Ινδονησία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η '''Ινδονησία''' είναι νησιωτικό κράτος της Νοτιοανατολικής [[Ασία]]ς, που απαρτίζεται από περίπου 18.000 νησιά. Με πληθυσμό 261.890.900 κατοίκων σύμφωνα με επίσημες εκτιμήσεις για το 2017<ref name="pop"/>, είναι η τέταρτη πολυπληθέστερη χώρα στον κόσμο και έχει το μεγαλύτερο πληθυσμό μουσουλμάνων. Πρωτεύουσα είναι η [[Τζακάρτα]], παλαιότερα γνωστή ως Μπατάβια. Η Ινδονησία συνορεύει με την [[Παπούα Νέα Γουινέα|Παπούα Νέα Γουινέα]], το [[Ανατολικό Τιμόρ]] και τη [[Μαλαισία]]. Άλλες γειτονικές χώρες είναι οι: [[Σιγκαπούρη]], [[Φιλιππίνες]], [[Αυστραλία]], καθώς και τηνη ινδική επικράτεια του [[Ανταμάν και Νικομπάρ]]. Η Ινδονησία είναι ιδρυτικό μέλος της [[ASEAN]] και μέλος του [[G20]] των μεγάλων οικονομιών. Η ινδονησιακή οικονομία είναι η δέκατη έβδομη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο, όσον αφορά το ονομαστικό ΑΕΠ και η δέκατη πέμπτη μεγαλύτερη από την ισοτιμία αγοραστικής δύναμης.

Το ινδονησιακό αρχιπέλαγος ήταν μια εμπορική σημαντική περιοχή τουλάχιστον από τον 7ο αιώνα, όταν oι Srivijaya και αργότερα oι Majapahit έκαναν εμπόριο με την [[Κίνα]] και την [[Ινδία]]. Οι τοπικοί άρχοντες απορρόφησαν σταδιακά τα ξένα πολιτιστικά, θρησκευτικά και πολιτικά πρότυπα από τους πρώτους αιώνες μ.Χ., και [[ινδουισμός|ινδουιστικά]] και [[βουδισμός|βουδιστικά]] βασίλεια άκμασαν. Η ιστορία της Ινδονησίας έχει επηρεαστεί από τις ξένες δυνάμεις που τις προσέλκυσαν οι φυσικοί πόροι της. οι μουσουλμάνοι έμποροι έφεραν το [[Ισλάμ]] και οι ευρωπαϊκές δυνάμεις πολέμησαν η μία την άλλη για το μονοπώλιο του εμπορίου των [[Μπαχαρικό|μπαχαρικών]] στα νησιά [[Μολούκες]] κατά τη διάρκεια της [[Εποχή των Ανακαλύψεων|Εποχής των Ανακαλύψεων]]. Μετά από τρεις και μισούς αιώνες ολλανδικής αποικιοκρατίας, η Ινδονησία εξασφάλισε την ανεξαρτησία της μετά τον [[δεύτεροςΒ΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|ΔεύτεροΒ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο]], το 1949. Η ιστορία της Ινδονησίας έκτοτε είναι ταραγμένη, με προκλήσεις που δημιουργούνται από φυσικές καταστροφές, τη διαφθορά, αποσχιστικές τάσεις, τη διαδικασία εκδημοκρατισμού και περιόδους ταχείας οικονομικής αλλαγής. Το σημερινό έθνος της Ινδονησίας είναι ενιαίο με προεδρική δημοκρατία που αποτελείται από τριάντα τέσσερις επαρχίες.

Από τις αρχές του 20ού αιώνα σε πολλά νησιά εκδηλώνονταν εξεγέρσεις ενάντια στις ξένες αρχές. Έπειτα από ένα σύντομο διάστημα κατοχής από την [[Ιαπωνία]] κατά τη διάρκεια του [[Β'Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Β'Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου]], οι Ινδονήσιοι με αρχηγό το [[Σουκάρνο]] κήρυξαν την ανεξαρτησία της χώρας το [[1945]] και ο Σουκάρνο διορίστηκε ο πρώτος πρόεδρος της Ινδονησίας. Μετά από τετραετείς συγκρούσεις ([[Ινδονησιακή Επανάσταση]]) με τους Ολλανδούς, οι οποίοι προσπάθησαν να επανακάμψουν στην περιοχή μετά τον Πόλεμοπόλεμο, πέτυχαν την αναγνώριση του κράτους τους ως ενιαίου και ανεξάρτητου ([[1949]]).

