Πόλεμος Μπόσιν: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 31:
[[Αρχείο:JapaneseBakufuInfantryApril1867.JPG|μικρογραφία|279x279εσ|Εκσυγχρονισμένη μονάδα πεζικού.]]
[[Αρχείο:FrenchOfficersDrillingShogunTroopsOsaka1867.JPG|αριστερά|μικρογραφία|290x290εσ|Γάλλοι αξιωματικοί κάνουν ασκήσεις σε Ιάπωνες στρατιώτες.]]
Μετά από επιτυχημένο πραξικόπημα εντός των [[Τσοσού]] που επέστρεψε την εξουσία στην προηγούμενη εξτρεμιστική φατρία που αντιτίθεται στον Σόγκουν, το σογκουνάτο έκρινε απαραίτητη την διοργάνωση μιας Δεύτερης εκστρατείας εναντίον των Τσοσού<ref name=":1">{{Cite book|title=The Cambridge History of Japan, Vol. 5: The Nineteenth Century (Volume 5)|last=Jansen|first=Marius B.|publisher=Cambridge University Press|year=28 Ιουλίου 1989|isbn=0521223563|location=Αγγλία|page=345}}</ref>. Αυτό ανάγκασε τους Τσοσού να συνάψουν μυστική συμμαχία με τους [[Σατσούμα]] και ως αποτέλεσμα αυτής της συμμαχίας ήταν η νίκη που πέτυχαν οι δυνάμεις Τσοσού-Σατσούμα εναντίον δυνάμεων του Σόγκουν. Το ίδιο έτος πέθαναν ο Σόγκουν και ο Αυτοκράτορας. Διάδοχοι ορίστηκαν οι Γιοσινόμπου και
Στις 9 Νοεμβρίου 1867 μια μυστική οργάνωση ιδρύθηκε από τους Σατσούμα και Τσοσού, φιλική πρός τον Αυτοκράτορα, με σκοπό: "την σφαγή του προδότη Γιοσινόμπου"<ref name=":0">Keene, Donald (2005). Emperor of Japan: Meiji and His World, 1852–1912. Columbia</ref>. Πριν από αυτό όμως, ο ίδιος ο Γιοσινόμπου παρέδωσε την εξουσία του στον Αυτοκράτορα, και ορκίστηκε ότι η ύπαρξη του ήταν για να υποστηρίζει τα συμφέροντα του Αυτοκράτορα<ref>Satow, Ernest (1968) [1921]. A Diplomat in Japan. Tokyo: Oxford.</ref>. Το Σογκουνάτο Τογκουκάβα έφτασε στο τέλος του.
Γραμμή 70:
Ο συνασπισμός διαλύθηκε, και στις 12 Οκτωβρίου 1868 ο στόλος του Σόγκουν έφυγε από το [[Σεντάι]] και κατευθύνθηκε στην πόλη [[Χοκκάιντο]] έχοντας αποκτήσει δύο ακόμη πλοία και περίπου 1.000 ακόμη άνδρες οι οποίοι στην πλειονότητα τους ήταν εναπομείνοντες από τις αποτυχημένες μάχες του Σόγκουν. Επίσης στον στόλο υπήρχαν πολλοί Γάλλοι σύμβουλοι.
Στις 26 Οκτωβρίου, η πόλη Έντο μετονομάστηκε σε [[Τόκιο]] και η περίοδος
== Η εκστρατεία στην Χοκκάιντο ==
Γραμμή 90:
== Το επακόλουθο ==
[[Αρχείο:Yasukuni Shrine 201005.jpg|μικρογραφία|267x267εσ|Ο Ναός Γιασουκούνι που χτίστηκε για τους νεκρούς του πολέμου.]]
