Σερβική Επανάσταση: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 23:
{{see also|Πρώτη Σερβική εξέγερση|}}
[[File:Karađorđe Petrović, by Vladimir Borovikovsky, 1816.jpg|thumb|left|200px|[[Καραγιώργης Πέτροβιτς]] (''Black George'') ηγέτης της [[Πρώτη Σερβική εξέγερση|Πρώτης Σερβικής Εξέγερσης]].]]
Κατά την [[Πρώτη Σερβική εξέγερση|Πρώτη Σερβική Εξέγερση]] (1804-1813) η Σερβία ένειωσε ως ανεξάρτητο κράτος, για πρώτη φορά μετά από 300 χρόνια [[Οθωμανική Αυτοκρατορία|Οθωμανικής]] και βραχύβιας [[Συνθήκη του Βελιγραδίου (1739)|Αυστριακής κατοχής]]. Με την ενθάρρυνση της Ρωσικής Αυτοκρατορίας τα αιτήματα για αυτοδιοίκηση εντός της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας το 1804 εξελίχθηκαν σε πόλεμο για ανεξαρτησία το 1807. Συνδυάζοντας την πατριαρχική δημοκρατία των αγροτών με τους σύγχρονους εθνικούς στόχους η Σερβική επανάσταση προσέλκυσε χιλιάδες εθελοντές, μεταξύ των Σέρβων από όλα τα [[Βαλκάνια]] και την [[Κεντρική Ευρώπη]]. Η Σερβική επανάσταση τελικά έγινε σύμβολο της διαδικασίας οικοδόμησης των εθνών στα Βαλκάνια, προκαλώντας αγροτικές αναταραχές μεταξύ των Χριστιανών τόσο στην Ελλάδα όσο και στη Βουλγαρία. Μετά την επιτυχή πολιορκία με 25.000 άνδρες, στις 8 Ιανουαρίου 1807 οι χαρισματικός ηγέτης της εξέγερσης Καραγιώργης Πέτροβιτς ανακήρυξε το Βελιγράδι ως πρωτεύουσα της [[Πριγκιπάτο της Σερβίας|Σερβίας]].
[[File:Serbia1809.png|thumb|right|200px|Επαναστατημένη Σερβία το 1809]]
[[File:Serbia1813.png|thumb|right|200px|Επαναστατημένη Σερβία το 1813]]
Οι Σέρβοι απάντησαν στις [[Η Σφαγή των Κνέζων|Οθωμανικές βιαιότητες]] με την ίδρυση ξεχωριστών θεσμικών της οργάνων: το Κυβερνητικό Συμβούλιο (Praviteljstvujušči Sovjet), τη [[Πανεπιστήμιο του Βελιγραδίου|Μεγάλη Ακαδημία]] (Велика школа), τη Θεολογική Ακαδημία (Bogoslovija) και άλλα διοικητικά όργανα. Ο Καραγιώργης και άλλοι επαναστατικοί ηγέτες έστειλαν τα παιδιά τους στη Μεγάλο Ακαδημία, όπου μεταξύ των σπουδαστών ήταν επίσης ο Βουκ Στεφάνοβιτς Κάρατζιτς (1787-1864), ο διάσημος μεταρρυθμιστής του Σερβικού αλφαβήτου. Το Βελιγράδι επανακατοικήθηκε από τοπικούς στρατιωτικούς ηγέτες, εμπόρους και βιοτέχνες αλλά και από μια σημαντική ομάδα φωτισμένων Σέρβων από την [[Οίκος των Αψβούργων|Αυτοκρατορία των Αψβούργων]], που έδωσε ένα νέο πολιτιστικό και πολιτικό πλαίσιο για την ισότιμη κοινωνία αγροτών της Σερβίας. Ο [[Ντοσιντέι Ομπράντοβιτς]], εξέχουσα προσωπικότητα του Βαλκανικού [[Διαφωτισμός|Διαφωτισμού]], ιδρυτής της Μεγάλης Ακαδημίας, έγινε ο πρώτος υπουργός Παιδείας της Σερβίας το 1811.
Μετά τη Γαλλική εισβολή το 1812 η Ρωσική Αυτοκρατορία απέσυρε την υποστήριξή της από τους Σέρβους επαναστάτες. Το ένα τέταρτο του πληθυσμού της Σερβίας (τότε περίπου 100.000 άτομα) εξορίστηκαν στην [[Οίκος των Αψβούργων|Αυτοκρατορία των Αψβούργων]], συμπεριλαμβανομένου του ηγέτη της εξέγερσης [[Καραγιώργης Πέτροβιτς|Καραγιώργης Πέτροβιτς]]. Οταν ανακαταλήφθηκε από τους Οθωμανούς τον Οκτώβριο του 1813, το Βελιγράδι έγινε πεδίο κτηνώδους εκδίκησης, με τη σφαγή εκατοντάδων πολιτών του και την πώληση χιλιάδων ως σκλάβων στην Ασία. Η άμεση Οθωμανική επικράτηση σήμανε επίσης την κατάργηση όλων των Σερβικών θεσμών και την επιστροφή των Οθωμανών Τούρκων στη Σερβία.
== Αναφορές ==
| |||