Βερόνα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 57:
Όταν ο "Ezzelino ΙΙΙ da Romano" εξελέγη ''Podestà'', το 1226, ήταν σε θέση να μετατρέψει το γραφείο σε μία μόνιμη εξοχότητα, και το 1257 προκάλεσε τη σφαγή 11.000 Παντοβάνων στην πεδιάδα της Βερόνας (Campi di Verona). Μετά το θάνατό του το Μεγάλο Συμβούλιο εξέλεξε ως ''Podestà'' τον "Mastino I della Scala" και μετέτρεψε τη "signoria" σε μια οικογενειακή κατοχή, αν και άφησε στους αστούς ένα μερίδιο στην κυβέρνηση. Αφού απέτυχε να επανεκλεγεί ''Podestà'' το 1262, πραγματοποίησε ένα πραξικόπημα, και αναγορεύθηκε αρχηγός του λαού, με την εντολή των κοινόχρηστων στρατευμάτων. Με μεγάλη εσωτερική διχόνοια πέτυχε τη δημιουργία αυτού του νέου γραφείου, στο οποίο ανατέθηκε η λειτουργία επιβεβαίωσης του ''Podestà''. Το 1277, ο "Mastino dello Scala" σκοτώθηκε από την φατρία των ευγενών.
Η βασιλεία του γιου του, Alberto, ως αρχηγός (1277-1302) ήταν ένας αδιάκοπος πόλεμος εναντίον των κόμεων του San Bonifacio, οι οποίοι βοηθήθηκαν από τη Βουλή των "Este". Από τους γιους του, τον "Bartolomeo", τον "Alboino" και τον "Cangrande I", μόνο με τον τελευταίο μοιράστηκε την κυβέρνηση (1308). Ήταν σπουδαίος ως πολεμιστής, ως πρίγκιπας και ως προστάτης των τεχνών. Προστάτευσε το [[Δάντης Αλιγκέρι|Δάντη]], τον [[Πετράρχης|Πετράρχη]] και τον [[Τζόττο|Τζιότο]]. Από τον πόλεμο ή από συνθήκη, έφερε υπό τον έλεγχό του τις πόλεις της [[Πάντοβα|Πάντοβας]] (1328), του [[Τρεβίζο]] (1308) και της [[Βιτσέντσα|Βιτσέντσας]]. Σε αυτό το χρονικό διάστημα πριν από το Μαύρο θάνατο η πόλη φιλοξενούσε περισσότερους από 40.000 ανθρώπους.
Τον Cangrande διαδέχθηκε ο Mastino II (1329-1351) και ο Alberto, γιοι του Alboino. Ο Mastino συνέχισε την πολιτική του θείου του, κατακτώντας την [[Μπρέσια]] το 1332 και μεταφέρωντας την εξουσία του πέρα από τον [[Πάδος|Πάδο]]. Αγόρασε την [[Πάρμα]] (1335) και τη [[Λούκκα|Λούκα]] (1339). Μετά το βασιλιά της [[Γαλλία|Γαλλίας]], ήταν ο πλουσιότερος πρίγκιπας της εποχής του. Αλλά ένας ισχυρός συνασπισμός σχηματίστηκε εναντίον του το 1337 - η [[Φλωρεντία]], η [[Βενετία]], το Visconti, το Este, και η Gonzaga. Μετά από τρία χρόνια πολέμου, οι κτήσεις των Scaliger μειώθηκαν στη Βερόνα και στη [[Βιτσέντσα]] (η κόρη του Mastino "Regina-Beatrice della Scala" παντρέυτηκε τον [[Bernabò Visconti|Barnabò Visconti]]). Ο γιος του Mastino "Cangrande II" (1351-1359) ήταν ένας άσπλαχνος, ακόλαστος και καχύποπτος τύραννος. Δεν εμπιστευόταν τους ίδιους τους υπηκόους του και περιτριγυριζόταν από μισθοφόρους του [[Βρανδεμβούργο|Βρανδεμβούργου]]. Σκοτώθηκε από τον αδελφό του "Cansignorio" (1359-1375), ο οποίος ομόρφυνε την πόλη με παλάτια,την εφοδίασε με υδραγωγεία και γέφυρες, και ίδρυσε το θησαυροφυλάκιο του κράτους. Σκότωσε επίσης και τον άλλο αδελφό του, τον "Paolo Alboino". Η αδελφοκτονία φαίνεται να είχε γίνει ένα οικογενειακό έθιμο για τον Antonio (1375-1387), τον φυσικό αδελφό του Cansignorio, ο οποίος σκότωσε τον αδελφό του Bartolomeo, προκαλώντας έτσι την αγανάκτηση των ανθρώπων, οι οποίοι τον εγκατέλειψαν όταν ο "Gian Galeazzo Visconti" του Μιλάνου έκανε πόλεμο σε αυτόν. Έχοντας εξαντλήσει όλους τους πόρους του, έφυγε από τη Βερόνα τα μεσάνυχτα (19 Οκτωβρίου του 1387), θέτοντας έτσι τέλος στην κυριαρχία των Scaliger, η οποία, όμως, επέζησε στα μνημεία της.
Το έτος 1387 είναι επίσης η χρονιά της περίφημης Μάχης του "Castagnaro", μεταξύ του Giovanni Ordelaffi, για τη Βερόνα, και του John Hawkwood, για την [[Πάντοβα]], ο οποίος αναδείχθηκε νικητής.
Ο γιος του Antonio "Ca Francesco" μάταια προσπάθεια να ανακτήσει τη Βερόνα (1390).
Ο Γουλιέλμος (1404), φυσικός γιος του Cangrande ΙΙ, ήταν πιο τυχερός. Με την υποστήριξη του λαού, έδιωξε τους Μιλανέζους, αλλά πέθανε δέκα ημέρες μετά, και η Βερόνα στη συνέχεια υποτάχθηκε στη [[Βενετία]] (1405). Οι τελευταίοι εκπρόσωποι των "Scaligeri" έζησαν στην αυτοκρατορική αυλή και επανειλημμένα επιχείρήσαν να ανακτήσουν τη Βερόνα με τη βοήθεια των λαϊκών εξεγέρσεων.
Από το 1508 έως το 1517, η πόλη ήταν υπό την εξουσία του αυτοκράτορα Μαξιμιλιανού Α'. Υπήρχαν πολλές εστίες [[Πανούκλα|πανούκλας]], και την περίοδο 1629-1633 η [[Ιταλία]] χτυπήθηκε από το χειρότερο ξέσπασμα της στη σύγχρονη εποχή. Περίπου 33.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στη Βερόνα (πάνω από το 60 τοις εκατό του πληθυσμού εκείνη την εποχή) το διάστημα 1630-1631.
== Δημογραφικά στοιχεία ==
| |||