Σάπες: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ Προσθήκη σύνδεσμου (link) χάρτη OpenStreetMap |
μ Βελτίωση της πρότασης "Οι Σάπες ανακηρύχθηκαν σε “Δήμο” το 1946.". |
||
Γραμμή 15:
== Ιστορία ==
Οι Σάπες πήραν το όνομα τους από τους [[Σαππαίοι|Σαππαίους]], το [[Θράκες|Θρακικό]] φύλλο που αναφέρουν στα κείμενά τους ο [[Ηρόδοτος]] και ο [[Παυσανίας]]. Κατά μια άλλη εκδοχή η ονομασία προήλθε από το "Σαπ" που σημαίνει "στύψη" και είναι το θειικό νάτριο του αργιλίου που χρησιμοποιούσαν οι κάτοικοι στην βυρσοδεψία. Κατά τον 19ο αιώνα, σύμφωνα με τον [[Φρανσουά Πουκεβίλ|Πουκεβίλ]], στις Σάπες λειτουργούσε ορυχείο στύψης. Η περιοχή των Σαπών, γνώρισε πολλούς κατακτητές: Ρωμαίους, Οθωμανούς Τούρκους και Βούλγαρους.
Η κωμόπολη αυτή είναι πρωτεύουσα του Δήμου Μαρωνείας – Σαπών, προπολεμικά της κοινότητας, καθώς και ολόκληρης της Επαρχίας Σαπών. Επί τουρκοκρατίας ήταν το κεντρικότερο και το εμπορικότερο χωριό. Είχε 2 τζαμιά. Ονομαζόταν Σιαπτσί (Σαψί) ή Σαπ Χανέ.
1. Σιαπτσί (Σαψί): Ονομαζόταν έτσι γιατί στην περιφέρεια της κωμόπολης και σε διάφορα σημεία, κατά παραδοσιακή αφήγηση, υπήρχε μεταλλείο πετρωμάτων, που περιείχε στύψη (Σιάπ=τουρκικά), την οποία είχαν ανάγκη τα τότε βυρσοδεψεία των Σαπών, αλλά και άλλων περιοχών. (1920-1950). Μετά το 1950 απαγορεύτηκε η χρήση της. Είναι αλήθεια ότι 3-4 χλμ, βορειοανατολικά των Σαπών, στη θέση "Ασάρ" υπήρξε ένα παλιό έργο με διάφορες στοές που χαρακτηριζόταν ως ορυχείο. Στη θέση "Οντούν Γιουλού" ή "Μαγαράδες", υπήρχαν δύο ανοίγματα, τα οποία είδε και ο γράφων. Επίσης υπήρχαν και διάφορες πηγές που έβγαζαν στυφό νερό, "ξυνόνερο", όπως το έλεγαν οι ντόπιοι, στην αριστερή όχθη του χειμάρρου Σιάπ-Ντερέ, από όπου και το όνομα. Σε σχετική έρευνά μου, πληροφορήθηκα από μουσουλμάνο (Αμέτ) ηλικίας 85 χρονών, ότι παλιά υπήρχε φούρνος ή εργαστήριο, Β.Α. των Σαπών, στον οποίο επεξεργαζόταν τα πετρώματα της στύψης για τον καθαρισμό της. Τα υπολείμματα αυτής της επεξεργασίας τα έριχναν στην περιοχή του φούρνου. Αργότερα, στην περιοχή αυτή φυτεύτηκαν αμπέλια, όμως δεν απέδωσαν. Η θέση ονομαζόταν σταχτοάμπελος (κιουλ-μπαλαάρ). Από άλλο γνωστό μου μουσουλμάνο, δημοτικό σύμβουλο Μπαλτά Μεμέτ, έμαθα ότι στη θέση "Τρυφιλίτσα" και τη δεξιά θέση του χειμάρρου Σιάπ Ντερέ, υπήρχε μεγάλη πέτρα, πιθανώς κοίλη που την ονόμαζαν "νερολίθαρο - Σολούκαγια" γύρω από την οποία τα νερά του χειμάρρου άφηναν ένα υπόλειμμα. Αυτό έδινε στα δέρματα ένα μαύρο χρώμα.
| |||