Ρωσοτουρκικός Πόλεμος (1877-1878): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Ετικέτα: μεγάλη προσθήκη |
|||
Γραμμή 150:
[[File:Plevna monument.jpg|300px|thumb|Μνημείο της Πλέβνας στη [[Μόσχα]]]]
Απελευθερωμένα από το [[Ρωσικός αυτοκρατορικός στρατός|Ρωσικό Αυτοκρατορικό Στρατό]] κατά τη διάρκεια του πολέμου, οι Βουλγαρικές περιοχές από τον Απρίλιο του 1877 τέθηκαν υπό τη διοίκηση μιας προσωρινής Ρωσικής κυβέρνησης, που ιδρύθηκε στις αρχές του πολέμου. Η [[Συνθήκη του Βερολίνου (1878)]] προέβλεπε τη δυνατότητα τερματισμού της μετά την ίδρυση του [[Πριγκιπάτο της Βουλγαρίας|Πριγκιπάτου της Βουλγαρίας]] και της [[Ανατολική Ρωμυλία|Ανατολικής Ρωμυλίας]], μετά την οποία η προσωρινή ρωσική Ρωσικής κυβέρνηση καταργήθηκε το Μάιο του 1879. Οι κύριοι στόχοι της ήταν να αποκαταστήσει την ειρηνική ζωή και την προετοιμασία για την αναβίωση του βουλγαρικού κράτους.
==Επακόλουθα==
===Επέμβαση των Μεγάλων Δυνάμεων===
Υπό την πίεση των Βρετανών η Ρωσία αποδέχθηκε την εκεχειρία που ζήτησε η Οθωμανική Αυτοκρατορία στις 31 Ιανουαρίου 1878 αλλά συνέχισε να κινείται προς την [[Κωνσταντινούπολη]].
Οι Βρετανοί έστειλαν στόλο από πολεμικά πλοία για να εκφοβίσει τη Ρωσία να μην μπει στην πόλη και οι ρωσικές δυνάμεις σταμάτησαν στο [[Άγιος Στέφανος Κωνσταντινούπολης|Άγιο Στέφανο]]. Τελικά η Ρωσία κατέληξε σε ένα διακανονισμό με τη [[Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου]] στις 3 Μαρτίου, με την οποία η Οθωμανική Αυτοκρατορία αναγνώριζε την ανεξαρτησία της Ρουμανίας, της Σερβίας και του Μαυροβουνίου και την αυτονομία της Βουλγαρίας.
Θορυβημένες από την επέκταση της Ρωσικής ισχύος στα Βαλκάνια οι [[Μεγάλες Δυνάμεις]] αργότερα επέβαλαν τροποποιήσεις της Συνθήκης στο [[Συνέδριο του Βερολίνου]]. Η κύρια αλλαγή εδώ ήταν ότι η Βουλγαρία θα έπρεπε να διχοτομηθεί, σύμφωνα με προηγούμενες συμφωνίες μεταξύ των Μεγάλων Δυνάμεων, που δεν επέτρεπαν τη δημιουργία ενός μεγάλου νέου Σλαβικού κράτους: το βόρειο και το ανατολικό τμήμα να γίνουν ηγεμονίες όπως και πριν (η Βουλγαρία και η Ανατολική Ρωμυλία), αν και με διαφορετικούς κυβερνήτες και η περιοχή της [[Μακεδονία]]ς, αρχικά τμήμα της Βουλγαρίας με τη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου, θα επέστρεφε στην άμεση Οθωμανική διοίκηση. Στο Συνέδριο του Βερολίνου ο Βίσμαρκ είπε ότι πολεμούσε για την ειρήνη στην Ευρώπη.
