Σόουλ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η '''σόουλ''' (soul) είναι ένα [[μουσικό είδος]],<ref name=sca>^ A History of Soul Music [http://www.scaruffi.com/history/soul.html Scaruffi.com]</ref> <ref name=gym/> <ref name=pap>^ Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Larousse Britannica, τόμος 47, σελ. 363-364</ref> το οποίο συνδυάζει το [[R&B]],<ref name=gym/> <ref name=pap/> την [[γκόσπελ]]<ref name=sca/> <ref name=gym/> <ref name=pap/> και τη [[σπιρίτσουαλ]],<ref name=pap/> σε [[χορός|χορευτικές φόρμες]]. Από τη σόουλ προέρχονται η [[ντίσκο]], η [[ποπ μουσική|ποπ]] και το [[χιπ χοπ]].<ref name=gym/> Σημαντικότερος προάγγελος του μουσικού αυτού είδους θεωρείται ο [[Ρέι Τσαρλς]], ενώ οι γνωστότεροι μουσικοί της είναι οι [[Τζέιμς Μπράουν]],<ref name=gym>^ Βιβλίο Μουσικής Γ' Γυμνασίου, σελ. 39-41</ref> <ref name=pap/> [[Ότις Ρέντινγκ]], [[Αρίθα Φράνκλιν]], [[Ουΐλσον Πίκετ]], [[Αλ Γκριν]], [[στίβι Γουόντερ|Στίβι Ουώντερ]], [[ΣμόκυΣμόκι Ρόμπινσον]] , [[Μάρβιν ΓκέυΓκέι]].<ref name=sca/> <ref name=pap/> kaiκαι η [[AmyΆμι WinehouseΟυάινχαουζ]].

