Ξεσηκωμός της Πάτρας (1821): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 7:
Αμέσως μετά το ξέσπασμα της επανάστασης στα [[Καλάβρυτα]] που γενικεύτηκε στις [[21 Μαρτίου]] του [[1821]] με την κατάληψη της πόλης, άρχισε να εκδηλώνεται ένας έντονος αναβρασμός στην πόλη της [[Πάτρα]]ς με απειλές κατά των [[Έλληνες|Ελλήνων]]. Την ίδια μέρα ([[21 Μαρτίου]]) κατά τον [[Σπυρίδων Τρικούπης|Τρικούπη]], κατ΄ άλλους στις [[23 Μαρτίου]], [[Οθωμανοί|Τούρκοι]] εξαγριωμένοι αφού μετέφεραν την προηγουμένη τις οικογένειές τους στο κάστρο της πόλης και ενισχυόμενοι από 150 ομοεθνείς τους από το [[κάστρο του Ρίου|φρούριο του Ρίου]], σκότωσαν έναν ρακοπώλη.<ref>Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ηλίου τομ.15ος, σελ.612</ref> Μετά ξεχύθηκαν στην πόλη και πυρπόλησαν την οικία του προεστού [[Ιωάννης Παπαδιαμαντόπουλος (Πρεσβύτερος)|Ι. Παπαδιαμαντοπούλου]] βάζοντας φωτιά και στα γύρω οικήματα και τρομοκρατώντας τον ελληνικό πληθυσμό. Ταυτόχρονα τα κανόνια του κάστρου άρχισαν να βάλουν κατά του μητροπολιτικού ναού και άλλων σημείων της Άνω πόλης με αποτέλεσμα ν΄ ακολουθήσει ένα χάος.<ref>Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Larousse Britanica τομ.48ος, σελ.252.</ref><br />
Τότε βρίσκονταν στην [[Πάτρα]] πολλοί Επτανήσιοι, μεταξύ των οποίων και Φιλικοί. Αυτοί βλέποντες τις φλόγες και τους πυροβολισμούς οπλίστηκαν και οχυρώθηκαν σε διάφορα μέρη. Μερικοί, μαζί με Πατρινούς, προχώρησαν προς την περιοχή Τάσι όπου συνήθως μαζεύονταν [[Οθωμανοί|Τούρκοι]]. Εκεί συγκρούστηκαν για πρώτη φορά και σκοτώθηκε ο Κεφαλλονίτης Βασίλης Ορκουλάτος. Από εκεί αποσύρθηκαν προς την ενορία του Αγ. Γεωργίου. Από το βράδυ της ίδιας μέρας άρχισαν να αποσύρονται προς τα πλοία οι πρόξενοι ευρωπαϊκών κρατών για να σωθούν από την οργή των [[Οθωμανοί|Τούρκων]].
Με ιδιαίτερη ζωντάνια και υποβλητικότητα τις δραματικές εκείνες εξελίξεις που συνέβαιναν στην [[Πάτρα]] περιγράφει στο ημερολόγιό του ο εκεί τότε πρόξενος της [[Γαλλία]]ς Ούγος Πουκεβίλ (αδελφός του [[Φρανσουά Πουκεβίλ]]). Μόνο ως προς την ημερομηνία έναρξης των γεγονότων έχει υπάρξει διαφωνία με τους ιστορικούς. Γράφει λοιπόν ο Πουκεβίλ<ref>Α. Βακαλόπουλου "Ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης" (Αθήναι 1971) σελ.63</ref>:
|