Ο πατέρας του τον είχε τοποθετήσει ως παιδί στο μοναστήρι των [[Τάγμα των Βενεδικτίνων|Βενεδικτινών]] του Saint Pons de Thomières στο Viscounty της Béziers. Όντας σεβαστός μοναχός εξελέγη εκεί ηγούμενος του καστιλιάνικου βασιλικού μοναστηριού του Santos Fecundo y Primitivo στο Sahagún και αργότερα έγινε ηγούμενος της μονής του San Pedro el Viejo στην [[Ουέσκα]]. Θέλοντας να περιορίσει την εξουσία του Ραμίρο εντός του Βασιλείου της Ναβάρρας-Αραγωνίας, ο αδελφός του [[Αλφόνσος Α΄ της ΝαβάρραςΠαμπλόνα και της Αραγωνίας|Αλφόνσος ο μαχητής]] είχε μπλοκάρει τις εκλογές που θα του έδιναν την ευκαιρία να αναδειχθεί ως επίσκοπος της πόλης [[Μπούργος]] και ως επίσκοπος της [[Παμπλόνα]]. Το 1134 είχε ήδη εκλεγεί επίσκοπος του [[Μονθόν|Μπαρμπάστρο-Ρόδα]] όταν με τον θάνατο του άτεκνου αδελφού του έγινε αυτομάτως ένας από τους υποψηφίους για τη διαδοχή του στέμματος. Άλλοι προτεινόμενοι διάδοχοι περιλάμβαναν τον [[Αλφόνσος Ζ΄ της Λεόν|Αλφόνσο Ζ΄ της Λεόν]], βασιλιά της [[Βασίλειο της Καστίλης|Καστίλης]], ο οποίος ως ξένος βασιλιάς βρήκε μικρή υποστήριξη, και την επιλογή της Ναβαρρικής αριστοκρατίας, τον [[Πέτρος de Atarés|Πέτρο de Atarés]], εγγονό του [[Σάντσο Ραμίρεθ, Κόμη της Ribagorza]], και νόθο γιο του [[Ramiro I of Aragon|Ραμίρο Α΄ της Αραγωνίας]]. Κατά την διάρκεια μιας συνέλευσης στην πόλη [[Μπόρχα]] με σκοπό να επιλυθεί το ζήτημα της διαδοχής, λόγω μίας παρεξήγησης ο Πέτρος απομονώθηκε από τους υποστηρικτές του, οι οποίοι όμως ήταν και αδιάλλακτοι στο να δεχτούν τον ευνοούμενο από την Αραγωνική πλευρά Ραμίρο, με αποτέλεσμα στο τέλος τα δύο βασίλεια να χωριστούν. Στην [[Βασίλειο της Ναβάρρας|Ναβάρρα]], ο [[Γκαρθία Ραμίρεθ της Ναβάρρας|Γκαρθία Ραμίρεθ]], γόνος της προ-ένωσης βασιλικής οικογένειας της Ναβάρρας και ο υπό την προστασία του Αλφόνσου Ζ΄, επιλέχθηκε ως βασιλιάς, ενώ στην Αραγωνία η επιλογή έπεσε στο Ραμίρο, ο οποίος ανέστειλε τους μοναστικούς του όρκους για να πάρει το στέμμα.
