Σχίσμα του 1054: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
→Το Σχίσμα του Φωτίου: βελτίωση διατύπωσης |
|||
Γραμμή 64:
===Το ζήτημα της τετραγαμίας του Λέοντος Στ’ του Σοφού και άλλα σχίσματα μέχρι το 1054===
Καθώς ο αυτοκράτορας Λέων Στ αποφάσισε να παντρευτεί για τέταρτη φορά , επειδή από τους τρεις προηγούμενους γάμους δεν είχε αποκτήσει διάδοχο, ενώ από τον τέταρτο είχε ήδη ένα έκθεσμο γιο, ο Νικόλαος Μυστικός αρνήθηκε να τελέσει τον γάμο, ο οποίος τελικά έγινε από έναν απλό εφημέριο. Στην Κωνσταντινούπολη δημιουργήθηκε μείζων θέμα σε σχέση με τη νομιμότητα αυτού του γάμου, καθώς το κανονικό δίκαιο θέτει ως ανώτατο όριο τους τρεις γάμους. Ο αυτοκράτορας απευθύνθηκε μεταξύ άλλων και στον Ρώμης Σέργιο Γ’ ο οποίος έστειλε απεσταλμένους και αναγνώρισαν την εγκυρότητα του τέταρτου γάμου. Ο Νικόλαος Μυστικός αποδοκίμασε στον διάδοχο του Σεργίου Γ’ στον παπικό θρόνο Αναστάσιο Γ’ τη συμπεριφορά αυτή και έθεσε ως όρο για την επανεγγραφή του ονόματος του πάπα στα Δίπτυχα της εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως την καταδίκη του τέταρτου γάμου. Μετά την συνοδική καταδίκη (920) του τέταρτου γάμου , ακολούθησε και η επικύρωση της από τους παπικούς απεσταλμένους και η αναγραφή του ονόματος του Πάπα στα δίπτυχα.<ref>[[Βλάσιος Φειδάς]], Εκκλησιαστική Ιστορία Β’, Αθήναι 2002 (γ’έκδ.), σελ 141-146 Βασίλειος Στεφανίδης, Εκκλησιαστική Ιστορία, εκδ. Παπαδημητρίου, 1998 (6η έκδ) , σελ. 371</ref>
Ο τελευταίος Πάπας το όνομα του οποίου μνημονεύθηκε στα Δίπτυχα της Κωνσταντινούπολης ήταν ο [[Πάπας Ιωάννης ΙΗ΄]] το 1009. Ο διάδοχός του [[Πάπας Σέργιος Δ΄]] επειδή η δήλωση πίστης του περιελάμβανε και το filioque δεν συμπεριλήφθηκε. Ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως [[Πατριάρχης Σέργιος Β΄|Σέργιος Β']] (1000-1019) αντιδρώντας διέγραψε το όνομα του πάπα από τα δίπτυχα της Εκκλησίας. Έτσι προέκυψε το ''Σχίσμα των δύο Σεργίων''.<ref>Στήβεν Ράνσιμαν, Δύση και Ανατολή σε Σχίσμα, μτφρ.Χρήστος Μακρόπουλος, εκδ.Εν πλω, Αθήνα, 2008, σελ. 55 Παναγιώτης Μπούμης, Τα αναθέματα Ρώμης-Κωνσταντινουπόλεως και κανονικότης της άρσεως αυτών,Αθήναι 1980, σελ.24</ref>
Η άποψη που θέλει τότε να συνέβη η τελική ρήξη μεταξύ των δύο Εκκλησιών δεν ευσταθεί, επειδή «[...] η γνώση μας για τα περιεχόμενα των βυζαντινών διπτύχων είναι συμπτωματική»<ref>Μίλτων Ανάστος, «Οι Νορμανδοί και το σχίσμα του 1054», Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, τομ.Η' (1979), σελ.263</ref>Η κατάσταση από το 1014 έως το 1054 ήταν κατάσταση ατελούς χωρισμού και όχι σχίσματος, διάστασης και προσχισματικής κατάστασης.<ref>Και από την άποψη του Κανονικού Δικαίου δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως σχισματική η κατάσταση μετά το 1014, διότι ο Σέργιος έπρεπε για να διακόψει την κοινωνία και την αναφορά του ονόματος του Πάπα να συγκληθεί προηγουμένως σύνοδος με τη συμμετοχή των επικεφαλής των άλλων θρόνων της Ανατολής. Εντούτοις οι κανόνες επιτρέπουν την μη μνημόνευση του ονόματος κάποιου αιρετικού πατριάρχη. Παναγιώτης Μπούμης, Τα αναθέματα Ρώμης-Κωνσταντινουπόλεως και κανονικότης της άρσεως αυτών,Αθήναι 1980, σελ.31- 33</ref>
| |||