Σερβική Επανάσταση: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
|||
Γραμμή 14:
Οι νέες συνθήκες, όπως η [[Εξέγερση του Κράινα Κότσινα|Αυστριακή κατοχή της Σερβίας]], h άνοδος της Σερβικής ελίτ πέρα από το [[Δούναβης|Δούναβη]], οι [[Πρώτη Γαλλική Αυτοκρατορία|κατακτήσεις του Ναπολέοντα στα Βαλκάνια]] και οι μεταρρυθμίσεις στη Ρωσική Αυτοκρατορία σήμαιναν, επίσης, την έκθεση σε νέες ιδέες. Οι Σέρβοι μπορούσαν τώρα να συγκρίνουν καθαρά πώς οι συμπατριώτες τους προόδευαν στη Χριστιανική Αυστρία, στις Ιλλυρικές επαρχίες κλπ., ενώ οι Οθωμανοί Σέρβοι υπόκειντο ακόμη σε φόρο με βάση τη θρησκεία, που τους αντιμετώπιζε ως δεύτερης κατηγορίας πολίτες.
Κατά τη διάρκεια της Αυστριακής κατοχής της Σερβίας (1788-1791), πολλοί Σέρβοι υπηρέτησαν ως στρατιώτες και αξιωματικοί στο στρατό των Αψβούργων, όπου απέκτησαν γνώσεις σχετικά με στρατιωτικές τακτικές, οργάνωση και όπλα. Άλλοι απασχολούντο σε διοικητικά γραφεία στην Ουγγαρία ή στην κατεχόμενη ζώνη. Άρχισαν να ταξιδεύουν σε αναζήτηση εμπορίου και εκπαίδευσης και εκτέθηκαν σε ευρωπαϊκές ιδέες για την κοσμική κοινωνία, την πολιτική, το δίκαιο και τη φιλοσοφία, συμπεριλαμβανομένων τόσο του [[Ρασιοναλισμόςορθολογισμού]] και του [[Ρομαντισμός|Ρομαντισμού]]. Εκεί γνώρισαν τις αξίες της [[Γαλλική Επανάσταση|Γαλλικής Επανάστασης]], που θα επηρεάσουν πολλούς Σέρβους εμπόρους και μορφωμένους ανθρώπους. Υπήρξε μια δραστήρια Σερβική κοινότητα στο νότιο τμήμα της [[Οίκος των Αψβούργων|Αυτοκρατορίας των Αψβούργων]], από όπου οι ιδέες περνούσαν προς τα νότια (πέρα από τον Δούναβη). Ένα άλλο πρότυπο ήταν η Ρωσική Αυτοκρατορία, η μόνη ανεξάρτητη Σλαβική και Ορθόδοξη χώρα, που είχε μεταρρυθμιστεί πρόσφατα και ήταν τώρα σοβαρή απειλή για τους Τούρκους. Η ρωσική εμπειρία ενέπνεε ελπίδα για τη Σερβία.
Άλλοι Σέρβοι στοχαστές εντόπιζαν δυνάμεις στο ίδιο το Σερβικό έθνος. Δύο κορυφαίοι Σέρβοι μελετητές είχαν επηρεαστεί από τη Δυτική εκπαίδευση και έστρεψαν την προσοχή τους προς τη γλώσσα και τη λογοτεχνία της ίδιας της Σερβίας. Ο ένας ήταν ο [[Ντοσιντέι Ομπράντοβιτς]] (1739 – 1811), πρώην ιερέας που κατέφυγε στη Δυτική Ευρώπη. Σοκαρισμένος που ο λαός του δεν είχε καθόλου σύγχρονη κοσμική λογοτεχνία, συγκέντρωσε γραμματικές και λεξικά για να δημιουργήσει μια σύγχρονη [[Σερβική γλώσσα]], έγραψε μερικά βιβλία ο ίδιος και μετέφρασε άλλα. Άλλοι ακολούθησαν το παράδειγμά του και αναβίωσαν ιστορίες μεσαιωνικής δόξας της Σερβίας. Αργότερα έγινε ο πρώτος Υπουργός Παιδείας της σύγχρονης Σερβίας (1805).
Η δεύτερη μορφή ήταν ο [[Βουκ Στεφάνοβιτς Κάρατζιτς|Βουκ Κάρατζιτς]] (1787 - 1864)). Ο Βουκ ήταν λιγότερο επηρεασμένος από τον ορθολογισμό του [[Διαφωτισμός|Διαφωτισμού]], όπως ο Ντοσιντέι Ομπράντοβιτς και περισσότερο από το Ρομαντισμό, που εξιδανίκευε τις κοινότητες των αγροτών και των χωρικών. Ο Βουκ συνέλεξε και δημοσίευση τη Σερβική επική ποίηση, έργο που βοήθησε να δομηθεί η Σερβική επίγνωση της κοινής ταυτότητας που βασιζόταν σε κοινά έθιμα και κοινή ιστορία. Αυτό το είδος της γλωσσικής και πολιτιστικής αυτογνωσίας ήταν κεντρικό χαρακτηριστικό του Γερμανικού εθνικισμού αυτή την περίοδο και οι Σέρβοι διανοούμενοι που εφάρμοζαν τώρα τις ίδιες ιδέες στα Βαλκάνια.
== Αναφορές ==
| |||