Σφαγή των Αρμενίων του 1896: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Μετά τη λήξη του Ρωσοτουρκικού πολέμου του 1878 και τη συναφθείσα [[Συνθήκη του Βερολίνου (1878)|Συνθήκη του Βερολίνου]] που συνομολογήθηκε στις [[13 Ιουλίου]] του [[1878]] στο [[Βερολίνο]], μεταξύ [[Αγγλία]]ς, [[Γαλλία]]ς, [[Αυστρία]]ς, [[Ρωσία]]ς, [[Ιταλία]]ς αφενός, και [[Οθωμανική Αυτοκρατορία|Οθωμανικής Αυτοκρατορίας]] αφετέρου, η τελευταία υποχρεώνοντανυποχρεωνόταν να εισάγει «διοικητικές μεταρρυθμίσεις» σε όσες επαρχίες της υπήρχε ισχυρό χριστιανικό στοιχείο. Ιδιαίτερη δε μνεία επί αυτού έκανε το άρθρο 61 για την εγγύηση της ασφάλειας των [[Αρμένιοι|Αρμενίων]] στις επαρχίες που διέμεναν έναντι των [[Κούρδοι|Κούρδων]] και [[Κιρκάσιοι|Κιρκασίων]] από τους οποίους είχαν υποστεί πολλά δεινά.

Όπως συνέβαινε και σε άλλες περιοχές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας το ίδιο και εδώ άρχισε ν΄ αναπτύσσεται ητο μέθυση του οράματοςόραμα των "«μεταρρυθμίσεων"» προσβλέπονταςμε στηντελικό στόχο την ανεξαρτησία. Έτσι άρχισαν να δημιουργούνται διάφορες επαναστατικές ομάδες, και [[Αρμενική Επαναστατική Ομοσπονδία|αρμενικά κομιτάτα]], εντός και εκτός της περιοχής όπως στη Γαλλία, την [[Ελβετία]], την Αγγλία ακόμη και στην [[Ελλάδα]]. Μάταια προσπαθούσαν οι διάφοροι επιφανείς Αρμένιοι διανοούμενοι, επίσκοποι, κ.λπ. να αποτρέψουν επαναστατικές δράσεις εφιστώνταςεπισημαίνοντας στους ομοθρήσκους τους, τους κινδύνους. Αντί αυτών όμως ταΤα δημιουργούμενα κομιτάτα, μέσα στο εθνικό τους μένος τους, στράφηκαν και εναντίον αυτώντους θεωρώντας τους προδότες. Έτσι το [[1890]] το επαναστατικό αρμενικό κίνημα κατεδίωκε και τους δυνάστες μουσουλμάνους αλλά και τους ομόθρησκους επιφανείς και πλουσίους Αρμενίους, τους αποκαλούμενους "«χαλαρούς"». Μέσα σ΄ αυτό το σπαραγμό ο Πατριάρχης των Αρμενίων προσπαθώντας (ακροβατώντας) να σταματήσεικατευνάσει τις δραστηριότητεςεμφύλιες αυτέςδιαμάχες, έστειλε ένα υπόμνημα παραπόνωνδιαμαρτυρίας στον Σουλτάνο [[Αμπντούλ Χαμίτ Β΄]] γιαζητώντας την ευμενέστερη μεταχείριση του ποιμνίου του. Η ατμόσφαιρα όμως συνεχώς οξύνοντανοξυνόταν από διάφορες συμπλοκές σε μία από τις οποίες δολοφονήθηκαν 15 Αρμένιοι.