Η Ινδονησία, με την ιδιάζουσα στρατηγική σημασία, σημείο σύγκλισης διαφορετικών επιρροών, ακροβατούσε στην προσπάθειά της να αποκτήσει ισχύ περιφερειακής δύναμης, αλληθωρίζοντας προς Δυσμάς και Ανατολής και προσπαθώντας να αποκομίσει, υπό την ηγεσία του προέδρου [[Σουκάρνο]], όσο το δυνατόν περισσότερα οφέλη από τον ανταγωνισμό μεταξύ [[Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας|Κίνας]] και [[Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών|Ε.Σ.Σ.Δ.]] για την εξασφάλιση σφαιρών επιρροής στην περιοχή της Νοτιοανατολικής Ασίας. Ο Σουκάρνο, του οποίου η δράση εναντίον της αποικιοκρατίας άρχισε κατά την [[Ιαπωνία|ιαπωνική]] κατοχή στον Β'Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, άλλαξε την εξουσία του από δημοκρατική και απολυταρχική και στήριξε την ισχύ του στο εσωτερικό παίζοντας παιχνίδι λεπτών και επικίνδυνων ισορροπιών μεταξύ του στρατού και του ισχυρού Ινδονησιακού Κομμουνιστικού Κόμματος (ΡΙΚ), αποδυναμώνοντας για ένα διάστημα και τους δύο αυτούς καθοριστικούς για τις εξελίξεις παράγοντες. Το [[1962]] κλιμακώθηκε η αντιπαράθεση μεταξύ [[Ολλανδία|Ολλανδίας]]ς και Ινδονησίας, η οποία διεκδικούσε το ολλανδικό τμήμα της [[Νέα Γουινέα|Νέας Γουινέας]] (Δυτική). Ο Σουκάρνο εκβίασε την κατάσταση, στέλνοντας στο τρίμηνο Ιανουαρίου-Μαρτίου του [[1962]] στρατιωτικές δυνάμεις και αλεξιπτωτιστές στη Δ. Γουινέα. Τελικά, όμως, στις [[15 Αυγούστου]] υπογράφτηκε συμφωνία για την προσάρτηση αυτού του τμήματος του νησιού στην Ινδονησία, την [[1 Μαΐου|1η Μαΐου]] του [[1963]]. Το ίδιο χρονικό διάστημα η πρόθεση της [[Μαλαισία]]ς να συνενώσει σε ένα κράτος τη [[Σιγκαπούρη]], τη [[Βόρνεο|Βρετανική Βόρνεο]], το Σαμπάχ, το Σαραβάκ και το [[Μπρουνέι]] -αρχικώς αποδεκτή από τον Σουκάρνο- προσέκρουσε στη σφοδρή αντίθεσή του<ref>''Το παιχνίδι του Σουκάρνο'', Ιστορικό Λεύκωμα 1962, σελ. 107, Καθημερινή (1997)</ref>.

Το [[1964]] σημειώθηκαν συγκρούσεις [[Μαλαισία|Μαλαίσιων]] και [[Νέα Ζηλανδία|Νεοζηλανδών]] με Ινδονήσιους στρατιώτες στην περιοχή Λάμπις της Μαλαισίας. Η "«πολιτική της αντιπαράθεσης"» της Ινδονησίας έναντι της υποστηριζόμενης από τη [[Μεγάλη Βρετανία]] Ομοσπονδίας της Μαλαισίας συνεχίστηκε, όπως και το διπλό παιχνίδι του [[Σουκάρνο]] με το Κομμουνιστικό Κόμμα Ινδονησίας και τους Ανατολικούς, που πήρε δραματική τροπή τον επόμενο χρόνο με την απόπειρα των κομμουνιστών να καταλάβουν την εξουσία στην [[Τζακάρτα]]. Το 1964 Ινδονήσιοι αντάρτες, πολλοί από αυτούς γηγενείς [[Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας|Κινέζοι]], δρούσαν με [[Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών|σοβιετικό]] οπλισμό στο Σαραβάκ της [[Βόρνεο]] και σε άλλα εδάφη της Μαλαισίας.