Μετά την ολοκληρωτική νίκη, η κυβέρνηση προχώρησε στην ενοποίηση όλης της Ιαπωνίας υπό μια δυνατή, κυρίαρχη και νόμιμη διοίκηση που ελέγχο΄νταν από το Αυτοκρατορικό Συμβούλιο. Η κατοικία του Αυτοκράτορα μεταφέρθηκε από το [[Κυότο]] στην [[Έντο]] στα τέλη του 1868, και η πόλη μετονομάστηκε σε [[Τόκιο]]<ref>{{Cite web|url=http://www.metro.tokyo.jp/ENGLISH/ABOUT/HISTORY/history01.htm|title=History of Tokyo - Tokyo Metropolitan Government|website=www.metro.tokyo.jp|accessdate=2016-09-06}}</ref>. Η πολιτική και στρατιωτική δύναμη των φατριών σταδιακά περιορίστηκε και στο τέλος εξαλείφθηκε. Οι φατρίες και η γη που έλεγχαν μετατράπηκαν σταδιακά σε νομαρχίες που τις διοικούσε νομάρχης ορισμένος από τον Αυτοκράτορα. Το σύστημα με τις νομαρχίες ισχύει μέχρι και σήμερα<ref>{{Cite web|url=http://www.japan-guide.com/list/e1002.html|title=Japanese Prefectures|website=www.japan-guide.com|accessdate=2016-09-06}}</ref>. Μια μεγάλη αλλαγή ήταν η σταδιακή αποδυνάμωση και στο τέλος της η εξαφάνιση της κοινωνικής τάξης των [[σαμουράι]]. Οι περισσότεροι σαμουράι κατέληξαν κρατικοί λειτουργεί αλλά μια σημαντική πλειοψηφία από αυτούς κατέληξαν στην [[φτώχεια]]<ref>SONODA, Hidehiro. ''The Decline of the Japanese Warrior Class, 1840-1880'', Japan Review, no. 1 (1990)</ref>. Οι νότιες φατρίες που έπαιξαν σημαντικότατο ρόλο κατά την διάρκεια της σύγκρουσης (Σατσούμα, Τσοσού και Τόσα) κατείχαν τις σημαντικότατες και ανώτατες θέσεις όσο αναφορά την διοίκηση της χώρας. Ο τρόπος που διοικούσαν πολλές φορές αποκαλείται και [[Ολιγαρχία του Μέϊτζι|Ολιγαρχία του Μεϊτζί]]. Ορίστηκε επίσης τιμητικός τίτλος για αυτούς που διοικούσαν την χώρα στο πλευρό του Αυτοκράτορα με το όνομα ''γκενρό'' (''元老'')<ref>{{Cite web|url=https://www.britannica.com/topic/genro|title=genro {{!}} Japanese oligarchy|accessdate=2016-09-06}}</ref>. Το 1869 χτίστηκε ο [[Ναός της Γιασουκούνι]] προς τιμήν όλων αυτών που πέθαναν κατά την διάρκεια του Εμφυλίου<ref>{{Cite web|url=http://www.yasukuni.or.jp/english/about/index.html|title=About Yasukuni Shrine│Yasukuni Shrine|website=www.yasukuni.or.jp|accessdate=2016-09-06}}</ref>.
Μερικοί υποστηρικτές του Σόγκουν διώχθηκαν και σχεδόν εκτελέστηκαν, αλλά στο τέλος τους δόθηκε αμνηστία. Για την εφαρμογή της αμνηστίας προς τους πρώην υποστηρικτές του Σόγκουν πίεσαν πολλοί παράγοντες, ιδίως ο Παρκς, ο οποίος είπε χαρακτηριστικά: "''Εάν δοθούν προσωπικές κυρώσεις για πρώην αντίπαλους στον εμφύλιο αυτό, η εικόνα της νέας κυβέρνησης θα αμαυρωθεί αρκετά στα μάτια των ξένων δυνάμεων''"<ref>Είναι απόφθεγμα από τον Keene, σελ. 143</ref>. Οι περισσότεροι από τους κατηγορούμενους εκτέλεσαν διετή ή τριετή ποινή στην φυλακή και μετά καλέστηκαν για να δουλέψουν στην νέα κυβέρνηση. Μάλιστα πολλοί από αυτούς ακολούθησαν λαμπρές καριέρες μετά τον πόλεμο.
Γραμμή 97:
Αν και στην αρχή της κυβέρνησης του [[Αυτοκράτορας Μεϊτζί|Μεϊτζί]] παρατηρήθηκε αναζωπύρωση των σχέσεων της Ιαπωνίας με τις [[Μεγάλες Δυνάμεις]], οι σχέσεις της Αυτοκρατορικής κυβέρνησης με την [[Γαλλία]] δεν ήταν στενές, λόγω του ότι οι δε βοήθησαν τους εχθρούς του Αυτοκράτορα. Σύντομα όμως οι Γάλλοι έστειλαν δεύτερη αποστολή στην Ιαπωνία το 1874 και μια τρίτη το 1884. Οι σχέσεις Ιαπωνίας-Γαλλίας επαναφέρθηκαν πλήρως όταν οι Γάλλοι βοήθησαν και σχεδίασαν τον πρώτο μεγάλο πολεμικό στόλο της Ιαπωνίας υπό τις οδηγίες του Γάλλου μηχανικού [[Λουί-Εμιλέ Μπερτίν]]<ref>{{Cite book|url=http://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k8510652/f1.item.zoom|title=Louis-Emile Bertin : son rôle dans la création de la marine japonaise|last=Togari|first=Capitaine de vaisseau|publisher=Sirey|year=1935|isbn=|location=Παρίσι|page=5-10}}</ref>. Γενικότερα, ο εκσυγχρονισμός της χώρας άρχισε από τα τελευταία κιόλας χρόνια του Σόγκουν και η πολιτική του συνεχούς εκσυγχρονισμού εφαρμόστηκε πλήρως από την νέα κυβέρνηση.
