Νέα Φιγαλεία Ηλείας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Μετά την οριστική εκδίωξη των Ενετών το 1715, οι Τούρκοι εγκαθίστανται στη Ζούρτσα. Οι μεν εύποροι και ανωτέρας τάξης εγκαθίστανται στη Μέση και Δυτική Ρούγα, οι δε πτωχότεροι στην Κάτω Ρούγα. Εκτιμάται ότι κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας στο χωριό ήταν εγκατεστημένες περισσότερες από 90 τούρκικες οικογένειες σε σύνολο 200-250. Με την εγκατάσταση αυτή, πολλοί από από τους κατοίκους διασκορπίστηκαν για ασφάλεια σε δυσπρόσιτους γειτονικούς προορισμούς, ενώ στο χωριό παραμένουν κυρίως οι προύχοντες Πιπιλαίοι, Οίκονομαίοι, Κλενταίοι, Παπαφωταίοι και Παπαθαναίοι. Έτσι οι Τούρκοι εγκαθίστανται στη δυτική πλευρά της Ζούρτσας, η οποία είχε θέα προς το Ιόνιο και οι Έλληνες χριστιανοι Ζουρτσάνοι παραμένουν στην ανατολική πλευρά. Η Ζούρτσα λοιπόν γίνεται ένα χωριό με 2 διαφορετικές κοινωνίες, τον ελληνικό και τον τούρκικο "μαχαλά", χωρίς να έρθουν σε επιμιξία μεταξύ τους. Οι Τούρκοι με τους χριστιανούς Έλληνες είχαν μάλλον αρμονικές σχέσεις. Στα 100 χρόνια εγκατάστασης των Τούρκων στη Ζούρτσα υπήρχαν δύο τζαμιά στην κεντρική ρούγα, ενώ μέχρι σήμερα έχουν διατηρηθεί λίγα μόνο τοπωνύμια από εκείνη την εποχή, όπως Ιλάκια(Ιμλάκια) με τα δύο ωραιότατα επάλληλα πέτρινα αλώνια για την εξυπηρέτηση όλων των κατοίκων (αυτό εξάλλου σημαίνει η λέξη Ιμλάκια=δημόσιο κτίσμα), Κατρίσπαη από την οικία-οχυρό του Τούρκου Σπαχή-Καδρίσπαη και του Κόνιαρη: το κατά την ΝΔ έξοδο τελευταίο σπίτι Τούρκου εξ Ικονίου. Την εποχή αυτή ως [[Προεστοί|προεστώτες]] και [[Δημογέροντας|δημογέροντες]] της Ζούρτσας (Έλληνες) αναφέρονται οι Οικονομαίοι, Παπαθαναίοι ή Ηρακλαίοι, οι Παπαφωταίοι, οι Κλενταίοι και οι Πιπιλαίοι.         

 

 

Με την έναρξη της επανάστασης του 1821, οι εγκατεστημένοι στη Ζούρτσα Τούρκοι καταφεύγουν στο Φανάρι, ενώ η περιοχή εξεγείρεται αμέσως. Η κωμόπολη έγραψε τη δική της ιστορία με τις ονομαστές οικογένειες που συμμετείχαν στην Επανάσταση του 1821. Ξακουστοί οι Ζουρτσάνοι Οπλαρχηγοί και πολλά τα τέκνα της Ζούρτσας που συνεισέφεραν κατά τα μέγιστα στον αγώνα της Επαναστάσεως. Ο γενικός οπλαρχηγός και φιλικός [[Αθανάσιος Γρηγοριάδης]] που ηγείτο όλης της [[Επαρχία Αρκαδίας|Επαρχίας Αρκαδιάς]] αλλά και της Δυτικής Πελοποννήσου, ο αδερφός του [[Γεώργιος Γρηγοριάδης|Γεώργιος]] (φιλικός και οπλαρχηγός), ο Γαλάνης Κλέντος (χιλίαρχος), ο Βενετσάνης Γεραμούτσος (ταξίαρχος), ο εκατόνταρχος Καπετάν-Γεωργάκης Πιπιλής, ο οπλαρχηγός Ταγαραναστάσης(Αναστάσιος Τάγαρης), καθώς και ο αγωνιστής-παπάς εφημέριος της Ζούρτσας Σακελλάριος π.Πέτρος Παυλόπουλος<ref>{{Cite web|url=http://www.zourtsa.gr/Sylogos/Efimerida/Z93/Z938.htm|title=Εφημερίδα ΖΟΥΡΤΣΑ - Aριθμός Φύλλου 93|website=www.zourtsa.gr|accessdate=2016-11-07}}</ref> είναι μερικά από τα πιο τρανά παραδείγματα Ζουρτάνων ηρώων του 1821. Από τη Ζούρτσα καταγόταν και ένα πολύ σημαντικό και ηγετικό πρόσωπο της Μεσσηνίας και της Πελοποννήσου, ο Επίσκοπος Μεθώνης [[Γρηγόριος Παπαθεοδώρου]]<ref>{{Cite web|url=http://www.zourtsa.gr/Sylogos/Efimerida/Z93/Z932.htm|title=Εφημερίδα ΖΟΥΡΤΣΑ - Aριθμός Φύλλου 93|website=www.zourtsa.gr|accessdate=2016-11-07}}</ref> από τους πρώτους που μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και με μεγάλη συνεισφορά στον αγώνα, θυσιάστηκε εν τέλει για την πατρίδα (γεννήθηκε στη γειτονική Άλβαινα από γονείς Ζουρτσάνους που κατέφυγαν εκεί με την παπαδιά έγγυο για να αποφύγουν τους Τούρκους επιδρομείς).         