===Συνέπειες για το Μουσουλμανικό και Χριστιανικό πληθυσμό της Βουλγαρίας===
[[File:Turkish refugees sumla1877 wiki.jpg|thumb|250px|Tούρκοι πρόσφυγες εγκαταλείπουν το [[Βελίκο Τίρνοβο|Τίρνοβο]] προς το [[Σούμεν]]]]
[[File:Klane na Stara Zagora.JPG|thumb|250px|Κρανία σφαγιασθέντων Βουλγάρων στη [[Στάρα Ζαγόρα]]]]
[[File:Carol Popp de Szathmáry - Cerchez călare.jpg|thumb|250px|[[Τσερκέζοι|Τσερκέζος]] ιππέας κατά το Ρωσοτουρκικό Πόλεμο]]
Οι απώλειες Μουσουλμάνων αμάχων κατά τη διάρκεια του πολέμου συχνά εκτιμώνται σε δεκάδες χιλιάδες. Οι δράστες αυτών των σφαγών είναι υπό αμφισβήτηση, με τον Αμερικανό ιστορικό Τζάστιν Μακκάρθυ να υποστηρίζει ότι έγιναν από Ρώσους στρατιώτες, Κοζάκους, καθώς και Βούλγαρους εθελοντές και χωρικούς, αν και υπήρχαν λίγες απώλειες αμάχων στις μάχες, ενώ ο Τζέιμς Τ. Ράιντ υποστηρίζει ότι οι [[Τσερκέζοι]] ήταν κυρίως υπεύθυνοι για τις προσφυγικές ροές, ότι υπήρχαν απώλειες αμάχων από τις μάχες και ακόμη ότι ο Οθωμανικός στρατός ήταν υπεύθυνος για απώλειες μεταξύ του Μουσουλμανικού πληθυσμού. Σύμφωνα με το Τζον Τζόζεφ τα ρωσικά στρατεύματα προέβαιναν συχνές σε σφαγές μουσουλμάνων αγροτών για να αποτρέπουν από την παρεμπόδιση των εφοδιαστικών και επιχειρησιακών κινήσεων τους. Κατά τη μάχη του Χαρμανλί και τη σφαγή που ακολούθησε των Μουσουλμάνων αμάχων, αναφέρθηκε ότι μια τεράστια ομάδα Μουσουλμάνων προσφύγων δέχθηκαν επίθεση από το Ρωσικό στρατό, με αποτέλεσμα χιλιάδες Μουσουλμάνοι πρόσφυγες να χάσουν τη ζωή τους και τα αγαθά τους να λεηλατηθούν. Ο ανταποκριτής της ''Daily News'' περιγράφει ως αυτόπτης μάρτυρας την καύση 4 ή 5 τουρκικών χωριών από τα ρωσικά στρατεύματα σε αντίποινα για τους Τούρκους, που πυροβολούσαν τους Ρώσους από τα χωριά, αντί πίσω από βράχους ή δέντρα.
Ο αριθμός των μΜυσουλμάνων προσφύγων εκτιμάται από το Ρ. Τ. Κράμπτον σε 130.000. Ο Ρίτσαρντ Φρουχτ εκτιμά ότι μόνο το μισό (700.000) του προπολεμικού Μουσουλμανικού πληθυσμού παρέμεινε μετά τον πόλεμο, 216.000 είχαν πεθάνει και οι υπόλοιποι μεταναστεύσει. Ο Ντάγκλας Άρθουρ Χάουαρντ εκτιμά ότι οι μισοί από τους 1,5 εκατομμύρια Μουσουλμάνους, ως επί το πλείστον Τούρκους, στην προπολεμική Βουλγαρία είχε εξαφανιστεί το 1879. 200.000 είχαν πεθάνει, ενώ οι υπόλοιπο έγιναν μόνιμα πρόσφυγες στην Οθωμανική επικράτεια. Ωστόσο θα πρέπει να σημειωθεί ότι, σύμφωνα με μια εκτίμηση, ο συνολικός πληθυσμός της Βουλγαρίας στα μεταπολεμική σύνορά της ήταν περίπου 2,8 εκατομμύρια το 1871, ενώ σύμφωνα με επίσημες απογραφές, ο συνολικός πληθυσμός ήταν 2.823.000 το 1880-1881.
Κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης καταστράφηκαν αρκετά Μουσουλμανικά κτίρια και πολιτιστικά κέντρα. Μια μεγάλη βιβλιοθήκη με παλιά τουρκικά βιβλία καταστράφηκε όταν ένα τζαμί στο Τάρνοβο κάηκε το 1877. Τα περισσότερα τζαμιά στη Σόφια καταστράφηκαν, επτά από αυτά μέσα σε μία νύχτα το Δεκέμβριο του 1878, οπότε μια καταιγίδα κάλυπτε το θόρυβο των εκρήξεων που προκάλεσαν Ρώσοι στρατιωτικοί μηχανικοί.
Τα πάνδεινα επίσης υπέστη ο Χριστιανικός πληθυσμός, ιδιαίτερα στα αρχικά στάδια του πολέμου, που βρέθηκε στο δρόμο των Οθωμανικών στρατευμάτων.
Η σημαντικότερη σφαγή Βουλγάρων αμάχων έγινε μετά τη μάχη του Ιουλίου της [[Στάρα Ζαγόρα]], όταν οι δυνάμεις του Γκούρκο έπρεπε να υποχωρήσουν στο πέρασμα της Σίπκα. Στον απόηχο της μάχης οι δυνάμεις του Σουλεϊμάν Πασά έκαψαν και λεηλάτησαν την πόλη της Στάρα Ζαγόρα, που μέχρι εκείνη την στιγμή ήταν μία από τις μεγαλύτερες πόλεις στα βουλγαρικά εδάφη. Ο αριθμός των σφαγιασθέντων Χριστιανών αμάχων κατά τη διάρκεια της μάχης εκτιμάται σε 15.000. Οι δυνάμεις του Σουλεϊμάν Πασά επέβαλαν επίσης σε όλη την κοιλάδα του ποταμού [[Έβρος (Θράκη)|Εβρου]] ένα καθεστώς τρόμου με τη μορφή απαγχονισμού στις γωνίες των δρόμων κάθε Βούλγαρου που είχε με οποιονδήποτε τρόπο βοηθήσει τους Ρώσους, αλλά ακόμα και χωριά που δεν είχαν βοηθήσει τους Ρώσους καταστράφηκαν και οι κάτοικοί τους εσφάγησαν. Αποτέλεσμα ήταν ως 100.000 άμαχου Βούλγαροι φύγουν βόρεια προς τα ρωσοκρατούμενα εδάφη. Αργότερα στην εκστρατεία τους οι Οθωμανικές δυνάμεις σχεδίαζαν να κάψουν την πόλη της [[Σόφια]]ς, όταν ο Γκούρκο είχε καταφέρει να καταβάλει την αντίσταση τους στα περάσματα του δυτικού τμήματος του [[Αίμος|Αίμου]]. Μόνο η άρνηση του Ιταλού Πρόξενου Βίτο Ποζιτάνο, του Γάλλου Υποπρόξενου Λεάντρ Φρανσουά Ρενέ λε Γκε και του Αυστροούγγρου Υποπρόξενου να εγκαταλείψουν τη Σόφια το απέτρεψε. Μετά την Οθωμανική υποχώρηση ο Ποζιτάνο οργάνωσε ακόμη και ένοπλα αποσπάσματα για την προστασία του πληθυσμού από τους επιδρομείς ( λιποτάκτες του τακτικού Οθωμανικού στρατού, βασιβουζούκους και [[Τσερκέζοι|Τσερκέζους]]).
Βούλγαροι ιστορικοί υποστηρίζουν ότι 30.000 Βούλγαροι άμαχοι σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια του πολέμου, εκ των οποίων τα δύο τρίτα στην περιοχή της Στάρα Ζαγόρα.
===Συνέπειες για τον Εβραϊκό πληθυσμό της Βουλγαρίας===
Πολλές εβραϊκές κοινότητες στο σύνολό τους αναγκάστηκαν να ακολουθήσουν τους υποχωρούντες Τούρκους, ως προστάτες τους. Τα ''Δελτία της Παγκόσμιας Ισραηλιτικής Συμμαχίας'' ανέφεραν ότι χιλιάδες Εβραίων της Βουλγαρίας βρήκαν καταφύγιο στην Οθωμανική πρωτεύουσα της [[Κωνσταντινούπολη]]ς.
== Παραπομπές ==
| |||