Χυδαιολογία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

 

Το ύφος γραφής του είναι αρκετά όμοιο με εκείνο του Ευριπίδη, καθώς ήταν το πρότυπό του και γι'αυτό το λόγο ο [[Κρατίνος ο Αθηναίος|Κρατίνος]] του αφιέρωσε το ρήμα "ευριπιδαριστοφανίζειν". Ένα άλλο γεγονός το οποίο μας δείχνει ότι η χυδαιολογία δεν είναι τη σημερινή της σημασία είναι η συνεχής μόρφωση και καλλιέργεια όπως και η ιδιωτική ζωή, εδώ του εν λόγω τραγικού συγγραφέα, όπου υπήρχαν οι αρχές της ηθικής και της σεμνότητας. Στις "[[Όρνιθες (κωμωδία)|Όρνιθες]]" συκοφαντεί όσους αντιπροσωπεύουν τη διαφθορά στην Πόλη με προτάσεις νέων πολιτευμάτων, επιδιώκοντας μάλιστα να τους διώξει, τουλάχιστον στο έργο. Η υπεράσπιση των δικαιωμάτων του γυναικείου φύλου, το οποίο βρισκόταν σε μειονεκτική θέση, επίσης τον απασχόλησε ("[[Εκκλησιάζουσες (κωμωδία)|Εκκλησιάζουσαι]]"), όπως και η κατοχή περίσσιου πλούτου ("[[Πλούτος (κωμωδία)|Πλούτος]]").

 

Τον 2ο πΧ. αιώνα οι χριστιανοί κατέκριναν τις εκάστοτε ψυχαγωγικές δραστηριότητες των ειδωλολατρών λέγοντας γι' αυτές τα "διεφθαρμένα και διαφθείροντα", τα "αισχρά" και "αναίσχυντα". Η εκκλησία προσπάθησε να απομακρύνει τον κόσμο από τέτοιου είδους θεάματα. <ref>{{Cite web|url=http://www.kalavrytanews.com/2012/10/blog-post_14.html|title=ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ - NEWS: Θεατρικές Παραστάσεις, Θεατρικοί Χώροι - Από το Βυζάντιο στην Οθωμανική περίοδο|last=ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ-NEWS|language=en-US|accessdate=2016-09-01}}</ref>Εννοούσαν τις ιπποδρομίες και τα θέατρα της εποχής.

Συγκριτικά με το ρωμαϊκό "siparium" (δηλαδή την εσωτερική αυλαία μιας σκηνής), ο βυζαντινός μίμος υπερείχε σε σκηνική παρουσία και διάκοσμο. Ήταν περισσότερο ικανός να προσελκύσει κόσμο. Η ψυχαγωγία που προσφερόταν δεν ήταν πάντοτε σεμνή, αλλά ήταν και προσβλητική. Ο πατέρας Γρηγόριος επίσης είχε αναλάβει να αφυπνίσει τους χριστιανούς από "σατανικών ασμάτων μέλη". Όπως επισημαίνει και ο σκηνοθέτης [[Μάριος Πλωρίτης|Μ. Πλωρίτης]] όταν έγραψε βιβλίο για το θέατρο στο Βυζάντιο, η αρχαία ελληνική σκηνική παρουσία διέφερε πολύ από εκείνη στα εν λόγω χρόνια. Ο μίμος υπήρχε από πολύ παλιά και διατηρήθηκε και τότε.

 

 

===Στους εορτασμούς και τα έθιμα===

 

 

Άλλες εορτές από τα χρόνια της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας όπως τα rosalia/rosaria που συνοδευόταν από λουλούδια, χαρακτηρίστηκε επίσης με "ορχήματα και βεβακχευμένα άλματα και ασχημοσύνας". Άλλες ήταν τα "vota" (publica), τα οποία επιχείρησαν να καταργήσουν ο Ονώριος και ο Αρκάδιος και διατηρήθηκαν στο επίσημο εορτολόγιο ως τον 10ο αιώνα, την εποχή του Κωνσταντίνου Ζ' Πορφυρογέννητου που ήταν εκχριστιανισμένες. Περιελάμβαναν θυσίες και ευχές για την αριστοκρατεία. Άλλες υπήρξαν την 1η Μαρτίου, όπως και το Μάιο η βακχική "Μαϊμονμάς" (σήμερα οι Μωμόγεροι των Ποντίων) με μεγάλα δείπνα και χορούς, που δεν απέκλιναν από τις προηγούμενες περιγραφές για τα έθιμα. Ο Ονώριος (396) την επέτρεψε στην επαρχία και έβαλε περιορισμό έτσι ώστε να μην έχει προσβλητικό χαρακτήρα, άρα δεν πραγματοποιούνταν παρά τις βουλές των βασιλέων. Αυτές είναι μερικές από το σύνολο που οργάνωναν κάθε χρόνο και σε τακτά χρονικά διαστήματα και πολλές στο όνομα "των παρ' Έλλησι ψευδώς ονομασθέντων θεών και προπάντων του "βδελυκτού Διονύσου".

 

Ακόμη και οι ίδιοι οι βασιλείς δεν γλίτωσαν από το σχολιασμό ιστορικών όπως ο Προκόπιος, που κατηγορούσε την αυτοκράτειρα για την συμμετοχή της σε ιπποδρομίες της Κωνσταντινούπολης.

 

===Στην στιχουργική===