Υπερρεαλισμός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 22:
Ο υπερρεαλισμός γεννήθηκε στο [[Παρίσι]] και αναπτύχθηκε ως επί το πλείστον από νεαρούς ποιητές της εποχής, κυρίως από την ομάδα που διηύθυνε το λογοτεχνικό περιοδικό ''Litterature'' στο διάστημα [[1919]]-[[1924]], διαμορφώνοντας την τάση που αργότερα οδήγησε στη δημοσίευση ενός Μανιφέστου που ανήγγειλε τη δημιουργία ενός νέου κινήματος. Βασικές επιρροές αυτής της πρώιμης υπερρεαλιστικής ομάδας υπήρξαν οι [[Αρθούρος Ρεμπώ|Ρεμπώ]], [[Λωτρεαμόν]] και [[Στεφάν Μαλλαρμέ|Μαλλαρμέ]], αλλά και σύχρονοι λογοτέχνες της εποχής όπως ο Απολλιναίρ και [[Πιέρ Ρεβερντύ]]. Άλλες σαφείς επιρροές προήλθαν από τον γερμανικό [[Ρομαντισμός|Ρομαντισμό]] αλλά και το αγγλικό γοτθικό μυθιστόρημα. Το περιοδικό ''Litterature'' ήταν αρχικά υπό την διεύθυνση των [[Λουί Αραγκόν]], [[Αντρέ Μπρετόν]] και [[Φιλίπ Σουπώ]] και συνεργάστηκε με πρωτοποριακούς αλλά και περισσότερο παραδοσιακούς καλλιτέχνες. Σε σύντομο χρονικό διάστημα, και με τον ερχομό στο Παρίσι του [[Τριστάν Τζαρά]], ενός από τους πρωτεργάτες του κινήματος του [[Ντανταϊσμός|ντανταϊσμού]], το περιοδικό ακολούθησε ένα δρόμο περισσότερο επαναστατικό, αντίθετα σε όλα τα ρεύματα της τέχνης που προηγήθηκαν και κυρίως αντίθετα στο κατεστημένο της εποχής και την αδρανή αστική τάξη. Η δυσπιστία απέναντι στον [[ορθολογισμός|ορθολογισμό]] και τις τυπικές συμβάσεις που αποτελούσαν «ιερές» αξίες για την εποχή και για αρκετούς καλλιτέχνες της πρωτοπορίας, αποτέλεσε τη βάση για την εξερεύνηση του χώρου του ασυνείδητου και του ονείρου<ref>Βάλντμπεργκ, 14</ref>. Υπό αυτές τις συνθήκες καθιερώθηκε και η μέθοδος της [[αυτόματη γραφή|αυτόματης γραφής]], η οποία έδωσε το πρώτο γνήσια υπερρεαλιστικό έργο, τα ''Μαγνητικά Πεδία'' (''Les Champs Magnetiques'', 1920) των Αντρέ Μπρετόν και Φιλίπ Σουπώ. Πυρήνα των υπερρεαλιστικών ιδεών αποτέλεσαν παράλληλα οι θεωρίες του Φρόυντ, αν και οι υπερρεαλιστές δεν ενδιαφέρονταν για τις θεραπευτικές δυνατότητες της ψυχαναλυτικής μεθόδου, αλλά για τα όνειρα ως καταστάσεις απελευθέρωσης της ανθρώπινης φαντασίας.
