικρά Ασία]], όπως δηλώνει και το επίθετό του. Υπήρξε ένθερμος οπαδός του [[Νικόλαος Πλαστήρας|Νικ. Πλαστήρα]], με τον οποίον γνωρίστηκε το [[1922]], όπου για κάποιο μικρό διάστημα εργάστηκε στο γραφείο του που διατηρούσε ως αρχηγός της Επανάστασης του [[1922]].<br /> Το [[1916]] εντάχθηκε εθελοντικά σε ελληνικές ομάδες [[δολιοφθορά]]ς που δρούσαν στα μετόπισθεν των τουρκικών γραμμών στη [[Μικρά Ασία]], κατά τη διάρκεια του [[Α΄Παγκόσμιος Πόλεμος|Α΄Π.Π.]]. Το [[Σεπτέμβριος|Σεπτέμβριο]] της ίδιας χρονιάς τραυματίσθηκε σε επιχείρηση στον κόλπο των [[Κυδωνίες|Κυδωνιών]]. Από το [[Μάρτιος|Μάρτιο]] του [[1919]] έως και το [[Δεκέμβριος|Δεκέμβριο]] του 1922 υπηρέτησε στο Ελληνικό εκστρατευτικό σώμα της Μικράς Ασίας. Τον [[Αύγουστος|Αύγουστο]] του 1922, μετά την απόφαση του στρατηγού [[Νικόλαος Τρικούπης|Ν. Τρικούπη]] να παραδώσει τα όπλα, ο Πυρομάγλου (όντας δεκανέας) συγκρότησε τμήμα 200 στρατιωτών και διέφυγε της σύλληψης μέσω του περάσματος [[Αλή Βεράν]], στη συνέχεια ενώθηκε με το 5/42 Σύνταγμα Πλαστήρα και διασώθηκαν με τη βοήθεια [[Γαλλία|Γάλλων]] ναυτών<ref>''Βιογραφικό Κ. Πυρομάγλου στο οπισθόφυλλο του βιβλίου του "Δούρειος Ίππος" (Εκδόσεις "Δωδώνη")''</ref>. Την περίοδο [[1923]] - [[1927]] μετέβη στην [[Αλεξάνδρεια]] όπου και εργάστηκε σε διάφορες επιχειρήσεις. Το [[1927]] μετέβη στο [[Παρίσι]] όπου και σπούδασε γαλλική [[φιλολογία]] παρακολουθώντας και μαθήματα στη Σχολή Εφαρμογών Ανωτέρων Σπουδών. Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα το 1931 διορίστηκε καθηγητής στην Αναργύρειο Σχολή των Σπετσών και αργότερα στο [[Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Αθηνών]] (1934-1938)

Με την κήρυξη του [[Ελληνοϊταλικός πόλεμος|Ελληνοϊταλικού πολέμου]] δεν επέστρεψε στην Ελλάδα. Επέστρεψε τον Σεπτέμβριο του [[1941]], στη κατεχόμενη πλέον Ελλάδα, ως σύνδεσμος του Πλαστήρα, και «παρόλο που τα στοιχεία είναι ελλιπή και αντιφατικά, φαίνεται ότι οι οδηγίες του στρατηγού στον Πυρομάγλου στόχευαν στην «ανάπτυξιν μιας οργανώσεως δημοκρατικής με σοσιαλιστικόν περιεχόμενον», ικανής να καλύψει το κενό μεταξύ των αστικών κομμάτων και του [[ΚΚΕ]]. Η νέα αυτή δύναμη θα τηρούσε αποστάσεις «και των δύο Ελληνικών Κυβερνήσεων» (Αθηνών και Καΐρου), την δεδομένη στιγμή θα στρεφόταν κατά του κατακτητή και μεταπελευθερωτικά θα εμπόδιζε την πραξικοπηματική επάνοδο της μοναρχίας».<ref>Χάγκεν Φλάισερ, «Ο Εθνικός Δημοκρατικός Ελληνικός Σύνδεσμος», ''Ιστορία του Ελληνκού Έθνους'', Εκδοτική Αθηνών, τομ. ΙΣΤ', 2000, σελ. 18</ref> Εντάχθηκε στην αντιστασιακή οργάνωση «[[Εθνικός Δημοκρατικός Ελληνικός Σύνδεσμος]]» ([[ΕΔΕΣ]]) του [[Ναπολέων Ζέρβας|Ναπολέοντα Ζέρβα]].<br />

Διετέλεσε γενικός γραμματέας και ουσιαστικός οργανωτής του ΕΔΕΣ, μαζί με το Στυλιανό Γονατά, το [[Θεόδωρος Πάγκαλος (στρατηγός)|Θεόδωρο Πάγκαλο]] κ.ά. Επίσης υπήρξε γενικός υπαρχηγός του στρατιωτικού σκέλους της οργάνωσης που ονομαζόταν : «[[Εθνικές Ομάδες Ελλήνων Ανταρτών]]» (ΕΟΕΑ) έχοντας διοικητή τον [[Ναπολέων Ζέρβας|Ναπολέοντα Ζέρβα]] μέχρι το τέλος της κατοχής.<br />