Μάρλον Μπράντο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο '''Μάρλον Μπράντο''' (''Marlon Brando, Jr.'', [[3 Απριλίου]] [[1924]] - [[1 Ιουλίου]] [[2004]]) ήταν [[Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής|Αμερικανός]] ηθοποιός, από τους πλέον σημαντικούς ηθοποιούς του 20ού αιώνα. Οι εξαιρετικές του υποκριτικές ικανότητες φάνηκαν σε ταινίες που σκηνοθέτησε ο ελληνοαμερικανός [[Ελία Καζάν|Ηλίας Καζάν]] την δεκαετία του 1950, όπως το ''[[Λεωφορείον ο Πόθος]]'' και ''[[Το λιμάνι της αγωνίας]]''. Το δραματικό ύφος τού ωραίου, ασυμβίβαστου και καταστρεπτικού ή αυτοκαταστροφικού νέου, που εισήγαγε ο Μπράντο, επηρέασε πολλούς μεταγενέστερους Αμερικανούς ηθοποιούς, όπως ο [[Τζέιμς Ντην]], ο [[Πωλ Νιούμαν]] και ο [[Ρόμπερτ Ντε Νίρο]]. Το [[Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου]] τον έχει κατατάξει τέταρτο στη λίστα με τους 25 μεγαλύτερους σταρ όλων των εποχών.<ref>{{cite web | url = http://www.afi.com/tvevents/100years/stars.aspx | title = AFI's 100 Years...100 Stars | work = American Film Institute | accessdate = 23 Οκτωβρίου 2006 }}</ref>

Ο Μπράντο γεννήθηκε στην [[Ομάχα]] της πολιτείας [[Νεμπράσκα]] των [[ΗΠΑ]] στις [[3 Απριλίου]] του [[1924]]. Το 1935, οι γονείς του χώρισαν και ο μικρός Μπράντο μαζί με τα δύο του αδέλφια ακολούθησε την μητέρα του στην ΑγίαΣάντα Άννα (Santa Ana)Άνα της Καλιφόρνιας[[Καλιφόρνια]]. Το 1937, οι γονείς του συμφιλιώθηκαν και εγκαταστάθηκαν στο Λίμπερτυβιλ κοντά στο [[Σικάγο]].

Το 1944 ανέλαβε τον πρώτο του μεγάλο ρόλο στην δραματική θεατρική κωμωδία ''[[Θυμάμαι τη μαμά'' (''I Remember MamaΜαμά]]''), που παίχθηκε στο Μπρόντγουεϊ της Νέας Υόρκης. Η παράσταση απέτυχε οικονομικά, αλλά οι κριτικές για τον Μπράντο ήταν ιδιαιτέρως καλές. Το 1947, ανέλαβε τον ρόλο του Στάνλεϋ Κοβάλσκι στο θεατρικό δράμα του [[ΤέννεσσηΤένεσι ΓουίλιαμςΟυίλιαμς]] ''ΛεωφορείοΛεωφορείον ο Πόθος'' (''A Streetcar Named Desire''), σε σκηνοθεσία του [[Ελία Καζάν|Ηλία Καζάν]].

Το [[1950]] ο Μπράντο έκανε το ντεμπούτο του στη μεγάλη οθόνη αναλαμβάνοντας τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία του [[Φρεντ Τσίνεμαν]], ''[[Το κορμίΚορμί μου σου ανήκειΑνήκει]]'' (''The Men'').

Το 1951, ο Μπράντο υποδύθηκε τον ''Στάνλεϋ Κοβάλσκι'' στην κινηματογραφική μεταφορά του ''Λεωφορείου[[Λεωφορείον ο Πόθος]]'', πάλι σε σκηνοθεσία [[Ελία Καζάν|Ηλία Καζάν]]. Για τον ρόλο αυτό, καθώς και για τους πρωταγωνιστικούς του ρόλους στις ταινίες ''[[Βίβα Ζαπάτα!]]'' (''Viva Zapata!'', 1952) και ''[[Ιούλιος Καίσαρ (ταινία)|Ιούλιος Καίσαρ]]'' (''Julius Caesar'', 1953), ο Μπράντο προτάθηκε για το βραβείο Όσκαρ. Τελικά, ο Μπράντο τιμήθηκε με [[Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου]] το 1954 για τον ρόλο τού Τέρρυ Μαλλόυ στην ταινία του [[Ελία Καζάν|Ηλία Καζάν]] ''[[Το λιμάνι της αγωνίας]]'' (''On the Waterfront'').

Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 και καθ' όλη την δεκαετία του 1960, ο Μπράντο πρωταγωνίστησε σε μέτριες έως κακές ταινίες που δεν ανταποκρίνονταν στο υποκριτικό του ταλέντο. Η επιστροφή του Μπράντο σε σημαντικούς ρόλους έγινε με τις ταινίες του [[Φράνσις Φορντ Κόπολα]] ''[[Ο νονός''Νονός (''Theταινία)|Ο GodfatherΝονός]]'', (1972) και ''[[Αποκάλυψη, τώραΤώρα!]]'' (''Apocalypse Now'', 1979). Για τον ρόλο τού Βίτο Κορλεόνε στον ''Νονό'', ο Μπράντο τιμήθηκε με το βραβείο Όσκαρ, αλλά αρνήθηκε να παραλάβει ο ίδιος το βραβείο, διαμαρτυρόμενος έτσι για την κακομεταχείριση των αυτοχθόνων Ινδιάνων στις ΗΠΑ. Μία άλλη ταινία στην οποία πρωταγωνίστησε ο Μπράντο, και η οποία προκάλεσε έντονες αντιπαραθέσεις κριτικών για τον ερωτισμό της, ήταν το ''[[Το Τελευταίο ταγκόΤανγκό στο Παρίσι]]'' (''Last Tango in Paris'', 1972) σε σκηνοθεσία του [[Μπερνάρντο Μπερτολούτσι]].

Στα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο Μπράντο ανέλαβε ρόλους και πάλι σε μέτριες έως κακές ταινίες, με εξαίρεση τις ταινίες ''[[Μια σκληρή, λευκή εποχή]]'' (''A Dry White Season'', 1989, υποψ. για Όσκαρ β' ανδρικού ρόλου), [[Ο Αρχάριος|''Ο αρχάριοςΑρχάριος'']] (''The Freshman'', 1990) και ''[[Ντον Χουάν ΝτεΜάρκο|''Ντον (''DonΧουάν Juan DeMarcoΝτεΜάρκο'',]] (1995).

Η προσωπική ζωή του Μπράντο υπήρξε το ίδιο ταραγμένη με την επαγγελματική του ζωή. Πάλεψε για τα ανθρώπινα δικαιώματα και για την αποκατάσταση των αυτοχθόνων Ινδιάνων των ΗΠΑ. Παντρεύτηκε τρεις φορές και απέκτησε έντεκα παιδιά, από τις συζύγους του, τις ερωμένες του καθώς και από υιοθεσία. Αγάπησε με πάθος την Ταϊτή και έζησε εκεί για ένα μεγάλο μέρος της ζωής του. Τον Μάιο του 1990, ο πρωτότοκος γιος του Μπράντο, ο Κριστιάν, δολοφόνησε τον εραστή της ετεροθαλούς αδελφής του, Τσεγιέν. Αργότερα ο Κριστιάν καταδικάστηκε σε φυλάκιση 10 ετών, ενώ η Τσεγιέν αυτοκτόνησε σε ηλικία 25 ετών, τοτον Απρίλιο του 1995.

[[Αρχείο:Marlon_Brando_in_'Streetcar_named_Desire'_trailer.jpg|thumb|200px|right|Ο Μάρλον Μπράντο το [[1951]] στο τρέιλερ της ταινίας του [[Ηλία Καζάν|Ελία Καζάν]], [[Λεωφορείον ο πόθος|''Λεωφορείον ο πόθος'']] (''A Streetcar Named Desire'').]]