Πράγματι λοιπόν ο Αγάς δέχεται εξ ανάγκης και την 21η Μαρτίου 1821 92 Τούρκικες οικογένειες φεύγουν για το Φανάρι. Εκεί κολακεύονταν και οι Ζουρτσάνοι ότι κατάφεραν να απελευθερωθούν πρώτοι "χωρίς να λυθεί μύτη". Η περιοχή πλέον γίνεται σημαντικό κέντρο στρατολογίας Ελλήνων πολεμιστών. Την 23η Μαρτίου οι Καπεταναίοι της Ζούρτσας με τον [[Αθανάσιος Γρηγοριάδης|Αθανάσιο Γρηγοριάδη]] και τον αδελφό του [[Γεώργιος Γρηγοριάδης|Γεώργιο]](οι Γρηγοριάδηδες κατάγονταν από τη Ζούρτσα) ύψωσαν τη σημαία της Επαναστάσεως στην πρωτεύουσα της Φυγαλίας. Την επόμενη 24η, 350 Ζουρτσάνοι, υπό τους Γεωργάκη, Σπύρο, Τζανέτο και Διαμαντή Πιπιλαίους, κατέφτασαν στην [[Κυπαρισσία|Αρκαδιά]] όπου την 25η ο [[Αθανάσιος Γρηγοριάδης]] εκ Ζούρτσας ύψωσε τη σημαία της Επανάστασης. Την 27η πορεύθησαν προς το [[Πολιορκία του Νεοκάστρου|Νεόκαστρο]], με τη πολιορκία του οποίου αρχίζει η είσοδος των Ζουρτσάνων στον αγώνα οι οποίοι διακρίθησαν και πολλοί θυσιάστηκαν για την πατρίδα. Συγκεκριμένα οι Ζουρτσάνοι διακρίνονται στις μάχες Βαλτετσίου, Λάλα, στα Τρίκορφα, τα Δερβενάκια και τη Δραμπάλα. Υπό τον Διαμαντή Πιπιλή πέρασαν στα Μέγαρα και έφτασαν ως τη Λειβαδιά και τον Ορχομενό. Ακολουθεί το 1825 η τρομερή εισβολή του Ιμπραήμ με 23000 Τουρκοαιγύπτιους. Τον Οκτώβριο του 1825 ο Ιμπραήμ κάνει εκστρατεία κατά των περιοχών [[Επαρχία Ολυμπίας|Φαναρίου]] και [[Επαρχία Αρκαδίας|Αρκαδιάς]], και επιτίθεται με ισχυρές δυνάμεις κατά της Ζούρτσας την οποία υποστηρίζει ο Αθανάσιος Γρηγοριάδης με το στρατιωτικό τμήμα του. Οι Ζουρτσάνοι αγωνιστές πολέμησαν σθεναρά κατά του Ιμπραήμ αλλά η Ζούρτσα εν τέλει κατελήφθη και πυρπολήθηκε από τις δυνάμεις του Ιμπραήμ. Οι Ζουρτσάνοι αγωνιστές μαζί με όλους τους Αρκαδινούς πολέμησαν σε πάμπολλες ακόμα μάχες κατά του Ιμπραήμ υπό τον Αθανάσιο Γρηγοριάδη(Τρίπολης,Κλειδιού-Σαμικού, Αλμυρού). Η Ζούρτσα για σχεδόν 2 χρόνια ησυχάζει από τις επιδρομές του Ιμπραήμ. Τον Απρίλιο του 1827 ο Ιμπραήμ επιτίθεται ξανά και την επανακαταλαμβάνει και την πυρπολεί. Οι Αρκαδινοί (και οι Ζουρτσάνοι) υπό τον Γενικό Οπλαρχηγό Αθανάσιο Γρηγοριάδη πολέμησαν ακόμη (1827) στη μάχη του Αετού, των Δερβενίων, της Μονής Καλαβρύτων, της Κανακερίας και Αλφειού. Στα τέλη του 1827 ο Ιμπραήμ επιτίθεται ξανά εναντίον της Επαρχίας Αρκαδιάς και επανακαταλαμβάνει την πολύπαθη και ιστορική Ζούρτσα. Έπειτα ο Ιμπραήμ δεν ξαναπέρασε από τη Ζούρτσα και εν τέλει το 1828 επέρχεται η τελική ήττα του Ιμπραήμ.

 

 

Μετά την αποκατάσταση του Κράτους και '''κατά τα πρώτα έτη της Καποδιστριακής εποχής (1828-1831) η Ζούρτσα ορίζεται πρωτεύουσα Νομού''' με πρώτον Νομάρχη (Επίτροπο Διοικήσεως) τον γέροντα Κωνσταντίνο Τσούνη από το Δροβολοβό (Απομνημονεύοντα Σ.Πιπιλή).