Ο Θίασος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

'''Τα τρία αφηγηματικά επίπεδα της ταινίας στο'''  θίασο συνυπάρχουν διαλεκτικά, ακριβώς για να απορριφθούν αμοιβαία: η παράσταση της Γκόλφως δεν τελειώνει ποτέ, αφού διακόπτεται πάντα από την παρέμβαση της ιστορίας. Η δυναμική της Ιστορίας, όσον αφορά στο θίασο, αναμιγνύεται με τη δυναμική της ζωής. Ο Αίγισθος δεν είναι μόνο ένας προδότης φασίστας, αλλά και εραστής της μητέρας του Oρέστη. Οι εναλλαγές των ηθοποιών που ερμηνεύουν τους ρόλους του έργου του Περεσιάδη έχουν υπαινικτική αξία.  Αυτή η διαφορετική σχέση ανάμεσα στα τρία επίπεδα της ταινίας τονίζεται και απ’ τη χρονολογική της διάρθρωση. Η ταινία αρχίζει το 1952 και τελειώνει το 1939, με την επανάληψη ενός ανάλογου πλάνου και μιας ανάλογης φράσης «Φθινόπωρο του ’52 ξανάρθαμε στο Αίγιο. Λίγοι απ’ τους παλιούς. Oι πιο παλιοί, καινούργιοι. Ήμαστε κουρασμένοι. Είχαμε δυο μέρες να κοιμηθούμε», και: «Φθινόπωρο του ’39 φτάσαμε στο Αίγιο. Ήμαστε κουρασμένοι. Είχαμε δυο μέρες να κοιμηθούμε…»<ref>{{Cite web|url=http://blogs.sch.gr/filtsoglou/2014/04/22/90/|title=ανάλυση|last=|first=|date=|website=|publisher=|accessdate=}}</ref>