Οδόακρος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
μ διόρθωση συνδέσμου |
||
Γραμμή 1:
{{πληροφορίες προσώπου}}Ο '''Οδόακρος''' ή '''Φλάβιος Οδόακρος''' (''Flavius Odovacer'', [[433]] - [[15 Μαρτίου]] [[493]])<ref>''Prosopography of the Later Roman Empire'', Vol. 2, ''s.v. Odovacer'', pp. 791 - 793</ref> ήταν ο πρώτος μη-Ρωμαίος βασιλιάς της [[Ιταλία]]ς τον πέμπτο αιώνα μ.Χ. Η θητεία του αποτελεί ορόσημο αναφορικά με το τέλος της κλασσικής [[Ρωμαϊκή αυτοκρατορία|Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας]] στη Δυτική Ευρώπη και την αρχή του [[Μεσαίωνας|μεσαίωνα]].
Ο Οδόακρος ήταν [[Σκίροι|Σκίρος]] [[Φοιδεράτοι|φοιδεράτος]] (ομόσπονδος) στρατηγός της Ιταλίας που εξεγέρθηκε και ανέτρεψε τον τελευταίο δυτικό Ρωμαίο αυτοκράτορα [[Ρωμύλος Αυγουστύλος|Ρωμύλο Αυγουστύλο]] στις 4 Σεπτεμβρίου του 476. Μολονότι διατηρούσε στα χέρια του την πραγματική διακυβέρνηση της Ιταλίας, ο Οδόακρος κυβέρνησε, θεωρητικά τουλάχιστον, εν ονόματι του [[Ιούλιος Νέπως|
==Καταγωγή==
Γραμμή 23:
==Ηγέτης των Φοιδεράτων==
[[Αρχείο:Odovacar Ravenna 477.jpg|thumb|right|180px|Νόμισμα με τη μορφή του Οδόακρου]]
Το 470, ο Οδόακρος διορίστηκε ηγέτης των Φοιδεράτων. Την εποχή εκείνη υπήρχαν τουλάχιστον 30.000 φοιδεράτοι με τις οικογένειές τους, που είχαν ζήσει στην Ιταλική χερσόνησο για πολλά χρόνια. Παρ’όλα αυτά, τους είχε παραχωρηθεί γη σε άγονες περιοχές γύρω από τα [[Απέννινα |Απέννινα Όρη]]. Όταν ο [[Φλάβιος Ορέστης]] διορίστηκε στρατηγός και [[Πατρίκιοι|πατρίκιος]] του δυτικού Ρωμαίου αυτοκράτορα
Οι φοιδεράτοι αποδέχθηκαν τη συμφωνία και ηγήθηκαν της επανάστασης όπως αυτή είχε σχεδιαστεί. Στις 28 Αυγούστου του 475 νίκησαν τον Ιούλιο Νέπωτα, ο οποίος διέφυγε στη [[Δαλματία]]. Ο Ορέστης τότε προώθησε τον γιό του Ρωμύλο στη θέση του αυτοκράτορα, με τον επίσημο τίτλο [[Ρωμύλος Αυγουστύλος|Ρωμύλος Αύγουστος]]. Κατόπιν αυτού, ο Ορέστης αισθάνθηκε ασφαλής και επιχείρησε να καταπατήσει τη συμφωνία του με τους φοιδεράτους. Οι τελευταίοι αντέδρασαν υπό την ηγεσία του Οδόακρου και αφού νίκησαν τον Ορέστη, τον φυλάκισαν και τελικά τον εκτέλεσαν. Τόσο οι Έρουλοι όσο και οι Σκίριοι μαζί με μεγάλο τμήμα του ρωμαϊκού στρατού ανακήρυξαν αμέσως τον Οδόακρο βασιλιά της Ιταλίας (''rex Italiae''). <ref>Edward Gibbon, ''The Decline and Fall of the Roman Empire, Volume I,'' Chap. XXXVI (Chicago: Encyclopaedia Britannica, Inc., 1952), p. 590.</ref> Τελικά, το 476 ο Οδόακρος προχώρησε προς τη [[Ραβέννα]] και κατέλαβε την πόλη αναγκάζοντας το Ρωμύλο να διαφύγει (σώος κι αβλαβής) στις 4 Σεπτεμβρίου του 476.
Γραμμή 39:
==Θάνατος==
[[Αρχείο:Solidus-Odoacer-ZenoRIC 3657cf.jpg|thumb|right|210px|Νόμισμα του Οδόακρου με τη μορφή του Ζήνωνα, ένδειξη της υποτέλειας του πρώτου στον τελευταίο]]
Ο Θεοδώριχος και οι Οστρογότθοι κατατρόπωσαν τον Οδόακρο διαδοχικά στην [[
Νέος βασιλιάς της Ιταλίας ανακηρύχθηκε ο Θεοδώριχος, που ήταν και ο ιδρυτής της Οστρογοτθικής δυναστείας της χερσονήσου. Οι εναπομείναντες φοιδεράτοι του Οδόακρου παρέμειναν στην Ιταλία και συνεργάστηκαν με τους Οστρογότθους. Εξάλλου, πολλοί από τους μισθοφόρους αυτούς όπως και οι πατεράδες τους είχαν πολεμήσει στο πλευρό των Οστρογότθων ήδη από το 454, στη [[Μάχη της Νεδάβας]].
| |||