Σάντσο Ραμίρεθ της Αραγωνίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Μεταξύ 1067 και 1068, αναμείχθηκε στον Πόλεμο των Τριών Σάντσος σε μια σύγκρουση με τα πρώτα του ξαδέρφια, τα οποία και τα δύο ονομάζονταν επίσης Σάντσο: τον [[Σάντσο Δ´ της Παμπλόνα|Σάντσο Δ´]]  [[Βασίλειο της Παμπλόνα|βασιλιά της Παμπλόνα]] και τον [[Σάντσο Β´ της Καστίλης|Σάντσο Β´]] [[Κατάλογος Καστιλιανών μοναρχών|βασιλιά της Καστίλης]], αντίστοιχα. Ο Καστιλιάνος Σάντσο προσπαθούσε να ξαναπάρει τις [[Bureba|Μπουρέβα]] και [[Λα Ριόχα (Ισπανία)|Ριόχα Άλτα]], τις οποίες ο πατέρας του είχε παραδώσει στον βασιλιά της Παμπλόνα και απέτυχε να τις ανακαταλάβει. Ο Ναβαρρέζος Σάντσο της Παμπλόνα παρακάλεσε την ενίσχυση του Σάντσο της Αραγωνίας προκειμένου να υπερασπιστεί το βασίλειό του. Σάντσο της Καστίλης νίκησε τα δύο ξαδέλφια του και ανακατέλαβε τις Μπουρέβα και Ριόχα Άλτα, καθώς και την [[Álava|Άλαβα]].

ο Σάντσο Ραμίρεθ ακολουθούσε την πρακτική του πατέρα του, που δεν χρησιμοποιούσε το βασιλικό τίτλο από νωρίς κατά τη διάρκεια της βασιλείας του, παρά το γεγονός πως βασίλειο του είχε ανεξαρτητοποιηθεί πλήρως. Αυτό άλλαξε το 1076, όταν [[Sancho IV of Navarre|Σάντσο Δ´ της Παμπλόνα]] δολοφονήθηκε από τα ίδια τα αδέλφια του, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί κρίση στην διαδοχή σε αυτό το γειτονικό βασίλειο που εκπροσωπούσε ονομαστικά τον κύριο άρχοντα της Αραγωνίας.<ref>Ο σάιμον Μπάρτον, ''Την Αριστοκρατία, στο Δωδέκατο Αιώνα, Λεόν, Καστίλλη και'', (Cambridge University Press, 1997), 9.</ref> Αρχικά, ο γιος του δολοφονημένου βασιλιά, Γκαρθία, ο οποίος είχε καταφύγει στην [[Βασίλειο της Καστίλης|Καστίλη]], αναγνωρίστηκε ως δικαιούχος βασιλιάς από τον [[Αλφόνσος ΣΤ´ της Καστίλης|Αλφόνσο ΣΤ´ της Καστίλης]], ενώ ο Σάντσο Ραμίρεθ πήρε με το μέρος του τους ευγενείς της [[Ναβάρρα|Ναβάρρας]], που αγανάκτησαν βλέποντας το βασίλειο τους να πέφτει υπό την επιρροή του Αλφόνσου. Η κρίση επιλύθηκε εκ του διαμερισμού. Ο Σάντσο Ραμίρεθ εξελέγη Βασιλιάς της Παμπλόνα, ενώ παρέδωσε τις πρώην διεκδικούμενες δυτικές επαρχίες του βασιλείου στον Αλφόνσο. Από εκείνη την στιγμή, ο Σάντσο αναφέρει τον εαυτό του ως βασιλιά, όχι μόνο της Παμπλόνα, αλλά και της Αραγωνίας.

Ο Σάντσο κατέκτησε το [[War of Barbastro|Μπαρμπάστρο]] το 1064, το [[Graus|Γκράους]] το 1083, και το [[Μονθόν]] το 1089. Νικήθηκε από τον [[Ελ Σιντ]], που λεηλάτησε τα εδάφη του και από τους Μουσουλμάνους συμμάχους του, στη [[Battle of Morella|Μάχη της Μορέγια]], πιθανόν το 1084.<ref>Bernard F. Reilly, ''Ο Διαγωνισμός της Χριστιανικής και Μουσουλμανικής Ισπανίας, 1031-1157'', (Blackwell, 1995), 109.</ref> Πέθανε στο 1094 στη μάχη της Ουέσκας, υποτίθεται από ένα βέλος, ενώ επίβλεπε τα τείχη του Μουσουλμανικού οχυρού.

Ο Σάντσο έκανε τον πρώτο του γάμο περίπου το 1065, με την [[Ισαβέλλα του Ουρζέλ|Ισαβέλλα]] (πέθανε περίπου το 1071), κόρη του Κόμη [[Ερμενγκόλ Γ΄ του Ουρζέλ|Ερμενγκόλ Γ´ του Ουρζέλ]]. Ήταν χωρισμένοι 1071. Τον δεύτερο του γάμο, το 1076, τον έκανε με την Φελίθια (πέθανε στις 3 Μαΐου 1123), κόρη του [[Χιλντουίν Δ´, Κόμης του Μοντιντιέ|Χιλντουίν Δ´, Κόμη του Μοντιντιέ]]. Κάποιες φορές γίνονται αναφορές σε ένα τρίτο γάμο — με την [[Philippa of Toulouse|Φιλίππη της Tουλούζης]]— ,<ref>Ρίτσαρντ, ' Λφρεντ, ''Histoire de Comtes de Poitou, 778-1204''</ref> αλλά σύγχρονα στοιχεία τον καταγράφουν του ως ακόμα παντρεμένο με την Φελίθια κατά το χρόνο του θανάτου του.<ref>Szabolcs de VAJAY, "Ramire II le Moine, roi d'aragon et Agnes de Poitou dans l ιστορίας'histoire et la légende", στο ''Mélanges offerts à René Crozet'', 2 vol, Πουατιέ, 1966, vol. 2, σ 727-750, και η Ρουθ Ε Χάρβεϊ, "Οι γυναίκες τηςτου πρώτηςπρώτου τροβαδούροςτροβαδούρου ΔούκαςΔούκα WilliamΓουλιέλμου IX της Ακουιτανίας", στο ''Journal of Medieval History'', vol 19, 1993, σελ 315. </ref> Ήταν πατέρας τεσσάρων γιων: από την Ισαβέλλα, είχε τον [[Πέτρος Α΄ της Παμπλόνα και της Αραγωνίας|Πέτρο]], το διάδοχό του,  από την Φελίθια είχε τον Φερδινάνδο, ο οποίος ήταν ζωντανός το 1086, αλλά πέθανε μέσα στην επόμενη δεκαετία, τον [[Αλφόνσος Α΄ της Παμπλόνα και της Αραγωνίας|Αλφόνσο]], ο οποίος διαδέχτηκε τον Πέτρο, και τον [[Ραμίρο Β΄ της Αραγωνίας|Ραμίρο]], ο οποίος διαδέχθηκε τον Αλφόνσο.<ref>ΠροέλευσηΜια προέλευση ο μύθος του σπιτιούΟίκου του Αγιάλα, του δίνει έναν άλλο γιο, Vela ή Velasgutto de Ayala, από BarcelonanΒαρκελωνέζα κυρία. </ref>