Σε αντίθεση με τους Ετρούσκους και τους Έλληνες, φαίνεται πως οι Ρωμαίοι δεν άσκησανεπιδόθηκαν στην πειρατεία σε κανένα στάδιο της εξέλιξής τους. Η αιτία είναι περισσότερο πρακτική παρά ηθική. Για να γίνει κάποιος πειρατής, πρέπει να προέρχεται από μια κοινωνία που διαθέτει συσσωρευμένες ναυτικές εμπειρίες, κάτι στο οποίο οι Ρωμαίοι υπολείπονταν, σε βαθμό που κάποιος μπορεί βάσιμα να ισχυρισθείισχυριστεί ότι ''είχαν την αντιπάθεια για τη θάλασσα στο αίμα τους''.<ref>Meijer, σελ. 147</ref> Η επιθυμία για επέκταση, δούλους και υλικό πλούτο, η οποία έσπρωχνε τους υπολοίπους λαούς στη θάλασσα, στη Ρώμη υλοποιήθηκε μέσω των λεγεώνων και της επικράτησης στην ξηρά. Έστω κι έτσι όμως, πρέπει να αναγνωρισθεί πως το [[Ρωμαϊκό Δίκαιο]] ήταν το πρώτο που κατέταξε την πειρατεία, απ' όπου κι αν προερχόταν, στις απεχθείς δραστηριότητες: Στο διαχωρισμό ανάμεσα σε «δίκαιο εχθρό» (iustes hostes) και «κοινό εχθρό του ανθρωπίνου γένους» (humani generis communes hostes), ο πειρατής ανήκε στη δεύτερη κατηγορία.<ref name="Βελισσαροπούλου"/>
[[Αρχείο:Caesar.jpg|180px|thumb|Ο [[Ιούλιος Καίσαρας]] απήχθη σε νεαρή ηλικία από [[Κιλικία|Κίλικες]] πειρατές, οι οποίοι τον φυλάκισαν στη [[Φαρμακονήσι|Φαρμακούσσα]] και απαιτούσαν λύτρα είκοσι [[Τάλαντο|ταλάντων]] από την οικογένειά του. Αυτός προσβλήθηκε από το χαμηλό (για την αυταρέσκειά του) τίμημα και τους προέτρεψε να ζητήσουν πενήντα, τα οποία τελικά δόθηκαν. Μετά την απελευθέρωσή του οργάνωσε ένα στόλο στη [[Μίλητος|Μίλητο]], συνέλαβε τους απαγωγείς και τους [[Σταύρωση|σταύρωσε]].<ref>Πλουτάρχου Καίσαρ, §1-2</ref>]]
