Όπως καταγράφει ο Αριστοτέλης στο έργο του "Περί Ποιητικής", για τον τιμητικό συμβολισμό στη γονιμότητα, διεξάγονταν, όπως και διεξάγονται στη σημερινή ελληνική επικράτεια εορτές στις οποίες "φαλλικόν, είναι ποίημα αυτοσχέδιον επί τω φαλλώ αδόμενον", όπως είναι γραμμένο στα "Εξαρχόντων φαλλικά", δηλαδή γινότανέκαναν μνεία στο ανδρικό μόριο που ήταν καθιερωμένο ιερό σύμβολο, με τη μορφή τραγουδιών που είχαν ομοικαταληξία.
Ποντιακοί και ακριτικοί στίχοι αργότερα, μαρτυρούν την, ίσως να πούμε ως επί το πλείστον, ανδροκρατούμενη κοινωνία, την οποία σχολίαζαν με όχι πάντα κολακευτικό τρόπο, όπως για παράδειγμα θεωρούταν ανήθικο για τα νεαρά αγόρια να μιμηθούν τους μεγάλους και κατ' αυτόν τον τρόπο έλεγαν ότι εκπορνεύονταν, χαρακτηριζόμενοι ως "άγουροι", αυτοί οι οποίοι δεν έχουν ωριμάσει. Για τους ασόβαρους της εποχής που ερωτοτροπούσαν παράνομα λεγόταν στα ακριτικά "πολλά χοβαρτάς έν ή με το" που σήμαινε "αείκος ζαμπαράς ‘κ’ ευρίεται", όπου με το ''ζαμπαράς'' ήταν συνώνυμο ''ο πουτανέας'' ή ''πόρνος.'' Στην λαϊκή παράδοση, κλασικά, συγκαταλέγονταν και οι παροιμίες, τα ανέκδοτα και οι παγιωμένες εκφράσεις. Ιδιαίτερα γνωστοί τραγουδοποιοί ήταν ο ζουρνατζής και ο λυριτζής στον Πόντο. Σαφώς οι καταστάσεις ήταν αυστηρότερες για το γυναικείο φύλο, όπως πολύ συχνά έλεγαν " Η κόρ’ έμαθεν το γαμετόν κι άλλο πάς ‘κι ίνεται", στην οποία φράση το ''γαμετόν'' είναι η ''ερωτική συνεύρεση.'' Οι παρανομίες στις λέξεις και τις φράσεις αφορούσαν και τα δυο φύλα.
