Κρούγια: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Το όνομα της πόλης σχετίζεται με την [[Αλβανική γλώσσα|Αλβανική]]ελληνική λέξη ''kroi Κροαί'', που σημαίνει "πηγή". Σε [[Βυζαντινή αυτοκρατορία|Βυζαντινά]] έγγραφα των αρχών του 7^ου αιώνα έχει αποδοθεί ως ''Κροαί'', ενώ στα μεσαιωνικά [[Λατινική γλώσσα|Λατινικά]] ήταν γνωστή ως '' Croia'', ''Croya'' και ''Croarum''. Κατά την [[Οθωμανική Αυτοκρατορία|Οθωμανική]] εποχή ήταν επίσης γνωστή ως ''Ακ Χισάρ'' ή ''Ακτσαχισάρ'' από τις [[Τουρκική γλώσσα|Τουρκικές]] λέξεις ''ακ'' (άσπρο) και ''χισάρ'' (κάστρο).

Κατά την αρχαία εποχή η περιοχή της Κρούγιας κατοικείτο από τηνΙλλυρικές Ιλλυρικήκαι φυλήελληνικές τωνφυλες Αλβανών, ενώ η πόλη βρίσκεται κοντά στην Ιλλυρική θέση Ζγκέρντες της [[Εποχή του Σιδήρου|Εποχής του Σιδήρου]]. Μερικοί μελετητές ταύτισαν τη θέση με την κύρια εγκατάσταση των Αλβανών (Αλβανόπολις), ενώ άλλοι ταύτισαν την Αλβανόπολη με την ίδια την Κρούγια. Κατά τους [[Ιλλυρικοί πόλεμοι|Ιλλυρικούς Πολέμους]] η περιοχή της Κρούγιας καταλήφθηκε από τη [[Ρωμαϊκή Δημοκρατία]].

Τεχνουργήματα του πρώιμου μεσαίωνα περιλαμβάνουν είδη ενδυμασίας και όπλα που βρέθηκαν σε νεκροταφεία του 5^ου και του 6^ου αιώνα, που φανερώνουν το μεγάλο κύρος και τον πλούτο των ταφών. Το αρχικά μεσαίου μεγέθους φρούριο της Κρούγιας, όπως άλλων αστικών κέντρων, επεκτάθηκε σε πόλη πιθανόν από τον 6^ο μέχρι τον 9^ο αιώνα μ.Χ. Το 1190 η Κρούγια έγινε πρωτεύουσα του πρώτου αυτόνομου Αλβανικού κράτους του μεσαίωνα, του Πριγκιπάτου του Αρβάνου, που ιδρύθηκε από τον Πρόγκον της ομώνυμης οικογένειας. Αργότερα το Πριγκιπάτο διαλύθηκε και ενσωματώθηκε στο νεοϊδρυμένο Βασίλειο της Αλβανίας (1272-1368). Στα τέλη του 13^ου και τις αρχές του 14^ου αιώνα τον έλεγχο της πόλης είχαν η [[Βυζαντινή αυτοκρατορία]] και στη συνέχεια η [[Σερβική Αυτοκρατορία]]. Το Βασίλειο της Αλβανίας διαλύθηκε τελικά μεταξύ 1363 και 1368, όταν ο [[Κάρολος Τόπια|Κάρλ Τοπία]] κατέλαβε την πρωτεύουσά του Δυρράχιο και προσάρτησε τα εδάφη του, περιλαμβανομένης της Κρούγιας, το 1363 στο Πριγκιπάτο της Αλβανίας. Μετά το 1389 η Οικογένεια Τοπία σταδιακά έχασε τον έλεγχο της πόλης, που το 1395 έγινε υποτελής στους Οθωμανούς. Οι Οθωμανοί έχασαν τον έλεγχο της Κρούγιας στις αρχές του 15^ου αιώνα, όταν καταλήφθηκε από τον ελληνικής καταγωγής Νικητα Τοπία, αλλά τον επανέκτησαν το 1415. Μετά την ανακατάληψή της προσαρτήθηκε στο [[Σαντζάκι]] της Αλβανίας. Κατά την Αλβανική Επανάσταση του 1432-1436 η πόλη πολιορκήθηκε χωρίς επιτυχία από τον Ανδρέα Τοπία.

Μέχρι το 1432 σούμπασης (κυβερνήτης) της Κρούγιας ήταν ο Ζαγκάν Μπέης, κατόπιν ο Χιζίρ Μπέης και στη συνέχεια (1437-1438) ο [[Σκεντέρμπεης]]. Το Νοέμβριο του 1438 διορίστηκε σούμπασης της Κρούγιας πάλι ο Χιζίρ Μπέης, μέχρι που αντικαταστάθηκε τον Απρίλιο του 1440 από τον Ουμούρ Μπέη. Στις 28 Νοεμβρίου 1443 ο Σκεντέρμπεης πήρε τον έλεγχο της Κρούγιας, εξαπατώντας το σούμπασή της με πλαστό σουλτανικό φιρμάνι. Το 1444 ο Σκεντέρμπεης την ενσωμάτωσε στη Λίγκα του Λέζε, τηνμία ομοσπονδία των Αλβανικών πριγκιπάτων. Από το 1450 ως το 1477 τα Αλβανικάχριστιανικά στρατεύματα του Καστριώτη υπερασπίστηκαν με επιτυχία την Κρούγια έναντι του Οθωμανικού στρατού, που τελικά την κατέλαβε το 1478, κατά την τέταρτη πολιορκία της πόλης. Κατά την πρώτη πολιορκία της Κρούγιας το 1450 οι 1.500 ως 2.000 στρατιώτες της Λίγκας του Λέζε υπό το Βράνα Κόντι και το Σκεντέρμπεη νίκησαν μια Οθωμανική δύναμη περίπου 10.000 ανδρών, υπό το Σουλτάνο [[Μουράτ Β΄]], που είχε προσπαθήσει να δωροδοκήσει τον Κόντι για να παραδώσει το κάστρο της πόλης. Την επόμενη δεκαετία η Κρούγια πολιορκήθηκε το 1466 και το 1467 χωρίς επιτυχία από το Μπαλαμπάν Πασά και το Σουλτάνο [[Μωάμεθ Β΄ ο Πορθητής|Μωάμεθ Β΄]], των οποίων τα συνολικά στρατεύματα ήταν περίπου 100.000. Μετά το θάνατο του Σκεντέρμπεη το 1468 η φρουρά της πόλης ενισχύθηκε με στρατεύματα της [[Γαληνοτάτη Δημοκρατία της Βενετίας|Δημοκρατίας της Βενετίας]]. Το 1476 η πόλη πολιορκήθηκε για μια ακόμη φορά από ένα στρατό δέκα χιλιάδων ανδρών υπό το Γκεντίκ Αχμέτ Πασά, όμως η τοπική φρουρά υπό τον [[Προβλεπτής|προβλεπτή]] Πιέτρο Βετούρι απέκρουσε τους Οθωμανούς πολιορκητές, που υποχώρησαν μετά την άφιξη ενισχύσεων υπό το Φραντσέσκο Κονταρίνι και το Νικόλε Ντουκαγκίνι. Η πόλη καταλήφθηκε τελικά από τους Οθωμανούς το 1478, αφού πολιορκήθηκε για πάνω από ένα χρόνο. Η επιτυχία αυτή θεωρήθηκε από τους Οθωμανούς ως καλός οιωνός ότι η πολιορκία της [[Σκόδρα]] θα ήταν επίσης επιτυχής.