Πρώτη Σύνοδος του Βατικανού: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Για πρώτη φορά ο Πάπας Πίος Θ' εμπιστέυθηκεεμπιστεύθηκε την πρόθεσή του να συγκαλέσει σύνοδο στις 6 Δεκεμβρίου του 1853 σε μια από τις συνεδριάσεις των καρδιναλίων για την εξετασηεξέταση των ιερών θεσμών. Δεκατρείς εξαυτώνεξ αυτών συμφώνησαν, δύο διατύπωσαν τις επιφυλάξεις τους και οι υπόλοιποι πως δεν ήταν αναγκαία.

Τον Μάρτιο του 1865 ο Πάπας όρισε μια προπαρασκευαστική επιτροπή και τέθηκε ζήτημα αν θα έπρεπε να προσκληθούν και οι ηγέτες της ΕυρώπήςΕυρώπης: θα έπρεπε να προσκληθεί και ο τότε Βασιλιάς της Ιταλίας. Τελικά ο Πάπας αποφάνθηκε αρνητικώς επί του ζητήματος<ref>Alberto Macchiavelo, «Το Αλάθητο του Πάπα», Ιστορία Εικονογραφημένη, τχ.17 (Νοέμβριος 1969), σελ.115</ref>.

Αρχικά η σύφκλησησύγκληση της Συνόδου αποφασίστηκε να συγκληθεί για τον Ιούνιο του 1866, όμως ο πόλεμος ανάμεσα σε ΠρωσσίαΠρωσία και Αυστρία έκανε τονΠάπατον Πάπα να αναβάλει την έναρξη των εργασιών της Συνόδου. Τελικά στις 29 Ιουνίου 1868 δημοσιέυθηκεδημοσιεύθηκε το διάταγμα για τη σύγκληση της Συνόδου τον Δεκέμβριο του επόμενου έτους.<ref name="Alberto Macchiavelo 1969">Alberto Macchiavelo, «Το Αλάθητο του Πάπα», Ιστορία Εικονογραφημένη, τχ.17 (Νοέμβριος 1969), σελ.116</ref>

Στις 8 Δεκεμβρίου 1869 ξεκίνησαν οι εργασίες της Συνόδου σε μια αίθουσα στο δεξιό τμήμα της βασιλικής του Βατικανού. Παρόντες ήταν 700 συνοδικοί πατέρες και 74 επρόκειτο να έλθουν αργότερα. Από τους 1050 καλεσμένους, οι 276 δεν ήλθαν ποτέ. Επίσης πάνω από το 1/3 ήταν Ιταλικής υπηκοότητας. Στην εναρκτήρια ομιλία του ο Πάπας άσκησε κριτική στη ''νέα κοινωνία'' την ελέυθερηελεύθερη σκέψη, στους εκκοσμικευμένους θεσμούς καιτιςκαι τις ορθολογιστικές φιλοσοφίες. Από την τελετή έναρξης έως την δεύτερη επίσημη συνδρίασησυνεδρίαση πέρασε ένας μήνας.<ref name="Alberto Macchiavelo 1969"/>

Το θέμα του ''Αλάθητου'' τέθηκε με την πρόταση ''Περί της Εκκλησίας του Χριστού'': η πρόταση αφορούσε την Εκκλησία σαν σώμα, τον αρχηγό της επί της Γης και τις σχέσεις της με τον υπόλοιπο κόσμο. Με αυτό ο Πάπας επιθυμούσε την «[...]εκμηδένιση του γαλλικανισμού, του οποίου ήθελε να εξαφανίση κάθε πολιτική και εκκλησιαστική ρίζα. Από πολιτική άποψη κηρύχθηκε αντίθετοςμεαντίθετος με τον περιορισμό της Εκκλησίας στις υποθέσειςτουυποθέσεις του Κράτους. Από εκκλησιαστική δε, απέρριψε την εξάρτηση της παπικής εξουσίας από τους πατέρες συνοδικούς.[...]»<ref name="ReferenceA">Alberto Macchiavelo, «Το Αλάθητο του Πάπα», Ιστορία Εικονογραφημένη, τχ.17 (Νοέμβριος 1969), σελ.117</ref>

ΤοσχέδιοΤο σχέδιο πρότασης ανέφερε την ανάγκη σταθεροποιήσεως της παπικής εξουσίας, χωρίς να γίνεται ειδική μνεία στο αλάθητο. Οι βιογράφοι του Πίου Θ' επιχειρούν να διαψεύσουν πως αντικειμενικός σκοπός της συνόδου ήταν το ''δόγμα του αλάθητου''<ref name="ReferenceA"/>

Γάλλοι και Γερμανοί επίσκοποι αντέδρασαν στη Σύνοδο αλλά και θεολόγοι σε Γαλλία και Γερμανία όπως ο καθηγητής της Εκκλησιαστικής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου, Ινιάζ φον Ντέλλινγκερ: το δόγμα του αλάθητου εξασθένιζε τη θέση των Επισκόπων ως διαδόχων των Αποστόλων. Μεγάλο τμήμα από τοποίμνιότο ποίμνιό τους,ισχυρίζονταν άλλοι θα εντάσσονταν στον Προτεσταντισμό. Αντέδρασαν,επίσης και εκπρόσωποι των Δομινικανών: αυτοί υποστήριξαν πως ναι μεν ο Πάπας είναι αλάθητος,αλλά μόνο εφόσον εκφράζει τη γνώμη των Επισκόπων και όχι όταν ενεργεί '' με προσωπική έμπνευση''.<ref>Alberto Macchiavelo, «Το Αλάθητο του Πάπα», Ιστορία Εικονογραφημένη, τχ.17 (Νοέμβριος 1969), σελ.118</ref>

Στις 18 Ιουλίου 1870 έγινε η ψηφοφορία: 535 συμφώνησαν και δύο διαφώνισανδιαφώνησαν: οι επίσκοποι του Καγιάτσο και του Λίτλ Ροκ. Αλλά και εξήντα άλλοι δεν προσήλθαν στην ψηφοφορία και πολλοί είχαν αποχωρήσει.