Τζόρτζιο ντε Κίρικο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Στα πρώιμα έργα του ντε Κίρικο συναντώνται η χαρακτηριστική τεχνική της Μεταφυσικής Ζωγραφικής, καθώς και οι επιδράσεις των Μπαίκλιν και Κλίνγκερ, εμφανείς ειδικότερα στα πρώιμα έργα του, όπως ο ''Ετοιμοθάνατος κένταυρος'' (1909, Συλλογή Assitalia, Ρώμη). Ο ντε Κίρικο έτρεφε ιδιαίτερο θαυμασμό στα μυθικά και συμβολικά τοπία τού Μπαίκλιν καθώς και στα αινιγματικά ή άλλοτε «υπερφυσικά» χαρακτικά του Κλίνγκερ. Από νωρίς, ενσωμάτωσε στους πίνακές του [[μυθολογία|μυθολογικά]] στοιχεία, άρρηκτα συνδεδεμένα με αυτοβιογραφικές αναφορές. Η μεταφυσική εικονογραφία του συνδέθηκε με το έργο του [[Φρειδερίκος Νίτσε|Νίτσε]] και ειδικότερα με ορισμένα από τα σημαντικότερα φιλοσοφικά κείμενά του, όπως τα ''Ιδού ο άνθρωπος'' και ''[[Τάδε έφη Ζαρατούστρας]]''. Ο πίνακας ''Το αίνιγμα του χρησμού'' (π. 1910, Ιδιωτική συλλογή) αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα της κατεύθυνσης που επρόκειτο να ακολουθήσει ο ντε Κίρικο. Στο ίδιο έργο, η μορφή που απεικονίζεται αποτελεί πιστό αντίγραφο από τον πίνακα ''Οδυσσέας και Καλυψώ'' (1882) του [[Άρνολντ Μπαίκλιν]]. Ως πρώτος «μεταφυσικός» πίνακας του ντε Κίρικο θεωρείται το ''Αίνιγμα ενός φθινοπωρινού απογεύματος'' (1910, Ιδιωτική συλλογή), έργο εμπνευσμένο από την Πλατεία Σάντα Κρότσε στη [[Φλωρεντία]], στο οποίο για πρώτη φορά αποποιήθηκε στοιχεία αφήγησης, βασιζόμενος αποκλειστικά στα ποιητικά χαρακτηριστικά του έργου<ref>Holzhey, 21</ref>, ενώ παράλληλα επιχείρησε να αποδώσει την έννοια του αινίγματος που κρύβεται πίσω από την καθημερινή εμπειρία. Αν και εμπνευσμένο από την πλατεία Σάντα Κρότσε της [[Φλωρεντία|Φλωρεντίας]], ο ντε Κίρικο μεταμόρφωσε τα αρχιτεκτονικά στοιχεία της, μετατρέποντας το αέτωμα της εκκλησίας αναγεννησιακού ρυθμού σε αρχαίο ελληνικό ναό, ή αντικαθιστώντας το μνημείο του Δάντη με αρχαίο άγαλμα. Η αποκάλυψη μίας παράλληλης πραγματικότητας, υπήρξε ένα από τα κεντρικά θέματα της Μεταφυσικής Ζωγραφικής του<ref name="Grove">Matthew Gale, ''The Grove Art Online'', Oxford University Press, Ιανουάριος 2007</ref>.