Καρλομάγνος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
→Τόπος γέννησης: ορθογραφία |
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 127:
[[File:Charlemagne et Louis le Pieux.jpg|thumb|Ο Καρλομάγνος καθοδηγώντας το Λουδοβίκο τον Ευσεβή]]
Οι γιοί αγωνίστηκαν σε πολλούς πολέμους δίπλα στον πατέρα τους, όταν ενηλικιώθηκαν. Ο [[Κάρολος ο Νεότερος|Κάρολος]] ήταν περισσότερο απασχολημένος με τους [[Βρετάνη|Βρετόνους]], με τους οποίους συνόρευε και που εξεγέρθηκαν σε δύο τουλάχιστον περιπτώσεις αλλά καταπνίγηκαν εύκολα, αλλά εστάλη επίσης κατά των [[Σάξονες|Σαξόνων]] σε πολλές περιπτώσεις. Το 805 και 806 εστάλη στο Μπέμερβαλντ (σημερινή [[Βοημία]]) για να αντιμετωπίσει τους [[Σλάβοι|Σλάβους]] που ζούσαν εκεί (Βοημικές φυλές, πρόγονοι των σύγχρονων Τσέχων). Τους υπέταξε στη Φραγκική εξουσία και κατέστρεψε την κοιλάδα του [[Έλβας|Ελβα]], επιβάλλοντάς τους φόρο. Ο Πεπίνος έπρεπε να φυλάει τα σύνορα με τους [[Άβαροι|Αβάρους]] και το Μπενεβέντο, αλλά πολεμούσε επίσης τους Σλάβους προς βορρά. Ήταν σε πλήρη ετοιμότητα να πολεμήσει κατά της [[Βυζαντινή Αυτοκρατορία|Βυζαντινής Αυτοκρατορίας]], όταν τελικά ανέκυψε αυτή η σύγκρουση μετά την αυτοκρατορική στέψη του Καρλομάγνου και μια επανάσταση στο [[Βένετο]]. Τελικά ο Λουδοβίκος ήταν επικεφαλής της [[Ισπανική Μαρκιωνία|Ισπανικής
Η στάση του Καρλομάγνου απέναντι στις κόρες του είναι θέμα μεγάλης συζήτησης. Τις κρατούσε στο σπίτι μαζί του και αρνήθηκε να τους επιτρέψει να συνάψουν επίσημους γάμους - πιθανόν για να αποτρέψει τη δημιουργία κλάδων της οικογένειας, που θα αμφισβητούσαν την κύρια κληρονομική γραμμή, όπως ήταν η περίπτωση του Τασίλο της Βαυαρίας - αν και ανέχθηκε τις χωρίς γάμο σχέσεις τους, ανταμείβοντας ακόμη τους απλούς συντρόφους τους, και προίκιζε τα εξώγαμα εγγόνια που του χάριζαν. Όπως φαίνεται επίσης αρνιόταν να πιστέψει ιστορίες για κακή συμπεριφορά τους. Μετά το θάνατό του οι επιζώσες κόρες του εξορίστηκαν από την αυλή από τον αδερφό τους Λουδοβίκο τον Ευσεβή για να εγκατασταθούν σε μοναστήρια που είχαν κληρονομήσει από τον πατέρα τους. Τουλάχιστον μία από αυτές, η Βέρθα, είχε μια αναγνωρισμένη σχέση, αν όχι γάμο, με τον Αντζιλμπερτ, μέλους του κύκλου της αυλής του Καρλομάγνου.
Γραμμή 150:
Η κατάκτηση της Ιταλίας έφερε τον Καρλομάγνο σε επαφή με τους [[Σαρακηνοί|Σαρακηνούς]], που, την εποχή εκείνη, έλεγχαν τη [[Μεσόγειος Θάλασσα|Μεσόγειο]]. Ο Πεπίνος, ο γιος του, ήταν περισσότερο απασχολημένος με τους σαρακηνούς στην Ιταλία. Ο Καρλομάγνος κατέλαβε την [[Κορσική]] και τη [[Σαρδηνία]], άγνωστο πότε, και το 799 τις [[Βαλεαρίδες Νήσοι|Βαλεαρίδες Νήσους]]. Τα νησιά δέχονταν συχνά επιθέσεις Σαρακηνών πειρατών, αλλά οι κόμητες της [[Γένοβα]]ς και της Τοσκάνης (Βονιφάτιος) τους αναχαίτιζαν με μεγάλους στόλους μέχρι το τέλος της βασιλείας του Καρλομάγνου. Ο Καρλομάγνος είχε επίσης επαφή και με την αυλή του [[Χαλίφης|χαλίφη]] στη [[Βαγδάτη]]. Το 797 (ή πιθανόν το 801) ο χαλίφης της Βαγδάτης [[Χαρούν αλ Ρασίντ]] προσέφερε στον Καρλομάγνο έναν ασιατικό [[ελέφαντας|ελέφαντα]], τον πρώτο ιστορικά καταγεγραμμένο [[ελέφαντας|ελέφαντα]] στη βόρεια [[Ευρώπη]], που τον ονόμασε Αbul - Abbas και ένα [[ρολόι]].