Οι μεσολαβητικές προσπάθειες του [[Η.Π.Α.|Αμερικανού]] υπουργού Δικαιοσύνης [[Ρόμπερτ Κένεντι]], που περιόδευσε στην περιοχή, του πρίγκιπα [[Νορόντομ Σιχανούκ]] της [[Καμπότζη|Καμπότζης]]ς και η τριμερής διάσκεψη του [[Τόκιο]] στις [[20 Ιουνίου]] του [[1964]] απέτυχαν. Στις [[2 Ιανουαρίου]] του [[1965]], η Ινδονησία αποχώρησε από τον [[Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών|Ο.Η.Ε.]], σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την κατάληψη μίας θέσης του [[Συμβούλιο Ασφαλείας Ηνωμένων Εθνών|Συμβουλίου Ασφαλείας]] από τη Μαλαισία. Ο Σουκάρνο, που είχε διακηρύξει την "«πολιτική της αντιπαράθεσης"» με τη γειτονική Μαλαισία, ανακοίνωσε ότι 21.000.000 εθελοντές, άνδρες και γυναίκες, είναι έτοιμοι να εισβάλουν και να κατατροπώσουν τον εχθρό. Ήδη είχαν περάσει στο μαλαισιανό έδαφος ομάδες κομάντος και αλεξιπτωτιστών της Ινδονησίας οι οποίες, όμως, εξουδετερώθηκαν από τα στρατεύματα της Μαλαισίας και των συμμάχων της: [[Αγγλία|Άγγλοι]], [[Αυστραλία|Αυστραλοί]], [[Νέα Ζηλανδία|Νεοζηλανδοί]] και στη συνέχεια [[Η.Π.Α.|Αμερικανοί]] και [[Καναδάς|Καναδοί]] έσπευσαν να ενισχύσουν τα ευαίσθητα σημεία των μαλαισιανών συνόρων<ref>''Στα πρόθυρα πολέμου Ινδονησία και Μαλαισία'', Ιστορικό Λεύκωμα 1965, σελ. 111, Καθημερινή (1997)</ref>.

Το [[1965]] πραγματοποιήθηκε στην Ινδονησία αποτυχημένη, αιματηρή απόπειρα πραξικοπήματος. Η απόπειρα, που στοίχισε τη ζωή σε έξι στρατηγούς, μεταξύ των οποίων και στον αρχηγό του Γενικού Επιτελείου, οργανώθηκε από το διοικητή της προεδρικής φρουράς, αντισυνταγματάρχη Αντάνγκ. Στο σύντομο διάστημα της λειτουργίας του ραδιοφωνικού σταθμού των στασιαστών, ο Αντάνγκ ισχυρίστηκε ότι το υπό την ηγεσία του "«Κίνημα της 30ης Σεπτεμβρίου"» -το οποίο πρόλαβε να σχηματίζει προσωρινή κυβέρνηση- αναγκάστηκε να καταλάβει την εξουσία γιατί βρισκόταν σε εξέλιξη συνωμοσία της αμερικανικής υπηρεσίας πληροφοριών ([[CIA]]) και στρατηγών, με στόχο την ανατροπή του νόμιμου προέδρου Σουκάρνο. Το πρωί της [[2 Οκτωβρίου|2ας Οκτωβρίου]], οι δρόμοι της Τζακάρτα κατακλύστηκαν από στρατιωτικά αποσπάσματα που εκτελούσαν περιπολίες για να συλλάβουν και να οδηγήσουν στις φυλακές τους στασιαστές. Πρωταγωνιστικό ρόλο στη συντριβή των κινηματιών έπαιξε ο στρατηγός [[Σουχάρτο]], ο οποίος προέβαλε πλέον ως ο ισχυρός άνδρας της Ινδονησίας, παραμερίζοντας τον εθνικιστή-μαρξιστή Σουκάρνο. Ο Ινδονήσιος πρόεδρος, αν και διατήρησε τυπικά το αξίωμά του, ήταν τόσο αποδυναμωμένος πλέον ώστε σύντομα αναγκάστηκε να διορίσει αρχηγό του Γενικού Επιτελείου τον Σουχάρτο, αν και ο τελευταίος άφησε σαφή υπονοούμενα για ανάμιξη του Σουκάρνο στο πραξικόπημα, προετοιμάζοντας το έδαφος για την έξωσή του από το προεδρικό μέγαρο. Οι υποψίες για την οργάνωση του πραξικοπήματος έπεσαν στο κινεζόφιλο Κ.Κ. Ινδονησίας, το οποίο, χάρη στον πρωταγωνιστικό του ρόλο στον αντιαποικιακό αγώνα, την εκλογική του δύναμη και την ισχυρή του οργάνωση, έπαιξε σημαντικό ρόλο στη δημόσια ζωή και ασκούσε επιρροή στην πολιτική του Σουκάρνο. Υπό την καθοδήγηση του Σουχάρτο και με την ανοχή των Άγγλων και Αμερικανών συμβούλων του, ξεκίνησε μία απερίγραπτη σφαγή των κομμουνιστών, που κράτησε μήνες. Τα μέλη του κομμουνιστικού κόμματος και της νεολαίας του, "Πεμούντα Ρακτζάν", συλλαμβάνονταν κατά δεκάδες από το στρατό και οδηγήθηκαν στις φυλακές, ενώ αντικομμουνιστές μουσουλμάνοι πυρπόλησαν τα κεντρικά γραφεία του Κ.Κ. στην Τζακάρτα, υπό τα απαθή ή εγκωμιαστικά βλέμματα των αστυνομικών. Σε όλη την Ινδονησία κομμουνιστές εκτελέστηκαν εν ψυχρώ από στρατιώτες ή λιντσαρίστηκαν από μουσουλμάνους, σε ορισμένες δε περιπτώσεις βασανίστηκαν ή κάηκαν ζωντανοί μέσα στις λέσχες τους. Ο Σουκάρνο αποκάλυψε ότι μόλις την επομένη του πραξικοπήματος εκτελέστηκαν 87.000 κομμουνιστές, ενώ ο τελικός απολογισμός του πογκρόμ ήταν εκατοντάδες χιλιάδες νεκροί, ίσως και πάνω από ένα εκατομμύριο. Με την τραγική του κατάληξη, το αποτυχημένο πραξικόπημα της Τζακάρτα -που καταδικάστηκε ως "ολέθριος προβοκατόρικος τυχοδιωκτισμός" από τη [[Μόσχα]]- έβλαψε καίρια το επαναστατικό γόητρο της [[Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας|Κίνας]], σε μία περίοδο που η [[Μάο Τσετούνγκ|μαοϊκή]] ηγεσία προσπαθούσε να διευρύνει τα ερείσματά της στον Τρίτο Κόσμο<ref>''Σφαγή εκατοντάδων χιλιάδων κομμουνιστών στην Ινδονησία'', Ιστορικό Λεύκωμα 1965, σελ. 107-109, Καθημερινή (1997)</ref>. Ο δε στρατηγός Σουχάρτο κατάφερε να παραγκωνίσει τον αποδυναμωμένο Σουκάρνο και να γίνει πρόεδρος το 1968, επιβάλλοντας τη Νέα Τάξη, η οποία υποστηρίχθηκε από τις ΗΠΑ και προσέλκυσε ξένες επενδύσεις με αποτέλεσμα την οικονομική ανάπτυξη της Ινδονησίας. Όμως η απολυταρχική Νέα Τάξη κατηγορήθηκε για [[διαφθορά]] και καταστολή της αντιπολίτευσης.