Η σόουλ δημιουργήθηκε από τη συγχώνευση της γκόσπελ,<ref name=sca/> <ref name=gym/> <ref name=pap/> του R&B,<ref name=gym/> <ref name=pap/> της σπιρίτσουαλ<ref name=pap/> και της [[doo-woop]] μουσικής.<ref name=sca/> Οι πρώτοι σόουλ μουσικοί (λίγο μετά από το [[δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος|Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο]]), καινοτομώντας, μετέτρεψαν, ουσιαστικά, τη γκόσπελ, σε μια πιο κοσμική [[μορφές τέχνης|μορφή τέχνης]],<ref name=sca/> με δυνατά [[φωνή|φωνητικά]] και χρήση [[χάλκινα πνευστά|χάλκινων πνευστών]] [[μουσικό όργανο|μουσικών οργάνων]].<ref name=pap/> Ωστόσο, η άμεση εξάρτησή της από τις ικανότητες των [[ενορχήστρωση|ενορχηστρωτών]], οδήγησε στη μετατροπή της, από ένα είδος που κινείτο με γνώμονα τα φωνητικά, σε ένα που βασιζόταν στους μουσικούς και τους [[ήχος|ήχους]] των οργάνων τους. Ο τερματισμός της άμεσης εξάρτησης της σόουλ από τα φωνητικά έλαβε χώρα, κυρίως, σε [[Νέα Υόρκη]], [[Μέμφις (Τενεσσί)|Μέμφις]], [[Ντιτρόιτ]] και [[Φιλαδέλφεια (Η.Π.Α.)|Φιλαδέλφεια]], λόγω των ιδρύσεων των [[δισκογραφική εταιρεία|δισκογραφικών εταιρειών]] [[atlantic Records|Atlantic]] ([[1947]]), [[stax Records|Stax]] ([[1959]]), [[tamla Motown Records|Tamla Motown]] ([[1959]]) και [[international Philadelphia Records|International]] ([[1971]]), αντίστοιχα. Στη Νέα Υόρκη, πολύ σημαντικό ρόλο έπαιξε ο παραγωγός και κριτικός [[Τζέρρυ Ουέξλερ]], ο οποίος ανακάλυψε την Αρίθα Φράνκλιν. Παρ' όλα αυτά, τo κίνημα της σόουλ υποστηριζόταν και από πολλούς λευκούς, οι οποίοι, παρά τα [[στερεότυοπο|στερεότυπα]] της εποχής, δε θεωρούσαν την [[αφρικανική κουλτούρα]] κακή ή εξευτελιστική, αλλά απλώς διαφορετική, σε αντίθεση με τους περισσότερους, κάτι στο οποίο είχε βοηθήσει και η [[τζαζ]], μαζί με τα [[κοινωνία|κοινωνικά]] και [[πολιτική|πολιτικά]] της επιτεύγματα. Αρχικά, αποτελούσε τη [[μουσική]] που άκουγαν οι νέοι μαύροι στις γιορτές και τις συναθροίσεις τους. Όταν, όμως, τα κινήματα υπέρ των [[πολιτικά δικαιώματα|πολιτικών δικαιωμάτων]] των μαύρων, άρχισαν να γιγαντώνονται, η σόουλ έγινε ένα από τα σύμβολα συσπείρωσής τους. Αν και το μουσικό αυτό είδος, δεν είχε πολιτικό χαρακτήρα, η άνοδός του, τό βοήθησε στο να αντιπροσωπεύσει μια από τις πρώτες και σημαντικότερες επιτυχίες των κινημάτων αυτών. Έτσι, υιοθετήθηκαν πολλά στοιχεία από το [[ροκ εν ρολ]], όπως, η προσωπική έκφραση και η πολιτική [[εξέγερση]]. Καθώς, λοιπόν, και το [[μπλουζ]] έχανε την αίγλη του, η σόουλ εισήγαγε ένα νέο στυλ, στο οποίο η κομψότητα του χορού έπαιζε το σημαντικότερο ρόλο. Κατά τη [[δεκαετία 1970|δεκαετία του '70]], το [[φαινόμενο]] της σόουλ άρχισε να χάνεται, λόγω της ανόδου της [[φανκ]] και της εμφάνισης της [[ντίσκο]] μουσικής. Παρ' όλα αυτά, την [[δεκαετία 1980|επόμενη δεκαετία]] ήλθε μια έμμεση αναβίωσή της, με την άνοδο του [[χιπ χοπ]]. Λίγα χρόνια μετά, η σόουλ έμοιαζε να αναγεννιέται, όταν το είδος της ''urban soul'' έκανε την εμφάνισή του και κυριάρχησε στα μουσικά δρώμενα.

Στη Φιλαδέλφεια, ο [[ιεροκήρυκας]] [[Σάλομον Μπερκ]] συνδύασε το κήρυγμά του, με τους χορευτικούς ρυθμούς της σόουλ. Αργότερα, κατά τη δεκαετία του '70 και το τέλος εποχής για τη σόουλ του [[Μίσιγκαν]], στην [[Πενσυλβάνια]] αναπτύχθηκε η δισκογραφική εταιρεία International, η οποία εκμεταλλεύθηκε την παρακμή της Tamla [[Motown]] και προσπάθησε να προωθήσει μουσικούς του νέου κύματος της σόουλ, όπως οι [[MFSB]], [[O'Jays]], [[Harold Melvin and the Blue Notes]].

Στην [[Τζώρτζια]], από τους αντιπροσώπους του κινήματος της σόουλ ξεχώρισαν ο [[Τζέιμς Μπράουν]], ο οποίος χρησιμοποίησε, μεταξύ άλλων, και στοιχεία από τη [[φανκ]] και την [[τζαζ]], ο [[Ότις Ρέντινγκ]], ο [[Στιβ Κρόππερ]] και ο [[Τσακ Ουΐλς]], ο οποίος ήταν επηρεασμένος από τη μουσική της [[δεκαετία 1920|δεκαετίας του '20]].

