Αϊκίντο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

 

 

Η ιστορία του '''αϊκίντο''' είναι συνδεδεμένη με το πρόσωπο του '''Μοριχέϊ Ουεσίμπα''' (1883-1969), μιας από τις πιο διακεκριμένες φυσιογνωμίες των [[:Κατηγορία:Ιαπωνικές πολεμικές τέχνες|ιαπωνικών πολεμικών τεχνών]] του 20ου αιώνα. Ο Ουεσίμπα πέρασε τις πρώτες τρεις δεκαετίες της ζωής του μελετώντας διάφορες [[πολεμικές τέχνες]] (κυρίως το τζουτζούτσου της σχολής Ντάιτο-ρίου αλλά και κεντζούτσου –ξιφασκία– και άλλα στιλ πάλης) και από τα μέσα της δεκαετίας του '30, άρχισε να διδάσκει τη δική του εκδοχή μιας τέχνης που στηρίζεται στις ρίψεις και τις ακινητοποιήσεις αλλά και που περιλαμβάνει τεχνικές αφοπλισμού ενάντια σε αντιπάλους οπλισμένους με ξύλινο ξίφος (μποκέν), ξύλινο ραβδί μήκους 1,20 μ. (τζο) ή μαχαίρι (τάντο). Βασικό χαρακτηριστικό του αϊκίντο έναντι άλλων τεχνών της κατηγορίας τζουτζούτσου είναι η ιδεολογία του Ουεσίμπα η οποία απαγορεύει τους αγώνες και προάγει την αρμονία και την αλληλοκατανόηση μεταξύ των ανθρώπων. Το αϊκίντο σήμερα είναι χωρισμένο σε τρία μεγάλα στιλ, το ένα από τα οποία (Αϊκικάι) διοικείται από τους απογόνους του Ουεσίμπα (αυτή τη στιγμή από τον εγγονό του), κατά το παραδοσιακό ιαπωνικό σύστημα.