Στην Ισπανία ο αγώνας κατά των Μαυριτανών συνεχίσθηκε αμείωτος καθ' όλο το δεύτερο μισό της βασιλείας του. Ο γιος του Λουδοβίκος ήταν υπεύθυνος για τα Ισπανικά σύνορα. το 785 οι άντρες του κατέλαβαν οριστικά την Τζιρόνα και επεξέτειναν το Φραγκικό έλεγχο στην παραλιακή [[Καταλονία]], για διάστημα πολύ μεγαλύτερο από τη βασιλεία του Καρλομάγνου (παρέμεινε κατ' όνομα Φραγκική μέχρι τη Συνθήκη του Κορμπέιγ το 1258). Οι Μουσουλμάνοι αρχηγοί στα βορειοανατολικά της Ισλαμικής Ισπανίας εξεγείρονταν συνεχώς κατά της εξουσίας της Κόρδοβας και στρέφονταν συχνά στους Φράγκους για βοήθεια. Τα Φραγκικά σύνορα επεκτείνονταν αργά μέχρι το 795, οπότε η Τζιρόνα, η Καρντόνα, η Αουσόνα και η Ουργκέλ συνενώθηκαν στη νέα [[Ισπανική
Το 797 η Βαρκελώνη, η μεγαλύτερη πόλη της περιοχής, έπεσε στα χέρια των Φράγκων, όταν ο Ζείντ, ο κυβερνήτης της, επαναστάτησε κατά της Κόρδοβας και όταν απέτυχε τους την παρέδωσε. Οι αρχές των Ομεϋαδών την ανακατέλαβαν το 799. Όμως ο Λουδοβίκος της Ακουιτανίας πέρασε με όλο το στρατό του βασιλείου του από τα Πυρηναία και την πολιόρκησε επί δύο χρόνια, διαχειμάζοντας εκεί από το 800 ως το 801, οπότε την κατέλαβε. Οι Φράγκοι συνέχισαν να ασούν πίεση στον εμίρη. Πήραν την [[Ταρραγόνα]] το 809 και την Τορτόζα το 811. Η τελευταία κατάκτηση τους έφερε στις εκβολές του [[Έβρος (Ισπανία)|Έβρου]] και τους παρείχε πρόσβαση για επιδρομές στη [[Βαλένθια]], αναγκάζοντας τον εμίρη [[Αλ-Χακάμ Α']] να αναγνωρίσει τις κατακτήσεις τους το 812.
Γραμμή 369:
====Διαιρεμένο βασίλειο====
Το 806 ο Καρλομάγνος πήρε την πρώτη απόφαση για την παραδοσιακή διαίρεση της αυτοκρατορίας μετά το θάνατό του. Για τον Κάρολο το Νεότερο όρισε την [[Αυστρασία]] και τη Νεύστρια, τη Σαξονία, τη Βουργουνδία και τη [[Θουριγγία]]. Στον Πεπίνο έδωσε την Ιταλία, τη Βαυαρία και τη [[Σουηβία]]. Ο Λουδοβίκος πήρε την [[Ακουιτανία]], την [[Ισπανική Μαρκιωνία|Ισπανική Μαρκία]] και την [[Προβηγκία]]. Δεν υπήρχε όμως μνεία του αυτοκρατορικού τίτλου, που οδηγεί στη σκέψη ότι, εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή, ο Καρλομάγνος θεωρούσε τον τίτλο ως τιμητικό, που δεν διέθετε καμμία κληρονομική σημασία.
Αυτή η διαίρεση μπορεί να λειτουργούσε αλλά δεν δοκιμάστηκε ποτέ. Ο Πεπίνος πέθανε το 810 και ο Κάρολος το 811. Ο Κάρολος τότε επανεξέτασε το θέμα και, το 813, έστεψε το νεότερο γιο του Λουδοβίκο συναυτοκράτορα και συμβασιλέα των Φράγκων, παραχωρώντας του το μισό μερίδιο της αυτοκρατορίας και το μισό μετά το θάνατο του ίδιου του Καρλομάγνου. Το μόνο τμήμα της Αυτοκρατορίας που δεν υποσχέθηκε στο Λουδοβίκο ήταν η Ιταλία, που ο Καρλομάγνος παραχώρησε στο νόθο γιο του Πεπίνου Βερνάρδο.
| |||