Οι σημαντικότεροι σόουλ μουσικοί από τη [[Νοτια Καρολίνα]], εκείνης της εποχής ήταν ο [[βαρύτονος]] [[Μπρουκ Μπέντον]] και ο [[Ντον Κόβεϋ]]. Ο Κόβεϋ συνεργάστηκε αργότερα με την [[Αρίθα Φράνκλιν]].

Μια από τις περιοχές των [[Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής|Ηνωμένων Πολιτειών]], στην οποία η σόουλ κυριάρχησε, ήταν το [[Σικάγο]] του [[ιλινόι|Ιλλινόι]], χάρις στις εμπνεύσεις του [[Κέρτις ΜέυφιλντΜέιφιλντ]], ο οποίος προσέθεσε στη σόουλ και πολλά τζαζ στοιχεία, ιδίως στα φωνητικά, της -επίσης επηρεασμένης από την τζαζ- αλλά και τη μπλουζ, [[Φοντέλλα Μπας]] και του [[Σαμ Κουκ]].

Στο Ντιτρόιτ, οι σημαντικότεροι εκπρόσωποι του κινήματος ήταν οι [[Τζάκι Ουΐλσον]], [[Αρίθα Φράνκλιν]] και [[Λιτλ Ουΐλι Τζων]]. Η άνοδος της δισκογραφικής Tamla [[Motown]], στην πολιτεία του Μίσιγκαν, ενθάρρυνε τη χρήση [[έγχορδο|έγχορδων]] οργάνων στη σόουλ. Στα κομμάτια της Motown περιγραφόταν, συνήθως, η ζωή των [[εφηβεία|εφήβων]]. Αργότερα, το Μίσιγκαν ανέδειξε και άλλους σόουλ καλλιτέχνες, όπως, οι [[the Supremes|Supremes]], η [[Νταϊάνα Ρος]], οι [[Four Tops]], ο [[Νόρμαν Ουΐτιφιλντ]], οι [[the Temptations|Temptations]], o Σμόκυ[[Σμόκι Ρόμπινσον]], ο [[Μάρβιν ΓκέυΓκέι]] και ο [[Στίβι Γουόντερ|Στίβι Ουώντερ]]. Ωστόσο, το [[1972]], η Motown μετέφερε την έδρα της από το Ντιτρόιτ, στο [[Λος Άντζελες]], σηματοδοτώντας τη λήξη της σόουλ εποχής, στην πολιτεία του Μίσιγκαν.

Στην Πολιτεία της Αλαμπάμα, ξεχώρισε ο [[ΠέρσυΠέρσι Σλεντζ]].

Η σόουλ είχε μεγάλη αναγνωρισιμότητα, στο Λος Άντζελες, χάρις στον [[Ντόμπι Γκρέυ]] και τον [[Ρέι Τσαρλς]].

Ο [[ΙσαάκΆιζακ ΧέυζΧέιζ]] ανέπτυξε έναν υποτονικό, [[funk|φανκ]] ήχο, ο οποίος έθεσε τις βάσεις για τη ντίσκο μουσική, ενώ ο [[Αλ Γκριν]] βοήθησε πολύ στο να γίνει αρκετά δημοφιλής η σόουλ μουσική, με τα ερωτικά κομμάτια του.

Τα κύρια χαρακτηριστικά της σόουλ είναι η δυνατή [[φωνή]] του [[τραγούδι|τραγουδιστή]] και τα χάλκινα πνευστά μουσικά όργανα ([[σαξόφωνο]], [[τρομπέτα]]), των οποίων τα μεγάλης [[ένταση ηχητικής πηγής|έντασης]] [[ριφ]], τήςτης προσδίδουν δυναμισμό και τήντην κάνουν να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα είδη.<ref name=pap/> Ωστόσο, η άμεση εξάρτησή της από τους ενορχστρωτές και τους παραγωγούς (όπως και στα περισσότερα συγγενή μουσικά είδη της ποπ), τήντην έκανε να εξελιχθεί σε ένα είδος, το οποίο βασιζόταν πια στους ήχους των οργάνων και όχι στα φωνητικά.<ref name=sca/>