Κανναβουργείο Έδεσσας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Το '''Κανναβουργείο''' της [[Έδεσσα|Έδεσσας]] ήταν μια πρότυπη βιομηχανική μονάδα, δημιουργίας σχοινιών και σπάγκων από ινδική κάνναβη. Ήταν το μεγαλύτερο από τα 4 Κανναβουργεία της [[Ελλάδα|Ελλάδας]],σε παραγωγή και εγκαταστάσεις. Βρίσκεται δίπλα στους μύλους, στην τοποθεσία ''Μεγάλος Κρημνός'' δίπλα στην παλιά συνοικία της πόλης, και στο γνωστό ''γεωπάρκο των Καταρρακτών.'' Η λειτουργία του εργοστασίου σταμάτησε το 1967 λόγω του εξηλεκτρισμού της χώρας (επειδή το ηλεκτρικό του ρεύμα οφειλόταν στις υδατοπτώσεις της περιοχής), και των εισαγωγών νημάτων και υφάσματος σε χαμηλότερη τιμή από την [[Αμερική|Αμερική]].<ref>{{Cite web|url=http://edessacity.gr/museum/watermuseum/index.htm|title=Κανναβουργείο Έδεσσας|last=|first=|date=|website=|publisher=|accessdate=}}</ref>

Η πλήρης ακμή του εργοστασίου τοποθετείται στο χρονικό διάστημα 1928 – 1940, περίοδο κατά την οποία απασχολεί 150 εργάτες (κυρίως από την Έδεσσα). Ιδιαίτερα στη διάρκεια του '''Μεσοπολέμου''' το συγκεκριμένο ''Κανναβουργείο'' κάλυπτε συνολικά τη ζήτηση υφασμάτων και σπάγκων σε όλη την Ελλάδα. Τα χοντρά σχοινιά πηγαίνανε στην [[Κρήτη|Κρήτη]] (μεγαλύτερο κέντρο κατανάλωσης), στην [[Θεσσαλία|Θεσσαλία]] και στην [[Ήπειρος|Ήπειρο]], ενώ οι λεπτοί σπάγκοι στην [[Μακεδονία|Ανατολική Μακεδονία]] και τη [[Θράκη|Θράκη]]. Όμως κατά την περίοδο Οκτωβρίου – Μαρτίου υπήρχε στασιμότητα ως προς τη διανομή των προϊόντων.<ref>{{Cite web|url=http://www.archaiologia.gr/blog/issue/%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%83%CF%84%CE%AC%CF%83%CE%B9%CE%B1-%CE%BA%CE%BB%CF%89%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%8B%CF%86%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD/|title=Εργοστάσια Κλωστουφαντουργίας στην Έδεσσα|last=|first=|date=|website=|publisher=|accessdate=}}</ref>

Η απώλεια του κεκτημένου εκμετάλλευσης των υδατοπτώσεων, το ύψος των οφειλών προς τις τράπεζες, οι διαφωνίες των μετόχων, Ι.Κ.Α. και δημόσιο οδηγούν στη διακοπή των εργασιών του τον Μάιο του 1966. Οι 100 εργάτες του ''Κανναβουργείου'' ιδρύουν τον «''Παραγωγικό συνεταιρισμό η Πέλλα''» και αναλαμβάνουν τη διαχείριση του. Αργότερα το 1967 η διαχειριστική επιτροπή ζητά από την Ε.Τ.Β.Α. δάνειο για να συνεχίσει το εργοστάσιο τη λειτουργία του, όμως μάταια. Το εργοστάσιο κλείνει και ο νέος ιδιοκτήτης είναι το Δημόσιο.<ref>{{Cite web|url=http://www.archaiologia.gr/wp-content/uploads/2011/06/18-6.pdf|title=Κλωστουφαντουργία στο "Μικρό Μάντζεστερ"|last=|first=|date=|website=|publisher=|accessdate=}}</ref>

Σήμερα τα κτίρια και ο περιβάλλων χώρος του ''Κανναβουργείου'', έχουν αξιοποιηθεί ως '''πολυχώρος''' πολιτισμού, εκπαίδευσης και αναψυχής, αφότου ο χώρος κρίθηκε ιστορικό και διατηρητέο σημείο ενδιαφέροντος από το [[Υπουργείο Πολιτισμού|'''ΥΠΠΟ''']]. Δημιουργήθηκε ''βιομηχανικό μουσείο'' για την ιστορία της [[Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης|υδροκίνησης]] και χώρος ''αναψυχής'' και ''πολιτιστικών εκδηλώσεων''. Επίσης τα 2/10 της μονάδας παραγωγής έχουν μετατραπεί σε εστιατόριο και καφετέρια ενώ ακριβώς κάτω από το εργοστάσιο λειτουργεί κλάμπ από το 2000. Η προσέλευση σε αυτό το σημείο μπορεί να πραγματοποιηθεί από τους σύγχρονους γυάλινους ανελκυστήρες του δήμου κατά μήκος του βράχου, από τις σκάλες επίσης κατά μήκος του βράχου, από το καλντερίμι (ο δρόμος όπου ενώνει την πόλη με το εργοστάσιο, τον οποίον χρησιμοποιούσαν οι εργάτες), και από τα σκαλοπάτια δίπλα στον [[Εδεσσαίος|καταρράκτη της Έδεσσας]] και στην συνέχεια τον λιθόστρωτο δρόμο που οδηγεί στην κεντρική πύλη του εργοστασίου.[[Έδεσσα]]