Πόλεμος Μπόσιν: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 92:
Μετά την ολοκληρωτική νίκη, η κυβέρνηση προχώρησε στην ενοποίηση όλης της Ιαπωνίας υπό μια δυνατή, κυρίαρχη και νόμιμη διοίκηση που ελέγχο΄νταν από το Αυτοκρατορικό Συμβούλιο. Η κατοικία του Αυτοκράτορα μεταφέρθηκε από το [[Κυότο]] στην [[Έντο]] στα τέλη του 1868, και η πόλη μετονομάστηκε σε [[Τόκιο]]<ref>{{Cite web|url=http://www.metro.tokyo.jp/ENGLISH/ABOUT/HISTORY/history01.htm|title=History of Tokyo - Tokyo Metropolitan Government|website=www.metro.tokyo.jp|accessdate=2016-09-06}}</ref>. Η πολιτική και στρατιωτική δύναμη των φατριών σταδιακά περιορίστηκε και στο τέλος εξαλείφθηκε. Οι φατρίες και η γη που έλεγχαν μετατράπηκαν σταδιακά σε νομαρχίες που τις διοικούσε νομάρχης ορισμένος από τον Αυτοκράτορα. Το σύστημα με τις νομαρχίες ισχύει μέχρι και σήμερα<ref>{{Cite web|url=http://www.japan-guide.com/list/e1002.html|title=Japanese Prefectures|website=www.japan-guide.com|accessdate=2016-09-06}}</ref>. Μια μεγάλη αλλαγή ήταν η σταδιακή αποδυνάμωση και στο τέλος της η εξαφάνιση της κοινωνικής τάξης των [[σαμουράι]]. Οι περισσότεροι σαμουράι κατέληξαν κρατικοί λειτουργεί αλλά μια σημαντική πλειοψηφία από αυτούς κατέληξαν στην [[φτώχεια]]<ref>SONODA, Hidehiro. ''The Decline of the Japanese Warrior Class, 1840-1880'', Japan Review, no. 1 (1990)</ref>. Οι νότιες φατρίες που έπαιξαν σημαντικότατο ρόλο κατά την διάρκεια της σύγκρουσης (Σατσούμα, Τσοσού και Τόσα) κατείχαν τις σημαντικότατες και ανώτατες θέσεις όσο αναφορά την διοίκηση της χώρας. Ο τρόπος που διοικούσαν πολλές φορές αποκαλείται και [[Ολιγαρχία του Μέϊτζι]]. Ορίστηκε επίσης τιμητικός τίτλος για αυτούς που διοικούσαν την χώρα στο πλευρό του Αυτοκράτορα με το όνομα ''γκενρό'' (''元老'')<ref>{{Cite web|url=https://www.britannica.com/topic/genro|title=genro {{!}} Japanese oligarchy|accessdate=2016-09-06}}</ref>. Το 1869 χτίστηκε ο [[Ναός της Γιασουκούνι]] προς τιμήν όλων αυτών που πέθαναν κατά την διάρκεια του Εμφυλίου<ref>{{Cite web|url=http://www.yasukuni.or.jp/english/about/index.html|title=About Yasukuni Shrine│Yasukuni Shrine|website=www.yasukuni.or.jp|accessdate=2016-09-06}}</ref>.
Μερικοί υποστηρικτές του Σόγκουν διώχθηκαν και σχεδόν εκτελέστηκαν, αλλά στο τέλος τους δόθηκε αμνηστία. Για την εφαρμογή της αμνηστίας προς τους πρώην υποστηρικτές του Σόγκουν πίεσαν πολλοί παράγοντες, ιδίως ο Παρκς, ο οποίος είπε χαρακτηριστικά: "''Εάν δοθούν προσωπικές κυρώσεις για πρώην αντίπαλους στον εμφύλιο αυτό, η εικόνα της νέας κυβέρνησης θα αμαυρωθεί αρκετά στα μάτια των ξένων δυνάμεων''"<ref>Είναι απόφθεγμα από τον Keene, σελ. 143</ref>. Οι περισσότεροι από τους κατηγορούμενους εκτέλεσαν διετή ή τριετή ποινή στην φυλακή και μετά καλέστηκαν για να δουλέψουν στην νέα κυβέρνηση. Μάλιστα πολλοί από αυτούς ακολούθησαν λαμπρές καριέρες μετά τον πόλεμο.
Η αυτοκρατορική κυβέρνηση δεν ακολούθησε τον αρχικό της σκοπό να διώξει τους ξένους. Αντί αυτού ακολούθησε πολιτική συνεχούς εκσυγχρονισμού της χώρας με σκοπό την αναδιαπραγμάτευση των [[Άνισες Συμφωνίες|Άνισων Συμφωνιών]] με τις μεγάλες δυνάμεις. Σημαντικός παράγοντας έπαιξε το μόττο που διατυπώθηκε λίγο καιρό αργότερα, "''Πλούσια χώρα, δυνατός στρατός''" (''富国強兵, φουκόκου κιοχέι'')<ref>{{Cite web|url=http://eh.net/eha/wp-content/uploads/2013/11/Tang.pdf|title=Fukoku kyohei: evaluating the impact of public investment in Meiji Japan, 1868-1912|last=Tang|first=John P.|date=Ιούλιος 2011|website=Εθνικό Πανεπιστήμιο Αυστραλίας|publisher=|accessdate=6 Σεπτεμβρίου 2016}}</ref>. Η αλλαγή στάσης απέναντι στα ξένα συμφέροντα έγινε από τις πρώτες κιόλας μέρες του εμφύλιου: στις 8 Απριλίου 1868 ανεγέρθηκαν νέες πινακίδες που καταδίκαζαν την χρήση βίας εναντίον ξένων<ref name=":0" />. Επίσης μεγάλος ήταν ο σεβασμός που έτρεφε ο Αυτοκράτορας στον [[Άλφρεντ, Δούκας του Εδιμβούργου|Άλφρεντ, Δούκα του Εδιμβούργου]] που τον αποκαλούσε "''ίδιο στο αίμα''"<ref name=":0" />.
== Παραπομπές ==
| |||