Μετά την στέψη του, ο Μεϊτζί ορκίστηκε τον [[Όρκος των Πέντε Άρθρων|Όρκο των Πέντε Άρθρων]] (''五箇条の御誓文, Γκοκατζό νο Γκοσεϊμόν'')<ref>{{Cite web|url=http://afe.easia.columbia.edu/ps/japan/charter_oath_1868.pdf|title=THE CHARTER OATH (OF THE MEIJI RESTORATION), 1868|last=|first=|date=|website=Πανεπιστήμιο Columbia|publisher=|accessdate=8 Σεπτεμβρίου 2016}}</ref>, ενθαρρύνοντας τις συνελεύσεις για εύρεση λύσεων, υποσχόμενος περισσότερες ευκαιρίες για τον απλό κόσμο, καταργώντας τα "κακά έθιμα του παρελθόντος" και αναζητώντας γνώση από όλες τις πλευρές της χώρας για να καταστεί η αυτοκρατορική δύναμη πιο ισχυρή και με καλύτερες βάσεις. Άλλες μεταρρυθμίσεις του Μεϊτζί περιλάμβαναν την [[Κατάργηση του συστήματος των χαν]] το 1871<ref>Mark Ravina, ''Land and Lordship in Early Modern Japan'', Stanford University Press (1999), σελ. 204-206</ref>, όπου οι ντάιμιο της κάθε περιοχής αντικαταστάθηκαν από νομάρχες διορισμένους από τον Αυτοκράτορα και οι περιοχές άλλαξαν μορφή και μετατράπηκαν σε νομαρχίες. Σημαντικές ήταν και οι μεταρρυθμίσεις όσο αναφορά την παιδεία του λαού, όπου κατέστη υποχρεωτική η βασική εκπαίδευση<ref>{{Cite web|url=https://www.nier.go.jp/English/educationjapan/pdf/201103EJPP.pdf|title=Education in Japan: Past and Present|last=|first=|date=|website=Εθνικό Ίδρυμα για την Έρευνα Εκπαιδευτικής Πολιτικής Ιαπωνίας|publisher=|accessdate=8 Σεπτεμβρίου 2016}}</ref>. Επίσης καταργήθηκαν οι κοινωνικές διαφοροποιήσεις του Κομφουκισμού. Όλες αυτές οι αλλαγές επικυρώθηκαν και επίσημα το 1869 με το [[Σύνταγμα Μεϊτζί]] (''大日本帝國憲法, Ντάι Νιππόν Τεϊκόκκου Κενπό, κυριολεκτικά: '''Το Σύνταγμα της Αυτοκρατορίας της Ιαπωνίας''''')<ref>{{Cite web|url=http://www.ndl.go.jp/constitution/e/etc/c02.html|title=The Constitution of the Empire of Japan|last=|first=|date=|website=Εθνική Βιβλιοθήκη Αυτοκρατορικών Διαταγμάτων Ιαπωνίας|publisher=|accessdate=8 Σεπτεμβρίου 2016}}</ref>. Παρόλο που οι Σαμουράι υποστήριξαν την Αυτοκρατορική Αυλή, πολλές από τις πρώτες μεταρρυθμίσεις του Μεϊτζί θεωρήθηκαν ως πλήγμα στα συμφέροντα τους: η δημιουργία ενός επαγγελματικού κρατικού στρατού με επιστράτευση από όλες τις κοινωνικές τάξεις, κάθως και η κατάργηση του κληρονομικού κύρους και πλεονεκτημάτων που είχαν εως τότε οι Σαμουράι έκανε πολλούς να δημιουργήσουν εχθρικές τάσεις προς το κράτος<ref name=":1" />.
== Παραπομπές ==
| |||