Από τον Μάρτιο του [[1922]], ο Αντρέ Μπρετόν ανέλαβε αποκλειστικά τη διεύθυνση της ''Litterature'' και οδήγησε στην οριστική ρήξη τού περιοδικού με την πρωτοπορία της εποχής όπως και με τον ντανταϊσμό, τον οποίο αποκήρυξε δημόσια (''Littérature'', no. 2, Απρίλιος 1922). Κύρια αιτία της ρήξης με το Νταντά ήταν η διαφωνία σχετικά με το αν υπάρχει κάτι που μπορεί να γίνει αποδεκτό ή όχι<ref>Οντουάν, 27-28</ref>, με δεδομένη την προσήλωση των υπερρεαλιστών στον αυτοματισμό και στις φροϋδικές θεωρίες. Παρά το γεγονός πως ο υπερρεαλισμός διαμορφώθηκε όντας άρρηκτα συνδεδεμένος με το ρεύμα τού ντανταϊσμού, τα μέλη του δεν χαρακτηρίζονταν από τον αρνητισμό των ντανταϊστών, αλλά αναζητούσαν ένα κοινωνικό όραμα και μια κατεύθυνση έκφρασης απαλλαγμένη από κάθε είδους λογικά τεχνάσματα. Κατά την περίοδο αυτή, η ομάδα των υπερρεαλιστών εμπλουτίστηκε με τη συμμετοχή αρκετών καλλιτεχνών, όπως του φωτογράφου [[Μαν Ραίη]] από τη [[Νέα Υόρκη]], του ζωγράφου [[Φράνσις Πικαμπιά]] που επιμελήθηκε όλα τα εξώφυλλα της ''Litterature'', του ποιητή [[Πωλ Ελυάρ]], του [[Μαρσέλ Ντυσάν]] και του [[Μαξ Ερνστ]] από την [[Κολωνία]], διαμορφώνοντας τον πρώτο πολύ ισχυρό πυρήνα του υπερρεαλισμού. Η ''Litterature'' υπήρξε όργανο τού κινήματος και μέσα από τις σελίδες του εκφράστηκαν τα ιδεώδη του υπερρεαλισμού, δημοσιεύοντας ποικίλα κείμενα – κυρίως ποιήματα – που αποτελούσαν ως επί το πλείστον προϊόντα αυτόματης γραφής. Την ίδια περίοδο, η ομάδα των υπερρεαλιστών ξεκίνησε να διοργανώνει τακτικές συγκεντρώσεις των μελών αλλά και να εμφανίζεται σε ομαδικές εκδηλώσεις, καθιερώνοντας ομαδικά παιχνίδια και ενισχύοντας με αυτό τον τρόπο τη συνοχή της.
Τον Ιούνιο του [[1924]] το κίνημα περιλάμβανε επιπλέον στους κόλπους του, τους ποιητές [[Μπεντζαμέν Περέ]], [[Ρομπέρ Ντεσνός]], [[Ροζέ Βιτράκ]], [[Μαξ Μορίζ]], [[Ζωρζ Λεμπούρ]], [[Ζοζέφ Ντελτέιγ]], [[Ζακ Μπαρόν]] και [[Ρενέ Κρεβέλ]]. Στην πορεία των επόμενων χρόνων συνέβησαν αρκετές ανακατατάξεις, με αποχωρήσεις μελών και συμμετοχή νέων προσώπων. Στο [[Βέλγιο]] διαμορφώθηκε παράλληλα μία αυτόνομη υπερρεαλιστική ομάδα που έλαβε επίσημη αναγνώριση το 1926. Μέλη της υπήρξαν οι εκδότες των ντανταϊστικών περιοδικών ''œsophage'' (1925) και ''Marie'' (1926), ο ζωγράφος [[Ρενέ Μαγκρίτ]], ο καλλιτέχνης και ποιητής ΕLT Messens, οι Paul Nougé (1895–1967), Marcel Lecomte (1900–66) και Camille Goemans (1900–60), καθώς και ο μουσικός André Souris. Οι Goemans και Μαγκρίτ εγκαταστάθηκαν αργότερα στο [[Παρίσι]] έχοντας αξιοσημείωτη συμβολή στην υπερρεαλιστική ομάδα της πρωτεύουσας. Ο πρώτος υπήρξε ο ιδρυτής μίας ομώνυμης γκαλερί όπου διοργανώνονταν υπερρεαλιστικές εκθέσεις, ενώ ο [[Ρενέ Μαγκρίτ|Μαγκρίτ]] αποτέλεσε σημαντικό εκπρόσωπο της ομάδας, συνεισφέροντας στην επιθεώρηση ''La Révolution surréaliste''.
| |||