Το [[1893]] διάφορες αρμενικές επαναστατικές προκηρύξεις άρχισαν να τοιχοκολλούνται στηστην [[Κωνσταντινούπολη]] καθώς και στο αμερικανικό κολέγιο του Μερζεφούν, στον [[Πόντος|Πόντο]], προσκαλώντας στο κίνημα και τους αμερικανούςΑμερικανούς, πυρπολώντας μάλιστα και τμήμα του κολεγίου. Συνέπεια αυτών ήταν το επόμενο έτος (1894) να σφαγιασθούν εκατοντάδες Αρμένιοι των ανατολικών περιοχών. Έτσι άρχισε η κοινή γνώμη να συγκινείται και αμέσως η Αγγλία, με τη χαλαρή υποστήριξη της Γαλλίας και της Ρωσίας ζήτησε από την [[Υψηλή Πύλη]] την άμεση εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων, ειδικότερα στα [[Βιλαέτι]]α [[Ερζερούμ]], Βαν, [[Βιτλίς]], [[Ντιιάρμπακιρ]], [[Χαρπούτ]] και [[Σεβάστεια]]. Επ΄ αυτού το [[1895]] ακολούθησε σχέδιο των Μεγάλων Δυνάμεων περί μεταρρυθμίσεων το οποίο όμως αντί να κατευνάσει τα ήδη οξυμένα πνεύματα μάλλον δημιούργησε μεγαλύτερο χάσμα. Υπό την πίεση όμως των Δυνάμεων ο Σουλτάνος αναγκάστηκε τον Οκτώβριο και το υπέγραψε. Μόλις έγινε γνωστή η αποδοχή των μεταρρυθμίσεων εκ μέρους του Σουλτάνου ξέσπασαν άγριες σφαγές των Αρμενίων των ανατολικών περιοχών από διάφορους σκληροπυρηνικούς αντιφρονούντες Τούρκους.

Σε απάντηση των τελευταίων τον Αύγουστο του 1896 μια ομάδα 26 Αρμενίων κομιτατζήδων προέβη στην [[Κατάληψη της Οθωμανικής Τράπεζας (1896)|κατάληψη της Οθωμανικής Τράπεζας]] στηστην Κωνσταντινούπολη με σκοπό να συνεγείρει τη διεθνή κοινή γνώμη επί του Αρμενικού ζητήματος. Η αντίδραση του όχλου υπήρξε άμεση. Και ενώ η προσοχή των Πρεσβειών των Δυνάμεων, με προεξέχουσαπροεξάρχουσα τη Ρωσική, επικεντρώνοντανεπικεντρωνόταν στην αποτροπή, και στην αποχώρηση και διάσωση των δραστών, οι οποίοι και τελικά φυγαδεύτηκαν με γαλλικό πλοίο, περίπου 10.000 Αρμένιοι σφαγιάστηκαν μέσα στους δρόμους της Κωνσταντινούπολης και περίπου 25.000 στις διάφορες επαρχίες. ΤωνΤο πρώτωνεπόμενο αυτώνέτος σφαγώνεκολούθησαν ακολούθησανκι και το επόμενο έτοςάλλες εκτενείς σφαγές, από κουρδικά κυρίως τάγματα, που φέρεται να οργάνωσε ο Σακίρ Πασάς, κατά το πρότυπο των [[Κοζάκοι|Κοζάκων]],. ταΤα θύματα των οποίωνσφαγών αυτών έφθασαν συνολικά τουςτις 500 με .000-600.000 νεκρούς.

Το γεγονός αυτό στάθηκε η κύρια αιτία την ίδια εποχή να περιπλακεί περαιτέρω το Κρητικό πρόβλημα που αντιμετώπιζε τότε η Ελλάδα. να περιπλέξει περισσότερο όταν οΟ Σουλτάνος, προκειμένου να ικανοποιήσει το θρησκευτικό μένος των κατοίκων της Κωνσταντινούπολης κατά αλλοθρήσκων αλλά και για ν΄ αποφύγει περισσότερημεγαλύτερη εμπλοκή των Μεγάλων Δυνάμεων, απέστειλε στρατιωτικές ενισχύσεις στηστην [[Κρήτη]]. οιΤο οποίεςαποτέλεσμα καιήταν τελικάαντίθετο επέφεραντου αντίθετο αποτέλεσμαπροσδοκώμενου, τηναφού έτσι προκλήθηκε η [[Κρητική Επανάσταση του 1866]], μεπου επακόλουθοοδήγησε τηνστην πολεμική σύρραξη, γνωστότερη ως [[Ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1897]].