Νικόλα Μουσάνωφ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Γεννήθηκε σιτςστις 12 Απριλίου 1872 στο [[Δρυάνοβο]], της τότε Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Σπoύδασε νομική στο [[Αιξ-αν-Προβάνς]] και το 1893 μετά την επιστροφή του στη Βουλγαρία διορίστηκε δικαστής. Το 1896 εντάχθηκε στο Δημοκρατικό Κόμμα. Εκλέχτηκε βουλευτής για πρώτη φορά το 1902.<ref name="Dictionary">Raymond Detrez, ''Historical Dictionary of Bulgaria'', Rowman and Littlefield London 2015 σελ. 335-6</ref> Στην κυβέρνηση του [[Αλεξάντερ Μαλίνωφ]] που σχηματίστηκε μετά τις [[Βουλγαρικές βουλευτικές εκλογές 1908|εκλογές του 1908]] έγινε αρχικά υπουργός Παιδείας και στη συνέχεια υπουργός Εσωτερικών. Στην επόμενη κυβέρνηση του Μαλίνωφ το 1918 που οδήγησε στη συνθηκολόγηση της Βουλγαρίας στον [[Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο]], υπηρέτησε αρχικά ως υπουργός Δημοσίων Έργων και στη συνέχεια Μεταφορών, Ταχυδρομείων και Τηλεγράφου. Μετά την παραίτηση του Μαλίνωφ στις [[28 Νοεμβρίου]] 1918 παρέμεινε στην κυβέρνηση του [[Θεοντόρ Θεοντόροωφ]] έχοντας τα χαρτοφυλάκια των Εσωτερικών και της Υγείας. Αντιτάχθηκε ανοιχτά στην επόμενη κυβέρνηση της [[Βουλγαρική Αγροτική Εθνική Ένωση|Βουλγαρικής Αγροτικής Εθνικής Ένωσης]] του [[Αλεκσάνταρ Σταμπολίνσκι]] και φυλακίστηκε μέχρι το πραξικόπημα του 1923 που ανέτρεψε τον Σταμπολίνσκι. <ref name="Dictionary"/>

Μετά τη νίκη της Λαϊκής Συμμαχίας, την οποίο ηγούταν το Δημοκρατικό κόμμα, στις [[Βουλγαρικές βουλευτικές εκλογές 1931|εκλογές του 1931]], ο Μουσάνωφ έγινε υπουργός εσωτερικών στην κυβέρνηση του Μαλίνωφ από τον Ιούνιο του 1931 μέχρι τις 12 Οκτωβρίου του ίδιου χρόνου, οπότε και ο Μαλίνωφ παραιτήθηκε για λόγους υγείας και ο Μουσάνωφ ανέλαβε την πρωθυπουργία. <ref>Εφημερίδα Ακρόπολις, φύλλο 13/10/1931</ref> Ως πρωθυπουργός άσκησε στο εσωτερικό ένα καθεστώς σκληρής δημοκρατίας. Η Βουλγαρία παρουσίαζε τότε σοβαρά οικονομικά προβλήματα, εξαιτίας και της [[Παγκόσμια οικονομική ύφεση 1929|διεθνούς οικονομικής ύφεσης]], αναγκάζοντας την κυβέρνηση να κάνει περικοπές στο δημόσιο τομέα και ακόμα και να αναγκαστεί σε καθυστέρηση καταβολής μισθών για μερικούς μήνες. Τα οικονομικά προβλήματα είχαν ως αποτέλεσμα και την αδυναμία προαγωγών αξιωματικών του στρατεύματος, προκαλώντας τη δυσαρέσκεια τους. Τα εργατικά στρώματα, επηρεασμένα από το [[Κομμουνιστικό Κόμμα Βουλγαρίας|κομμουνιστικό κόμμα]] ειδικά στη [[Φιλιππούπολη]], οργάνωναν κινητοποιήσεις και απεργίες. Το Κομμουνιστικό Κόμμα κατάφερε να κερδίσει της δημοτικές εκλογές στη Σόφια το 1932, οπότε και η κυβέρνηση Μουσάνωφ διέλυσε το δημοτικό συμβούλιο. Για να αντιμετωπίσει την αυξανόμενη επιρροή τους, καθαίρεσε 15 βουλευτές του ΚΚΓ, έκλεισε συλλόγους του και απαγόρεψε συναντήσεις του. <ref>Frederick B. Chary, ''The History of Bulgaria'', Greenwood 2011</ref> Επιπλέον, οι διάφορες πολιτικές ομάδες που συγκροτούσαν τη Λαϊκή Συμμαχία, και ειδικά η Αγροτική Εθνική Ένωση, επιθυμούσαν περισσότερη εκπροσώπηση τους στο κυβερνητικό σχήμα προκαλώντας ενδοκυβερνητικές αντιμαχίες και κατηγορίες της αντιπολίτευσης ότι η κυβέρνηση κυβερνούσε με τα ίδια πελατειακά κριτήρια όπως τα παλαιά προπολεμικά κόμματα. <ref name="Lampe">John Lampe, Balkans into Southeastern Europe, 1914-2014: A Century of War and Transition, Palgrave Macmillan, London 2006 σελ. 117</ref>

Τα κυριότερα σημεία αντιπαλότητας ανάμεσα σε Ελλάδα και Βουλγαρία ήταν η επιθυμία αναθεώρησης των εδαφικών μεταβολών της [[Συνθήκη του Νεϊγύ|συνθήκης του Νεϊγύ]] από τη μεριά της Βουλγαρίας, η ελληνοβουλγαρική εμπορική σύμβαση του 1927 που είχε καταγγελθεί από τη μεριά της Ελλάδας το 1930 και διάφορες οικονομικές διαφορές και αποζημιώσεις ανάμεσα στις δυο χώρες.<ref>Penelope Kissoudi, The Balkan Games and Balkan Politics in the Interwar Years 1929 – 1939 Routledge 2009</ref> Λόγω της κακής οικονομικής κατάστασης της Βουλγαρίας, ο Μουσάνωφ επιθυμούσε την αναστολή πληρωμών των πολεμικών αποζημιώσεων του πολέμου κάτι που κατόρθωσε το 1932. Παρά τις προσπάθειες διπλωματικής προσέγγισης με τις υπόλοιπες βαλκανικές χώρες και τις επισκέψεις του στη Γιουγκοσλαβία και τη Ρουμανία, ο Μουσάνωφ τάχθηκε ενάντια στο [[Βαλκανικό Σύμφωνο (1934)|Βαλκανικό Σύμφωνο]] παρά τις προσπάθειες της Ρουμανικής κυβέρνησης να ενταχθεί και η Βουλγαρία.<ref>Eliza Campus, The Little Entente and the Balkan Alliance Ed. Academiei Republici socialiste România, 1978 σελ.66</ref> Οι Βούλγαροι θεωρούσαν ότι η προσχώρηση τους στο Σύμφωνο θα σήμαινε την αποκήρυξη κάθε προσπάθεια αποκατάστασης των εθνικών τους πόθων με την αναθεώρηση των μεταπολεμικών συνόρων.<ref name="Πλουμίδης"/>