Η Ινδονησία αποτελείται από 17.508 νησιά διασκορπισμένα βόρεια και νότια του [[ισημερινός|ισημερινού]], εκ των οποίων τα 6.000 είναι κατοικημένα<ref>{{cite press release |publisher=[[International Monetary Fund]] |url=http://www.imf.org/external/pubs/ft/weo/2006/01/data/dbcoutm.cfm?SD=2005&ED=2005&R1=1&R2=1&CS=3&SS=2&OS=C&DD=0&OUT=1&C=536&S=PPPWGT-PPPPC&RequestTimeout=120&CMP=0&x=45&y=5 Estimate |accessdate=2006-10-05 |title=World Economic Outlook Database |date=April 2006}}; {{cite web | first =Hendriawan | title =Indonesia Regions | publisher =Indonesia Business Directory | url =http://www.indonext.com/Regions/ | accessdate = 2007-04-24 }}</ref>. Τα πέντε μεγαλύτερα νησιά είναι η [[Ιάβα]], η [[Σουμάτρα]], το [[Καλιμαντάν]] (το τμήμα του [[Βόρνεο]] που ανήκει στην Ινδονησία), η [[Νέα Γουινέα]] (τμήμα της ανήκει στην [[Παπούα Νέα Γουινέα]]) και το [[Σουλαουέζι]] (παλιότερα γνωστό ως Κελέβη). Η Ινδονησία συνορεύει με τη [[Μαλαισία]] στα νησιά Βόρνεο και Σεμπατίκ, με την Παπούα - Νέα Γουινέα στο νησί [[Νέα Γουινέα]] και το [[Ανατολικό Τιμόρ]] στο νησί [[Τιμόρ]]. Συνορεύει επίσης με τη [[Σιγκαπούρη]], τη Μαλαισία και τις [[Φιλιππίνες]] στα βόρεια. Στο νότο, βρίσκονται τα υδάτινα σύνορα με την [[Αυστραλία]]. Η πρωτεύουσα [[Τζακάρτα]], που βρίσκεται στη νήσο Ιάβα, είναι η μεγαλύτερη πόλη της χώρας<ref name="JOSHUA">{{cite web | last = Calder | first = Joshua | title = Most Populous Islands | publisher = World Island Information | date = 3 May 2006 | url = http://www.worldislandinfo.com/POPULATV2.htm | accessdate = 2006-09-26 }}</ref>, ακολουθούμενη από την [[Σουραμπάγια]], το [[Μπαντούνγκ]], το [[Μεντάν]] και το [[Σεμαράνγκ]]<ref>{{cite book | last =Witton | first =Patrick | title =Indonesia | publisher =Lonely Planet | year =2003 | location =Melbourne | pages =pp.139, 181, 251, 435 | isbn=1-74059-154-2 }}</ref>.